Τη στιγμή αυτή ο ελληνικός λαός βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση εξαιτίας της πανδημίας η οποία σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση γίνεται ακόμη χειρότερη. Και ενώ η χώρα χρειάζεται δραστικές λύσεις, η ανάλγητη, εμμονική και ιδεοληπτική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την καταστροφική πολιτική της.

Ο πρωθυπουργός της χειρότερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης δεν επικοινωνεί με την πραγματικότητα και φαίνεται πως έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τη φιλελεύθερη παράδοση της παράταξής του, έχοντας μετατρέψει το κόμματου σε ένα νεοφιλελεύθερο, ακροδεξιό, εθνικιστικό και ξενοφοβικό μόρφωμα.

Μονόδρομος πλέον είναι η πολιτική αλλαγή και η με μια προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση με κορμό το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε τούτη τη συγκυρία πραγματοποιείται το 3^ο Συνέδριο του κόμματός μας,

συνέδριο μάχης και νικηφόρας προοπτικής, το οποίο θα δώσει διέξοδο στα αδιέξοδα που έχει οδηγήσει τη χώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Καταστατικές αλλαγές

Στο συνέδριό μας θα συζητηθούν και οι προτεινόμενες καταστατικές αλλαγές που προτείνονται από την επιτροπή καταστατικού και από τον πρόεδρο, σ. Αλέξη Τσίπρα.

1. Σίγουρα κανείς και καμία δε διαφωνεί με την κατοχύρωση της ποσόστωσης του 50% για τη συμμετοχή των γυναικών στα όργανα. Πρόκειται για μια αναγκαία προσθήκη η οποία δικαιώνει αγώνες χρόνων του φεμινιστικού κινήματος και δικαιολογεί το μοβ χρώμα στη σημαία μας. Η εφαρμογή όμως της ποσόστωσης με τον τρόπο που γίνεται, δηλαδή με την αντικατάσταση ανδρών από γυναίκες που έχουν πάρει λιγότερες ψήφους θα πρέπει να αλλάξει. Επειδή αφενός δημιουργεί πικρίες στους άνδρες συντρόφους αφετέρου –κι αυτό είναι πιο σημαντικό- είναι υποτιμητικό για τις γυναίκες συντρόφισσες, αφού είναι σαν κάποιοι να τις κάνουν χάρη. Προτείνω, λοιπόν, στις ψηφοφορίες για τα όργανα του κόμματος να υπάρχουν δύο λίστες, μία ανδρών και μία γυναικών και να ψηφίζουμε ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών και να εκλέγονται π.χ. οι πρώτοι 50, άνδρες και οι πρώτες 50 γυναίκες.
2. Μία άλλη καταστατική αλλαγή που προτείνεται είναι οι βουλευτικές θητείες. Επιτέλους, ένα πάγιο αίτημα μεγάλου αριθμού μελών του κόμματος, προτείνεται να μπει στο καταστατικό. Έτσι η εκλογή στο κοινοβούλιο δε θα θεωρείται επάγγελμα, θα πάψει η αριστερά να δημιουργεί επαγγελματίες πολιτικούς και θα ανοίγονται δρόμοι σε νεότερα στελέχη.Καλό βέβαια είναι να επανακαθοριστούν στον κανονισμό της κοινοβουλευτικής ομάδας- και να τηρηθούν-, οι υποχρεώσεις των βουλευτών/βουλευτριών, είτε κομματικών μελών είτε συνεργαζόμενων, ιδίως όσον αφορά τις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο κόμμα.
3. Εκτός από τις θητείες των βουλευτών, προτείνω να κατοχυρωθεί και το ασυμβίβαστο κατοχής δύο θέσεων. Π.χ. ο βουλευτής να μην μπορεί να είναι ταυτόχρονα και δημοτικός σύμβουλος ώστε και τη δουλειά του να κάνει καλύτερα αλλά και να αποφεύγεται ο συγκεντρωτισμός των αρμοδιοτήτων. Επιπλέον η διαρκής μεταπήδηση αυτοδιοικητικών στην κεντρική πολιτική σκηνή, έχει ως αποτέλεσμα την ισχνή μας παρουσία στην τοπική αυτοδιοίκηση, κάτι το οποίο μας δημιούργησε προβλήματα και θα δημιουργήσει και στο μέλλον.
4. Όμως η μεγάλη συζήτηση, γίνεται με την πρόταση του σ. Αλέξη Τσίπρα, για την εκλογή του προέδρου και της Κ.Ε. από το σύνολο των μελών του κόμματος και όχι από το Συνέδριο. Μάλιστα, η πρόταση αυτή ενισχύεται με το επιχείρημα της άμεσης δημοκρατίας και της συμμετοχή της κομματικής βάσης στη ζωή του κόμματος. Όμως η απευθείας εκλογή από μόνη της δεν αποτελεί στοιχείο άμεσης δημοκρατίας, όπως δεν αποτελεί και η καθολική ψηφοφορία στις εθνικές εκλογές στις οποίες ψηφίζει όλος ο ελληνικός λαός. Όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ούτε η εκλογή της Κ.Ε. και του προέδρου από το Συνέδριο, αποτελούν εγγύηση εσωκομματικής δημοκρατίας Παραδείγματα έχουμε πολλά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και σε κόμματα της σύγχρονης Αριστεράς. Πάντως η πρόταση του προέδρου δεν είναι εκ των πραγμάτων απορριπτέα. Ίσως να αποτελεί ένα νέο στοιχείο, μια νέα πρόταση για τη λειτουργία του κόμματος. Ίσως να αξίζει να δοκιμαστεί. Όμως, κατά τη γνώμη μου, η άμεση αυτή εκλογή προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή των μελών του κόμματος στην κομματική ζωή και όχι μόνον όταν έχουμε συνέδριο και πρόκειται να γίνουν εσωκομματικές εκλογές. Δηλαδή να υπάρχει ζύμωση ιδεών και απόψεων, χωρίς ακρότητες και φανατισμό αλλά με διάθεση ειλικρινούς, δημοκρατικής συζήτησης και σύνθεσής τους. Δυστυχώς η πρώτη ολομέλεια της οργάνωσής μας, της Ο.Μ. Κάτω Κέντρου Θεσσαλονίκης, στην οποία συμμετείχαν μόνον 35 από τα περίπου 300 εγγεγραμμένα μέλη, ενισχύει την άποψή μου.

