Τη βραδιά που την είδα ως Μπέλλου έκανα με το πέρας της παράστασης μια τεράστια βόλτα. Δεν μπορούσα να πάω εύκολα σπίτι μου, να γυρίσω στη ζωή μου. Την ήξερα από τον «παλιό καλό» Συνασπισμό, που είχε συνασπίσει παραδείσια πουλιά κι άλλα πετούμενα (μερικά αρπακτικά) της ελληνικής κοινωνίας. Την είχα δει ελάχιστες φορές έξω από την εκάστοτε περσόνα. Κι όμως συμμετείχε σε θρυλικές παραστάσεις που τις ξέραμε μέσα από την αχλή του μύθου, όπως η «Φαύστα». Στις τοποθετήσεις της στην Αριστερά ξεχώριζε η αλληλεγγύη και η ευθυκρισία των παλιών ιδεολόγων, εκείνων που ήξεραν πως η έντιμη κριτική είναι υπεράσπιση κι όχι προδοσία των αρχών της ιδεολογικής μας πατρίδας. Αλλά για τη ζωή της δεν μιλούσε ποτέ. Μια γενιά που έπρεπε να μη θυμάται για να βρει δουλειά, για να γνωρίσει την αποδοχή και το χάδι.

Δεν μιλούσε συχνά η Κώνστα, ούτε για την ορφάνια που τη σημάδεψε, ούτε για τα δύσκολα χρόνια στο νησί γιατί ήταν διαφορετική, ούτε για την προσφυγιά των δικών της, ούτε για την επιλεγμένη μοναξιά της γιατί δεν χωρούσε στο «κουτί». Δεν μιλούσε ποτέ για τη θλίψη, την αληθινή πατρίδα κάθε μεγάλου κωμικού. Δεν μιλούσε για την επιλογή της να παίξει στα «Χρόνια της θύελλας», εκεί που γέμιζε η οθόνη με το «Περνούσαμε μαύρη ζωή», τιμή στον πατέρα της. Οπως ο Παντελής Μακρής γράφει, υπήρξε ηγετικό στέλεχος των αρχειομαρξιστών, εξόριστος στη Σάμο από το καθεστώς του Μεταξά. Ο Λουκάς Καρλιάφτης (τόμος 1-2) γράφει: «Η ομάδα του Τζουλάτι οργάνωσε μια ταχυδρόμηση κι άμεση αποστολή επαναστατικού υλικού στους ανάπηρους. Στα νοσοκομεία και στη “Στέγη” χείμαρρος από μπροσούρες, προκηρύξεις… Ο Σταματόπουλος, ο Μάρκος, ο Δευτεραίος, ο Κώνστας, ο Αλεξόπουλος, ο Βερούχης και άλλοι 30 περίπου που αποτέλεσαν τη Συνομοσπονδία Αναπήρων και θυμάτων πολέμου, με άπειρες διαδηλώσεις και συγκρούσεις, τέτοιους που δεν είχε αντάξιους σε καμιά άλλη χώρα».

Η απόσταση της Ντίνας και της Μπέλλου από την Ντένη Μαρκορά ήταν τεράστια. Αλλά ο/η αληθινός/ή καλλιτέχνης/ις γίνεται γεφύρι να ενώσει διαφορετικούς ρόλους, διαφορετικούς ανθρώπους, για να τους οδηγήσει μπροστά στον καθρέφτη τους και ύστερα να μετατρέψει τον καθρέφτη σε παράθυρο να δεις τον κόσμο και να τον δείξεις. Οταν έμαθα πως ο χρόνος τής είχε πάρει τη μνήμη, ήξερα πως είχε ήδη αποδημήσει παίρνοντας μαζί της ένα μέρος από τη θλίψη και το τσαγανό της γενιάς της. Αλλά και τη σιωπή, με άλλα λόγια την ντροπή του μετεμφυλιακού καθεστώτος, και την υποκρισία.