Οι δεκαετίες της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας εξίσωσαν τη φτώχεια με την «ανικανότητα», την έδειξαν να είναι κάτι κάτι σαν «φυσικό μειονέκτημα», από αυτά που πρέπει να τα κρύβει κάποιος.

Η φτώχεια, μετατράπηκε σε ντροπή. Ο φτωχός ήταν φτωχός «γιατί ήταν ανίκανος να γίνει πλούσιος σε μια κοινωνία που το χρήμα έρεε άφθονο». Ολα αυτά τα χρόνια, ο φτωχός δεν μιλούσε για τη φτώχεια του. Την έκρυβε.

Η κρίση και η μνημονιακή της διαχείριση οδήγησαν στην φτώχεια ακόμα περισσότερους και περισσότερες. Αλλά έδειξαν καθαρά αυτό που έτσι και αλλιώς ίσχυε και πριν: Η φτώχεια δεν είναι «φυσικό φαινόμενο». Είναι ο τρόπος λειτουργίας ενός συστήματος που χρειάζεται τους φτωχούς προκειμένου να αναπαράγει τον εαυτό του.

Για να υπάρξουν οι πλούσιοι, θα πρέπει να υπάρξουν οι φτωχοί, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Για να σωθούν οι πλούσιοι έπρεπε οι φτωχοί να γίνουν ακόμα περισσότεροι.

Ομως, όταν οι φτωχοί είναι οι πολλοί τότε, μοιραία, οι προσωπικές ικανότητες δεν παίζουν κανένα ρόλο. Τα χρόνια της κρίσης, η φτώχεια έπαψε να είναι ντροπή. Ο φτωχός έπαψε να είναι ο «ανίκανος». Βγήκε στο δρόμο. Μίλησε.

Όταν μιλάς για τη φτώχεια σου, δεν ντρέπεσαι πια για αυτή. Αντιλαμβάνεσαι, ότι και οι άλλοι είναι ακριβώς όπως και εσύ.

Η αλληλεγγύη των φτωχών, τα δίκτυα συνεργασίας και αλληλουποστήριξης ακόμα και οι πλατείες, ήταν αυτά που έβγαλαν την φτώχεια από τα ερμητικά κλεισμένα σπίτια, στο δρόμο.

Δεν είναι ντροπή να μιλάς για την φτώχεια. Δεν είναι ντροπή να μιλάς για την δική σου φτώχεια. Ο κόσμος, ο φτωχός κόσμος, αυτό ακριβώς κάνει σήμερα: Μιλάει για την φτώχεια του και συνομιλεί για αυτήν μαζί με όσους μιλάνε για αυτή. Συνομιλεί κυρίως, με όσους πρώτα και κύρια, νοιάζονται για τους φτωχούς.

Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ούτε φυσικό φαινόμενο. Αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορούν να καταλάβουν όσοι και όσες, κοντά μια δεκαετία συνεχούς φτωχοποίησης της κοινωνίας μας, εξακολουθούν να βλέπουν, την φτώχεια σαν ντροπή και τους φτωχούς σαν ανίκανους.

Οταν ο φτωχός αναγνωρίζει τη φτώχεια του και μιλάει για αυτήν απελευθερώνεται. Αποκτά συνείδηση ως τέτοιου, δηλαδή διαφορετικού.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα σαν κοινωνία: Οι φτωχοί, δηλαδή οι πολλοί, έχουν συνομιλητές. Το ξέρουν, το βλέπουν, το υπερασπίζονται.

Δεν χρειάζεται, τώρα πια, να παραστήσουν κάτι που δεν είναι και να κρύψουν την φτώχεια τους από ντροπή, προκειμένου να ακουστούν.