Ένα άλλο επιχείρημα υπέρ του προτεινόμενου νέου τρόπου εκλογής είναι η λειτουργία των τάσεων ως οργανωμένων ομάδων. Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στις ευθύνες των τάσεων, οι οποίες δεν κατάφεραν να λειτουργήσουν ως ιδεολογικά ρεύματα αλλά συχνά λειτούργησαν ως μικροί κομματικοί μηχανισμοί. Βέβαια εναντίον των τάσεων τάσσεται μία ήδη υπάρχουσα τάση! Η οποία θεωρεί πως αυτή κουβαλά τη σωστή γραμμή και όλες οι άλλες λειτουργούν διασπαστικά. Και ενώ οι τάσεις κατηγορούνται για διακίνηση ψηφοδελτίων και πολλές άλλες αμαρτίες, είναι η «Τάση» η οποία λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Θα ήθελα, τουλάχιστον, να υπάρχει «μεταξύ κατεργαραίων, ειλικρίνεια».

Πολιτική με αριστερό πρόσημο

Όμως πέρα από αυτές τις αλλαγές, οι οποίες αποτελούν ένα μόνο μικρό μέρος από τα προσυνεδριακά κείμενα, το πιο σημαντικό είναι η ουσία της πολιτικής, οι θέσεις οι οποίες θα ψηφίσουμε και θα κληθούμε στη συνέχεια να υλοποιήσουμε. Οι θέσεις οι οποίες θα δίνουν το ιδεολογικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις οποίες θα ασκήσει την πολιτική του όταν θα κληθεί να κυβερνήσει ξανά, και εύχομαι να γίνει πολύ σύντομα.

