Ειλικρινά, αισθάνομαι ότι ζω σε χώρα του Τέταρτου Κόσμου. Πού αλλού θα ξεκινούσε η επίσημη επιστημονική ενημέρωση σχετικά με την πανδημία με διευκρινίσεις των επιδημιολόγων προς την εκκλησία; Διευκρινίσεις, μάλιστα, όχι πρακτικές, αλλά «ηθικού περιεχομένου».
Διότι πρώτα απ’ όλα έπρεπε να απαντηθεί το καίριο ερώτημα των καιρών μας. Είναι χριστιανικά ηθικό να χρησιμοποιούνται για την παρασκευή των εμβολίων κύτταρα που προέρχονται από αμβλώσεις;
«Α, εμείς δεν κάνουμε τέτοια πράγματα», απάντησε σοβαρά σοβαρά η γιατρίνα. Και, όχι, δεν αντίκειται ο εμβολιασμός στο κήρυγμα της αγάπης. Ούτε προκαλεί προβλήματα στην κύηση όπως λένε τα ψέκια. Σώζει και ζωές, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες.
Μετά τις παραπάνω εμβριθείς εξηγήσεις, αναμένεται να ανάψει ξανά η ιεραρχία το πράσινο φως, τι πράσινο δηλαδή, πορτοκαλί στην καλύτερη περίπτωση. Όπως τις προάλλες, που ζήτησε ο Βασίλης Κικίλιας τη συνδρομή των ράσων για να πειστεί ο πελαγωμένος κοσμάκης και αντ’ αυτής εισέπραξε ιερή πατσαβούρα.
«Έχετε το ελεύθερο να κάνετε ό,τι νομίζετε, αλλά εμείς σας συνιστούμε να έρθετε στους ναούς για προσευχή και λατρεία», ανακοίνωσαν οι μαυροντυμένοι έμποροι που παριστάνουν τους πνευματικούς ποιμένες. Από την σκοπιά τους, βέβαια, καλά κάνουν. Επιχείρηση είναι, τον οβολό θα σκεφτούν.
Τι περιμέναμε, δηλαδή, καμιά αγία επιφοίτηση προόδου και επιστημοσύνης; Ή μήπως να βγει ο ηγούμενος Εφραίμ της μονής Βατοπεδίου να επαινέσει δημόσια τους γιατρούς του «Ευαγγελισμού», που του έσωσαν τη ζωή μετά από 51 δραματικές μέρες νοσηλείας με σοβαρή λοίμωξη Covid-19;
Όχι. Με θεοκρατία τρέφεται ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, θεοκρατία θα του σερβίρουμε, που του αρέσει κιόλας. Είχε άγιο ο γέροντας. Τον προστάτευσε ο Θεός. Τον χειρούργησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ με το σπαθί. Του έδωσαν φάρμακα που δεν περιέχουν κύτταρα από νεκρό έμβρυο αμαρτωλής μάνας.
Κάποιοι στη γαλαρία χαχανίζουν, αλλά το αστείο έπαψε να είναι αστείο από τότε που η Εκκλησία βάλθηκε να απομυζά τις οικονομίες και το ζωτικό οξυγόνο της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή από καταβολής του κράτους.
Ένας σεπτός ιερέας σαν αυτόν τον Εφραίμ, σαν τον Ιερώνυμο ακόμα καλύτερα, θα μπορούσε με μία κουβέντα του να αλλάξει την πορεία της πανδημίας στην Ελλάδα, εάν έβρισκε το σθένος να καθίσει δίπλα στον Τσιόδρα ή τον Κικίλια και να ξεστομίσει τα αυτονόητα.
«Αγαπητοί πιστοί, είναι ώρα να παραμερίσουμε τις βλακείες και να εμπιστευτούμε απόλυτα τους επιστήμονες. Ό,τι και αν σας πούμε εμείς οι παπάδες, αγνοήστε το. Να κάνετε όλοι το εμβόλιο και να το κάνετε τώρα, γιατί ο Θεούλης έχει άλλες δουλειές και δεν θα μπορέσει να σας σώσει. Όταν περάσει η πανδημία, σας περιμένουμε ξανά στις εκκλησιές».
Στη χειρότερη περίπτωση, θα τον αφόριζαν οι φανατικοί και οι Άνθιμοι. Στην καλύτερη, θα έστρεφε τους θεοσεβούμενους προς τη σωστή κατεύθυνση και θα γινόταν ένας σύγχρονος άγιος, εξυψώνοντας παράλληλα το καταβαραθρωμένο κύρος της Εκκλησίας.
Ο σεβάσμιος Κικίλιας πήγε στην Ιερά Σύνοδο, φίλησε τα χέρια των ιεραρχών και ζήτησε –ευγενικά, αλλά απεγνωσμένα- τη βοήθειά τους. Όχι λεφτά, που σίγουρα δεν θα έπαιρνε, αλλά μία κουβέντα.
Και τι του είπαν, οι αγιογδύτες; Ιδιωτικώς, ότι τα εμβόλια είναι αμφιβόλου ηθικής, επειδή περιέχουν λέει κύτταρα από δολοφονημένα έμβρυα. Δημοσίως, ότι το μονοπάτι για τη σωτηρία του λαουτζίκου περνάει μέσα από την προσευχή. Ευλόγησον.
Σε χώρες του πρώτου, του δεύτερου, ίσως και του τρίτου κόσμου, ο υπουργός (Υγείας υπενθυμίζω και όχι Θρησκευμάτων) θα άρπαζε το κοντινότερο ψαλίδι και θα τους ξύριζε έναν έναν.
Στον τεταρτοκοσμικό οίκο ανοχής, που ανέχεται τα πάντα αρκεί να μη του θίξουν το τετράπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια-μπάλα, οι μουσάτοι με τα χρυσά λιλιά εξακολουθούν να λυμαίνονται ανενόχλητοι την κοινωνία και να πληρώνονται (αδρά) από το υστέρημά της. Αφού δεν τους πτόησε ούτε η πανδημία, δεν θα τους πτοήσει ποτέ τίποτα.
Φοβάμαι ότι κάποια μέρα η Εκκλησία θα κληθεί να αντιμετωπίσει την οργή, όχι εκείνων που ούτως ή άλλως τη θεωρούν βαρίδι στην κοινωνία, αλλά (επειδή έχει και η αφέλεια τα όριά της) του ίδιου του ποιμνίου της.
Ίσως και των –αναρίθμητων- ενάρετων παπάδων, που βδελύσσονται τα καμώματα των δεσποτάδων, αλλά δεν τολμούν να υψώσουν φωνή αντίδρασης.