Η χώρα που καμώνεται ότι έρχεται από τον πιο φωτεινό πολιτισμό όταν οι άλλοι λαοί έτρωγαν χαρούπια ανεβασμένοι στα δέντρα, δεν είναι παρά μια χώρα που έχει εμποτίσει τις έννοιες «άντρας» και «γυναίκα» στα μαύρα σκοτάδια της πατριαρχίας.
Στην Ελλάδα, ο ρόλος των γυναικών επικαθορίζεται από τις βουλές των αντρών. 
Από τα βάθη των αιώνων αναθρέφονται κατά κόρον αγόρια επιθετικά, κτητικά, βίαια και κόρες προορισμένες για τη νοικοκυροσύνη, τον συμβιβασμό, την υποχρέωση. Κι αυτά, τα αγόρια και κορίτσια, με τη σειρά τους φορτώνουν επίμονα στις επόμενες γενιές μια από τα ίδια, χωρίς να τις ρωτήσουν. 

Το βαρύ χέρι με το δαχτυλίδι που άστραψε στο μάγουλο του κοριτσιού, ήταν του πατέρα. Και το χέρι που την άρπαξε από τα μαλλιά, ήταν της μάνας. Ήταν  χτυπήματα γονέων πάνω στην «κόρη-ιδιοκτησία». Γονέων από τον Βόλο, που καταχέριασαν τη 15χρονη μαθήτρια επειδή δεν πέρασε στις εξετάσεις των Αγγλικών. Κόρη-θύμα που καλείται να διασχίσει την εφηβεία της περνώντας μέσα από την εμπόλεμη ζώνη των οικογενειακών διενέξεων.

Το μεσήλικο σώμα που στρίμωξε την 32χρονη κοπέλα, το λαχάνιασμα της βίαιης διείσδυσης ενώ την κρατούσε ακίνητη, ήταν ενός 66χρονου. Ήταν του αντρός από τον οποίο γύρεψε η γυναίκα βοήθεια τα ξημερώματα, για να βρει το δρόμο της, κάπου στο Νότιο Πήλιο. Και το τάχα μου ανταριασμένο από το πιοτί μυαλό του και η κοινή συναίνεση είναι ένας φριχτός μονόλογος βίας, ξανά εις βάρος της.
 
Όσο για τα χέρια που ξυλοκόπησαν ομαδικά τη Θεσσαλονικιά 18χρονη μάνα, μπρος το παιδί της, ήταν του αντρός, της πεθεράς και του κουνιάδου που διεκδικούσαν τίτλους ιδιοκτησίας πάνω της. Και που στα μάτια τους αυτή η νύφη είχε όλα τα ελαττώματα του κόσμου.

Η κοπέλα της Έδεσσας, που την είχε βουτήξει από τα μαλλιά και την έσερνε βίαια στο δρόμο γδέρνοντας τα πόδια της και χτυπώντας την κι ο ίδιος, μέχρι το αυτοκίνητό του, ήταν 17 ετών. Κι ο άντρας που συνέχισε να την χτυπά όταν την έχωσε στο αυτοκίνητο, ήταν ο 33χρονος από τον οποίο είχε ζητήσει να χωρίσουν. Κι ακόμα τον ψάχνει η τοπική αστυνομία.

Ένα σύνολο τραγικών συμβάντων μέσα σε δυο 24ωρα.  Συμβάντα που δεν αποτελούν οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες και που δεν μας προέκυψαν άξαφνα και μαζικά. 
Οι ξυλοδαρμοί γυναικών, οι βιασμοί, οι σεξουαλικές κακοποιήσεις δεν είναι σημεία των καιρών, απόρροια των μακρόσυρτων λοκντάουν ή κάτι άλλο. Πάντα ήταν εδώ, θαμμένα περιστατικά πίσω από κλειστές πόρτες, κλειστά στόματα. Θαμμένα βαθιά μες στη ντροπή, την ενοχή, τον φόβο και τον κοινωνικό αποκλεισμό. 
Αν κάτι καινούργιο γεννιέται σήμερα, με ωδίνες και κλάματα, είναι οι μαρτυρίες και οι φωνές των θυμάτων που αυξάνονται. Είναι που η μία φωνή φέρνει την άλλη. Είναι το κακοφορμισμένο σπυρί που σπάει και χύνεται…