Οπως έχει γραφτεί, είχαν περάσει μόλις 11 χρόνια από τη διακήρυξη του «Τέλους της Ιστορίας», 11 χρόνια που η ιδεολογική σπορά όσων ετοίμαζαν οι «Σχολές του Σικάγου» (επίτηδες ο πληθυντικός), όσων ζούμε σήμερα, έμπαινε σε τροχιά. Εντεκα χρόνια που ο νεοφιλελευθερισμός διεκδικούσε να μπουν στο περιθώριο οι κοινωνικές και εργατικές διεκδικήσεις αλλά ακόμη και τα διαφορετικά οικονομικά μοντέλα του καπιταλισμού, ακόμη και τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του κοινωνικού κράτους –ή τα στοιχειώδη δικαιώματα σε κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η στέγαση. «Ιδιωτικοποιήσεις και “αόρατα χέρια” της αγοράς απλώνονταν παντού, ώστε να εμπορευματοποιήσουν κάθε σπιθαμή της ανθρώπινης δραστηριότητας».

Εντεκα χρόνια που οι πολιτικές ρητορικές εισέρχονταν στον δημόσιο διάλογο για να σε ενοχοποιήσουν ακόμη και για τον καφέ που μπορούσες να πιεις, τις διακοπές που μπορούσες να κάνεις. Το G8, η σύνοδος των ισχυρών που δρομολογούσε τη μοίρα λαών, ανθρώπων και τόπων, είχε δώσει ραντεβού στη Γένοβα εκείνο το καλοκαίρι. Το ίδιο και η γενιά μου. Φτάσαμε στην Ανκόνα και το λεωφορείο μας ήταν από τα λίγα που πέρασαν στη σφηκοφωλιά, σε μια Ιταλία που δεν ξέραμε πόσο τα Σώματα Ασφαλείας δεν είχαν απο-μουσολινοποιηθεί ακόμη.

Μπαίναμε σε ένα τοπίο που ο βρετανικός Guardian το χαρακτήρισε, και ήταν (και το γράφω έχοντας την εμπειρία της Γάζας), «το χειρότερο θέρετρο βίας στη μεταπολεμική Ευρώπη». Θυμάμαι έναν σύντροφο από τον Βόλο να με κοιτά και να μου λέει: «Αυτό είναι το “αληθινό” που δεν ξαναζήσαμε, μυρίζει παντού μπαρούτι». Ημουν υπεύθυνη λεωφορείου εκ μέρους της νεολαίας του Συνασπισμού και η ευθύνη μού είχε κλείσει το λαρύγγι. Νέα παιδιά, μεσήλικοι, άνθρωποι όμορφοι, άνθρωποι που πίσω τούς περίμεναν άνθρωποι. Το φεστιβάλ βίας ξεκίνησε και κλιμακώθηκε και δεν θυμάμαι και πολλά. Πυροβολισμοί, καπνοί, ποδοβολητό. Και τα ελικόπτερα που μας στοίχειωναν μήνες μετά. Υστερα οι διαδηλωτές, που τα ’χαν πάρει στο κρανίο, να προσπαθούν να απαντήσουν. Το λιντσάρισμα στον χώρο όπου μας μάζεψαν, εκείνο τον τοίχο που μου πατούσε τα πνευμόνια, εκεί όπου έστω ένας από τους χιλιάδες Ευρωπαίους να έχανε την ψυχραιμία του και να αντιδρούσε κλειστοφοβικά, θα είχαμε Χέιζελ.

+Κάρλο Τζουλιάνι, 20 Ιουλίου 2001