Ίδιες παντού είναι οι γιαγιάδες, ίδια παντού η τρυφεράδα. Στη μια φωτογραφία, οι δικές μας γιαγιάδες. Η κυρά μας η Μαρίτσα με τις φίλες της στη Λέσβο. Στο παγκάκι τους καθισμένες, περιμένοντας τα προσφυγόπουλα να βγουν από τη βάρκα. Στην άλλη, οι γιαγιάδες της Νάπολι. Στα πόδια τους κρατούν παιδιά από το κέντρο υποδοχής της περιοχής, πάνε χρόνια τώρα που το κάνουν αυτό. Για την ακρίβεια πάει μια ζωή. Ο Federico γράφει «πριν από 37 χρόνια βρισκόμουν σε αυτά τα ίδια πόδια τυλιγμένος από το ίδιο χαμόγελο» Η ομορφιά (τους) θα σώσει τον κόσμο, όπως είπε κι ο Φιοντόρ ή απλά αυτό που είπε κείνο το παιδί που έκατσε τότε στα πόδια τους, ο Federico: «Είσαι όμορφη γιαγιά, πολύ όμορφη…»