1. Είναι τεράστιο λάθος και οδηγεί σε αδιέξοδο, ο γενικός κι αόριστος αντιδεξιός προσανατολισμός. Προφανώς και σκοπός μας είναι να φύγει η ΝΔ αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την επόμενη μέρα όταν μέρα θα κληθούμε να κυβερνήσουμε. Πως θα γίνει αυτό; Με μια γενική αντιδεξιά επίκληση; Είναι αρκετό να ασκήσουμε απλώς μια καλύτερη διαχείριση, αναβιώνοντας, απλώς, τον παλιό δικομματισμό; Και που θα μας οδηγήσει μια τέτοια αποϊδεολογικοποιημένη πολιτική; Στο απόλυτο τίποτα!
2. Πρέπει, λοιπόν, να επαπροσδιοριστεί και να γίνει σαφές το αριστερό μας στίγμα. Μπορεί οι συνθήκες και οι συσχετισμοί να μην μας επιτρέπουν να εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής όπως θα το θέλαμε, αλλά μπορούμε να ασκήσουμε αριστερή πολιτική. Και τι σημαίνει αυτό; Φιλολαϊκά μέτρα. Σταμάτημα της ακρίβειας, παρεμβάσεις υπέρ του δημόσιου τομέα, αύξηση του κατώτατου μισθού. Όλα αυτά δεν είναι σοσιαλισμός αλλά είναι αριστερή πολιτική εντός συγκεκριμένου πλαισίου. Όπως ακριβώς ασκήσαμε αριστερή πολιτική μέσα στις ασφυκτικές μνημονιακές συνθήκες.
3. Η προσπάθειά μας να κερδίσουμε ψήφους από το κέντρο δεν θα υλοποιηθεί με ιδεολογική μετατόπιση προς το κέντρο. Αλλά με σταθερή πολιτική στην οποία θα κυριαρχεί το αριστερό πρόσημο, συνταγή δοκιμασμένη με επιτυχία στο παρελθόν. Το ζήτημα δεν είναι να στραφεί το κόμμα προς το κέντρο για να αλιεύσει ψήφους, αλλά να καταφέρει να στρέψει την κοινωνία προς τα αριστερά, αναγκαία προϋπόθεση για βαθιές κοινωνικές αλλαγές.

Όλα αυτά απαιτούν ξεκάθαρη πολιτική και όχι πολιτική που «να πατάει σε δυο βάρκες». Π.χ. ξεκάθαρες θέσεις για την εξόρυξη υδρογονανθράκων, για το τείχος στον Έβρο, για τις σχέσεις με την Εκκλησία κ.λπ. Όπως δεν κάναμε με το θέμα της υποχρεωτικότητας ή μη των εμβολιασμών.

Όπως βλέπουμε και από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες μας δείχνουν καθηλωμένους σε ποσοστά παρά τη δυσαρέσκεια που εισπράττει η κυβέρνηση, η ασάφεια και η κεντρόστροφη πολιτική, δεν φέρνει αποτελέσματα. Για να αντιμετωπίσουμε την πιθανή άνοδο του ΚΙΝΑΛ όχι μόνον δεν πρέπει να μετακινηθούμε προς τις θέσεις του αλλά αντίθετα να διαφοροποιηθούμε στρεφόμενοι προς τα αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ο εκφραστής πλατειών δυνάμεων οι οποίες θα ξεκινούν από την αντι-νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, θα περιλαμβάνουν τις πολύχρωμες εκφάνσεις της σοσιαλιστική, κομμουνιστικής και λοιπής Αριστεράς, της Οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων.

Το 3^ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τομή στην κομματική και πολιτική ζωή. Και θα βγούμε πιο δυνατοί και ενωμένοι διαψεύδοντας όλους εκείνους οι οποίοι ονειρεύονται έναν ΣΥΡΙΖΑ μεταλλαγμένο, πιόνι στην πολιτική σκακιέρα της δικής τους κανονικότητας.