ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Απόψεις Δεύτερο Θέμα

Ετυμολογικοί αγώνες απέναντι σε πλιάτσικο

Σεβαστάκης Δημήτρης

Αφού αισθάνεται τόσο ισχυρή η κυβέρνηση, γιατί έχει αυτό το επικοινωνιακό άγχος; Γιατί την «πέφτει» σε οποιονδήποτε τολμήσει να εκφράσει μια έστω υποτυπώδη κριτική στην πολιτική της; Γιατί θέλει να «ελέγξει» κάθε κουβέντα, κάθε κόμπιασμα, κάθε αποσιωπητικό; Γιατί έχει τέτοια ανάγκη ομοφωνίας ή σιωπής; Κομπάζουν πολλοί κυβερνητικοί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αμήχανος, εσωστρεφής, ψάχνει έναν χρόνο τώρα τον αντιπολιτευτικό βηματισμό. Ε, τότε, προς τι η αγωνία τους; Η συζήτηση που αναμοχλεύεται από διάφορους για τις εκλογές, για την ανάγκη εκλογικής αναβάπτισης, τώρα που είναι θολά τα πράγματα, αντιστοιχεί σε μια παρεμφερή ανασφάλεια. Πρέπει να προλάβουν τη διαρροή. Ακόμα, εκτιμούν πως με αυτόν τον τρόπο, με μια νέα επικράτηση -όπως λένε οι μετρήσεις τους- θα οδηγήσουν σε βαθύτερη κρίση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο βαθμός ανασφάλειας είναι ανάλογος με τον βαθμό πολιτικής ωραιοπάθειας. Τόσα χρόνια δομικής αντιπολίτευσης, ομού με τον βαθμό μιντιακής υποστήριξης, δημιουργούν και τους μαγικούς καθρέφτες: «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, πες μου ποια είναι η πιο όμορφη… κυβέρνηση». Η πολιτική παράγεται από την ανασφάλεια ή τη βεβαιότητα; Την ωραιοπάθεια ή τα συμπλέγματα;

Η πολιτική παράγεται από όλες τις διαταραχές. Κυρίως όμως με την αυτοσυντήρηση. Ποιος παίρνει δουλειές; Ποιος περιμένει ανάθεση; Ποιος εξαρτάται από αυτόν που περιμένει και απαιτεί την εργολαβία; Ποιος εικονογραφεί νομοθετικά έτσι ώστε να ευνοήσει κάποιον στυλοβάτη του;

Όπως σφύριξε ο Βλ.. Ντομπρόβσκις, τα χρήματα της «επιδημίας» θα συνδεθούν με «μεταρρυθμίσεις», οι οποίες θα απαιτήσουν ενισχυμένη εποπτεία. Γνωρίζοντας ότι το πελατειακό κράτος που ανασυστήθηκε, δηλαδή τα διάσπαρτα συμφέροντα, παράγει κρίση, κατασπατάληση πόρων, θα προσπαθήσουν τα χρήματα που θα δοθούν να επιστρέψουν «σ’ εκείνους», στον σκληρό διοικητικό πυρήνα και στους δορυφόρους. Να περάσουν μέσα από το σώμα της ελληνικής οικονομίας, αλλά να ωφελήσουν τις εταιρείες τους. Θα εποπτεύσουν τη «βοήθεια» γιατί κρίνουν ότι η Ελλάδα κατά παράδοση αδυνατεί να ζήσει χωρίς «σκόιλ ελικικού» και «λοιμώχθηκαν» και πειρατικές δουλίτσες και google translate.

Αυτή η «πολιτιστική» υπαξιολόγηση του τόπου μας κατά κάποιον τρόπο αναπαράγει και το είδος οικονομίας που τον τυλίγει. Οικονομία χρεοκοπίας στην αμοιβαιότητά του με κάποιο σχέδιο Μάρσαλ. Επιδότηση της υπανάπτυξης. Παραγωγή χρέους και αναπαραγωγή των προϋποθέσεών του.

Αυτός ο «πολιτισμός» αναπαράγει μια πολιτική σκηνή ανασφάλειας και εξαρτήσεων από τον τοπικό εργολαβικό «Γκρούεζα» (έναν κομματάρχη, έναν τοπάρχη, έναν τύπο σε πόστο), ο οποίος μεταβάλλει σε υποχρεωτικό ένα «Μάρσαλ» (το οποίο και προσπαθεί να ρουφήξει). Κύκλοι.

Τι αντιτάσσει όμως η «από δω» πλευρά; Κατ’ αρχάς ετυμολογικούς και ερμηνευτικούς αγώνες. Από πού προέρχονται οι φράσεις «δημοκρατική παράταξη» ή «αριστερή συνέπεια». Ποιο είναι το θέμα της λέξης «δικαίωμα» κ.λπ. Αλωνίζουν οι άλλοι, αλλά εδώ «ξενυχτάμε τον νεκρό» ή ξαναπέφτουμε σε πολιτικές ευκολίες.

Αυτή τη στιγμή ξέρουμε ότι πιθανόν θα υπάρχει κατακλυσμός. Και πάνω στον κατακλυσμό θα ενταθεί η προσπάθεια για «δουλίτσες». Και θα ενισχυθεί ο «μιθριδατισμός» του κόσμου: «Και οι άλλοι, οι συριζαίοι που ήρθαν, δεν κατάφεραν και τίποτα» λέει στο καφενείο. Αυτή η αναβύθιση στο ρουσφέτι και στην εργολαβία, ως κάτι φυσικό, ως κάτι ανίκητο, είναι πιο σημαντική από το κλειστό άνοιγμα, την ανασφαλή και αμυντική διεύρυνση που ψιλοζαλίζει την «από δω» πλευρά. Η διαφθορά ως συνήθεια της καταστρέφει ακριβώς αυτό: την ιδιότητα να είναι «από δω». Την ελπίδα και το διαφορετικό μοντέλο που την καθιστούν «από δω» πλευρά.