ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Απόψεις Δεύτερο Θέμα

Αριστείδης Καλάργαλης: Σκέψεις γύρω από ένα χρονογράφημα

 

 

Συχνά κάποιοι συμπολίτες μας επιχειρούν να αποδείξουν την ανωτερότητά τους, είτε ως άτομα, είτε συνολικά ως έχοντες κοινή καταγωγή· ως Έλληνες. Έτσι αντιμετωπίζουν τους άλλους υποτιμητικά και από μια υποτιθέμενη διακεκριμένη θέση που κατέχουν ελέω αρχαιότητας και θεού. Αυτή η άποψη γίνεται θέμα συζητήσεων, άρθρων και χρονογραφημάτων. Στις 3 Μαρτίου 1926 ο Μυριβήλης δημοσιεύει το χρονογράφημα «Ο Έλλην», στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» της Λέσβου. Στην εισαγωγή του γράφει:

«Είμαι Έλλην. Το καυχόμαι, ξέρω και την καταγωγήν μου. Και είμαι υπερήφανος δι’ αυτήν. Διότι ανήκω –διάβολε– εις μίαν φυλήν εξόχως έξυπνην, πατροπαραδότως δαιμονίαν, εκ γενετής μεγαλοφυά. Είναι τίτλοι αυτοί, αδελφοί, τους οποίους αποδίδομεν εις εαυτούς και αλλήλους από καταβολής Ρωμαίικου, διαστέλλομεν μάλιστα όλον τον υπόλοιπον κόσμον από αυτήν την ιδιότητά μας με δικαίαν περιφρόνησιν. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, των οποίων και την γλώσσαν θα λαλήσωμεν συν Θεώ μετ’ ολίγον κατά διαταγήν του Λιβαθυνοπούλου της Παιδείας, εφρόντισαν εγκαίρως να μας καθοδηγέψουν σ’ αυτό το κεφάλαιο».

Πολλά απ’ όσα πράττουμε τα αποδίδουμε στην αρχαία καταγωγή μας, στην εύνοια του θεού των Ελλήνων(!), ενώ προσάπτουμε την ιδιότητα του «βάρβαρου» σε πολλούς άλλους λαούς, ακόμα και στους δυτικοευρωπαίους, χαρακτηρίζοντάς τους «κουτόφραγκους». Αν ο άλλος είναι από χώρα της Ασίας ή της Αφρικής, τότε οι επιθετικοί χαρακτηρισμοί είναι βαρύτεροι, απάνθρωποι, υποτιμητικοί και ρατσιστικοί. Συνεχίζει ο Μυριβήλης: «Πας μη Έλλην βάρβαρος! Όχι, παίζουμε. Σήμερα συμβαίνουν ακόμη περισσότερον θαυμάσια πράγματα εις την φυλήν των απογόνων του Περικλέους. Πας μη Έλλην, τούβλο, ντουβάρι, οστρακόδερμον. Ο σημερινός Έλληνας δεν ανέχεται κυρίως να παραβληθεί η εξυπνάδα του με εκείνου του Ευρωπαίου. Αυτοί; Αυτοί είναι οι κουτόφραγκοι! Ως γνωστόν πάντες οι άνθρωποι οι κατοικούντες πέραν των συνόρων της μείζονος Ελλάδος είναι όντα τα οποία έπλασεν ο καλός Θεός των Ελλήνων διά να χρησιμεύουν ως κορόιδα εις τον περιούσιον λαόν του. Τους γελάμε λοιπόν όλους αυτούς κατά καθήκον και κατά παράδοσιν. Τους γελάμε στο εμπόριο, στις συναλλαγές, στις κοινωνικές μας σχέσεις. Και τους γελάμε κατά τον ευκολότερον τρόπον. Γιατί αυτό είναι φυσικός νόμος του Θεού».

Τι γίνεται, όμως, στις αναμεταξύ μας συναλλαγές, σχέσεις, ανταγωνισμούς; Όταν υπάρχουν δυο ανώτερης κοινής καταγωγής, πώς θα υπερισχύσει ο ένας; Τότε υπεισέρχεται, κατά τον χρονογράφο Μυριβήλη, η πονηριά. «Όταν όμως είναι να γελάσουμε ένα συνέλληνα; Χμ! Το πράγμα τότε ομολογουμένως καθίσταται κάπως δυσκολότερον. Δεν έχετε αντίκρυ σας ένα αφελή Εγγλέζο, ένα κουτόφραγκο ή ένα ανατολίτικο ζεϊμπέκι. Έχετε ένα γνήσιον Έλληνα, όστις επίσης είναι Έλλην και το καυχάται, και ξεύρει την καταγωγήν του την προνομιούχον. Εν τοιαύτη περιπτώσει δεν πρόκειται περί αστειοτήτων. Οφείλομεν να επιστρατεύσομεν όλην την εξυπνάδα της φυλής, προκειμένου να γελάσωμεν ένα άνθρωπον της αυτής ράτσας, της αυτής διαβολοσποράς. Και άμ’ έπος άμ’ έργον. Γινόμεθα τότε απλούστατα εφευρέται. Εφευρέται· μάλιστα. Φκιάχνουμε σακκουλάκια από σαπουνόφλουδες, διά των οποίων καταργούμε την μπουγάδα, κατασκευάζουμε έμπλαστρα σωτήρια διά πάσαν ασθένειαν, μεταβάλλουμε ένα σακί κάρβουνα εις ολόκληρο φορτίον ιστιοφόρον, κατασκευάζουμε ψωμιά από πατσαβούρες και καλλιβοκάρφια, παπούτσια από χαρτόνι, γκαζόζες από θάλασσα, πυρκαϊάς από “τυχαία συμβεβηκότα’’»!

Αν μεταφερθούμε στην εποχή μας και στην πολιτική, οι εκλεκτοί, ελέω πολιτικής καταγωγής, πρέπει κατά την άποψή τους να κυβερνάνε διαχρονικά. Θεωρούνται μόνιμοι διαχειριστές, ιδιοκτήτες στη διοίκηση της Ελλάδας. Το είδαμε, το ακούσαμε με διάφορους τρόπους τα τελευταία χρόνια. Ας θυμηθούμε την απερίγραπτη πράξη του κ. Σαμαρά, το 2015. Έγινε «εφευρέτης», κατά τον Μυριβήλη· δεν παρέδωσε την πρωθυπουργία στον εκλεγμένο νέο πρωθυπουργό, τον κ. Τσίπρα. Το πλέον αρνητικό στο θέμα αυτό είναι η άποψη ότι πρέπει να μπούνε κάθε είδους εμπόδια στην Αριστερά, έτσι ώστε να μην υπάρξει δυνατότητα να κυβερνήσει τη χώρα. Εδώ, όμως, παύει να υπάρχει το χαρίεν ύφος του χρονογραφήματος κι έχουμε απειλή κατά της Δημοκρατίας.