ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Απόψεις

Ακάλυπτες διαφορές

john deere

Ο ​​διχασμός των αγροτικών μπλόκων, που καταγράφεται τώρα και στους τίτλους και στα ρεπορτάζ των εφημερίδων, η διάσπασή τους σε τρεις μερίδες, διαφοροποιούμενες ως προς τα αιτήματα και τη διεκδικητική τακτική, ήταν από νωρίς ορατά. Ακόμα και η τηλεοπτική αναπαράσταση του κοινού τους αγώνα, δέσμια της καναλικής βουλιμίας για κραυγές, όχι για έκθεση απόψεων και συζήτηση, δεν μπορούσε να επικαλύψει πλήρως τις σοβαρές διαφορές στις φορολογικές, ασφαλιστικές και λοιπές αξιώσεις τους. Ούτε και να επιβάλει σαν αδιαμφισβήτητη την ιδέα ότι ο κ. Βαγγέλης Μπούτας είναι πανελλαδικά αποδεκτός ως αυτονόητος ηγέτης.

Για παράδειγμα, υπήρχαν μπλόκα που διεκδικούσαν απαρχής και μέχρι τέλους τις 30.000 ευρώ σαν αφορολόγητο όριο (συν 5.000 για κάθε παιδί). Αλλα, μετριοπαθέστερα ή ρεαλιστικότερα, έμεναν στις 12.000.

Τίποτε λογικότερο –όπως διδάσκει η μικροϊστορία μας– ακόμα και από τον πιο ανορθολογικό μαξιμαλισμό στις διεκδικήσεις, που πάει χέρι χέρι με τον μαξιμαλισμό στις προεκλογικές υποσχέσεις· δύο συστήματα αλληλοτροφοδοτούμενα. Οι τριάντα χιλιάδες ωστόσο δεν ήταν ένας συνήθης, αδιάφορος εντέλει μαξιμαλισμός. Ασχετα με τις προθέσεις όσων τις διεκδικούσαν, το μέγεθος της απαιτούμενης φοροαπαλλαγής μείωνε εκ των πραγμάτων τους πιθανούς συμμάχους των αγροτών· πόσοι μισθωτοί άραγε απολαμβάνουν αφορολόγητο τέτοιου ύψους; Ταυτόχρονα υποδήλωνε ότι μέσα στην περιοχή που επιχειρεί να ορίσει ο ιδιαίτερα χαλαρός όρος «μικρομεσαία αγροτιά» υπάρχουν, ενδέχεται να υπάρχουν, και αρκετοί επιχειρηματίες της γης.

Οι επιχειρηματίες αυτοί (είτε στις μεγάλες πόλεις ζουν, ασκώντας ή μη και ένα επιπλέον επάγγελμα, είτε στο χωριό τους) δεν είχαν ποτέ –και δεν είναι δυνατόν να έχουν τώρα– τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες προσδοκίες με τους ακτήμονες, τους ανασφάλιστα εργαζόμενους στη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία (Ελληνες και ξένους) και τους κατόχους ενός ασήμαντου κλήρου.

Από παλιά άλλωστε ο όρος «τάξη» αποκάλυπτε τα στενά όριά του όταν αναφερόταν στους αγρότες, ένα σώμα δηλαδή στο εσωτερικό του οποίου δεν έληξε ποτέ η ταξική διαστρωμάτωση και αντιπαλότητα. Αυτό δεν αίρεται με όσο στόμφο κι αν εξοπλίζουν τη λέξη «αγροτιά» ορισμένοι χρήστες της, πιστεύοντας ότι και μόνο που θα τη συλλαβίσουν, θα αποσβέσουν τις ενδοαγροτικές διαφορές αλλά και θα δώσουν επαναστατικό περιεχόμενο στα λεγόμενά τους.

Είναι περίπου οι ίδιοι με όσους βρίσκουν καθαρό –και μάλιστα εξεγερσιακό– νόημα στο άθροισμα «εργατιά, αγροτιά, φοιτητές, νεολαία», παρότι τίποτε λιγότερο ασαφές κοινωνιολογικά (αφού τίποτε περισσότερο ποικίλο και διχασμένο) από τους τίτλους «φοιτητές» και «νεολαία».

Το ότι απαιτούνται νέα εργαλεία ανάλυσης, ώστε να κατανοήσουμε βαθύτερα τη νέα κοινωνία, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε ίσως να την αλλάξουμε, είναι μια επωδός πολλών δεκαετιών. Και πιθανότατα θα χρειαστούν περισσότερες για να τα βρούμε.