Έχω μια κόρη κι ένα γιο που έμειναν κλειδωμένοι επί δύο μήνες στην περίοδο της καραντίνας για να μη διασπείρουν τον ιό, αναλαμβάνοντας την ατομική τους ευθύνη, ευθύνη δυσανάλογη για παιδιά της ηλικίας τους. Δεν είδαν τους φίλους τους. Δεν συνέχισαν τις δραστηριότητές τους. Μέσα στο καλοκαίρι φορτώθηκαν ένα αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο που ανάμεσα σε άλλα επανέφερε την τράπεζα θεμάτων και το χαρακτηρισμό της διαγωγής τους και που έκανε δωράκι στους σχολάρχες την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη σε 27, μέσα στην πανδημία.

Έχω μια κόρη κι ένα γιο που επέστρεψαν τον Μάιο στο Γυμνάσιο φορώντας τη μάσκα τους πηγαίνοντας στο σχολείο εκ περιτροπής με 80 κρούσματα την ημέρα κι επέστρεψαν το Σεπτέμβρη, στοιβαγμένα σε τμήματα των 25 μαθητών με 350 κρούσματα την ημέρα, με μοναδικό όπλο τη μάσκα τους σε μικρές αίθουσες, πυρωμένες από τη ζέστη του καλοκαιριού.

Έχω μια κόρη κι ένα γιό που κάθε μέρα σχολούσαν στο 4ωρο, γιατί ούτε στο Γυμνάσιο ούτε στο Λύκειο είχαν καλυφτεί τα κενά των καθηγητών. Έβλεπαν καθημερινά δύο καθαρίστριες με τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, να προσπαθούν να απολυμάνουν κάθε μια ώρα θρανία τριακοσίων παιδιών και να μην μπορούν να τα καταφέρουν.

Έχω μια κόρη κι ένα γιο που μαζί με τις κόρες και τους γιους σας αποφάσισαν με όλες τις σύννομες διαδικασίες να υπερασπιστούν τις ζωές τους και τις ζωές των οικογενειών τους απέναντι σε μια κυβέρνηση που δε λογαριάζει όχι μόνο το δικαίωμα στην εκπαίδευση αλλά και το δικαίωμα τους στην υγεία και τη ζωή!

Τα παιδιά μας λοιπόν, τα παιδιά σας και τα παιδιά μου, που αγωνίζονται, που ονειρεύονται, που δικαιούνται, που αξίζουν, που κοιτάνε μπροστά, μπήκαν στο στόχαστρο μια παραπλανητικής προσχεδιασμένης κατασυκοφάντησης, που στόχο έχει να φιμώσει την αλήθεια και το δίκιο τους.

Μια κυβέρνηση που αδιαφορεί για το μέλλον των παιδιών μας και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το λιγότερο πολιτικό κόστος, μια κυβέρνηση που τα παιδιά μας με την υπεύθυνη στάση τους στην καραντίνα της έδωσαν πολύ καιρό για να σχεδιάσει ένα ασφαλές σχολείο, μια κυβέρνηση που πλημυρίζει από σκοταδιστικές απόψεις και ιδεοληψίες. Μία κυβέρνηση που δεν έκανε απολύτως τίποτα και που το μόνο που ελπίζει είναι να κινητοποιήσει κοινωνικά αντανακλαστικά ενάντια στα παιδιά μας.

Κυρ Παντελήδες που τα ονειρεύονται στο κρατητήριο, αυτά και τα όνειρά τους. «Γονείς» που μπουκάρουν σε σχολεία και ξυλοφορτώνουν δημόσια παιδιά, άραγε τι κάνουν στα δικά τους παιδιά όταν κλείνει η πόρτα στο σπίτι τους; Φαίνεται ότι δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από γεγονότα που έχουν ξανασυμβεί (δολοφονία Ν. Τεμπονέρα από το στέλεχος της ΟΝΝΕΔ Καλαμπόκα και τα φασιστοειδή) που πάλι η κυβέρνηση της Ν.Δ. είχε κινητοποιήσει ενάντια σε μαθητικές καταλήψεις.

Δημοσιογράφοι και μέσα ενημέρωσης καλοταϊσμένα από την λίστα Πέτσα, οι καλύτεροι υπηρέτες της εκάστοτε κυβέρνησης, που με ύπουλο τρόπο ρίχνουν λάσπη σ έναν αγώνα καθάριο σαν το γάργαρο νερό. Αλήθεια αυτό κάνουν και στα παιδιά τους; Με αυτές τις αξίες τα μεγαλώνουν;

Για το τέλος άφησα τους «ειδικούς», μεγάλοι και τρανοί «επιστήμονες» που για τις κρατικές επιχορηγήσεις και το κρατικό χρήμα έχουν κάνει τα πτυχία τους κουρελόχαρτα, εκφέροντας άθλιες απόψεις. Τελευταίο παράδειγμα η άποψη που εκφέρουν τις τελευταίες ημέρες καθώς περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι και «πληροφορούν» το τηλεοπτικό κοινό για τις καταλήψεις που μπορεί να γίνουν εστίες μόλυνσης… Βέβαια για λεωφορεία, μετρό, βιομηχανίες κλπ, που όλοι μας είμαστε στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, με μοναδικό μέτρο προστασίας μια μάσκα, δεν βγάζουν κουβέντα. Όμως και τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή.

Έχω μια κόρη κι ένα γιο που είναι στην κατάληψη γιατί αγαπούν τη ζωή, την εκπαίδευση, τη γνώση.

Είναι στην κατάληψη, γιατί εκεί έπρεπε να είναι!