Και ξαφνικά ξυπνήσαμε μέσα σε έναν νέο κόσμο και μια νέα χώρα. Οχι μια χώρα που δεν βρισκόταν εδώ. Μια χώρα που εμείς δεν είχαμε συνειδητοποιήσει. Η διάταξη των πραγμάτων είναι τέτοια ώστε όλοι να ζούμε στη φούσκα μας. Στο μονωμένο αυτό μέρος όπου οι απόψεις μας επιστρέφουν ως ηχώ. Και ύστερα μεγαλώνουν, πολλαπλασιάζονται και μονοπωλούν. Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν μια καλή υπενθύμιση. Μια υπενθύμιση του γεγονότος πως ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους. Με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε. Πάντα έτσι ήταν και πάντοτε έτσι θα ‘ναι. Αλλά εμείς μοιάζει να το είχαμε ξεχάσει.

Δεν είμαι σε θέση να αναλύσω με ακρίβεια ούτε τι έγινε στις πρόσφατες εκλογές ούτε τι πλησιάζει στις επερχόμενες. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Συμπεράσματα για όλους εμάς. Και εννοώ τον καθένα ξεχωριστά. Τις μονάδες του ξαφνιασμένου πλήθους ανεξάρτητα από ψήφο ή επιλογή.

Το συμπέρασμα που για μένα έχει κεντρική σημασία είναι το γεγονός πως η ιδεολογία η οποία εκφράζεται από το σύστημα Νέα Δημοκρατία μοιάζει να γίνεται κυρίαρχη και να βαθαίνει. Να εμπεδώνεται και να κανονικοποιείται. Και λέω «σύστημα» γιατί ο μηχανισμός αυτός ξεπερνάει το κόμμα και την οργάνωσή του. Εμπεριέχει τα ΜΜΕ και τους δημοσιολογούντες, τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους αυτούς που συντάχθηκαν με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι η πρώτη φορά που η Δεξιά μεταπολιτευτικά διεκδικεί και μοιάζει να κερδίζει την ιδεολογική ηγεμονία ακόμα και σε χώρους που ποτέ δεν είχε καταφέρει να ενσωματώσει.

Ο ατομισμός, ο κοινωνικός κυνισμός, ο άνευ όρων ανταγωνισμός και ταυτόχρονα η αδιαφορία για οτιδήποτε συλλογικό, η περιφρόνηση αρχών και θεσμών στο όνομα της επιτυχίας του προσωπικού συμφέροντος, η αποδοχή του αυταρχισμού ως ρυθμιστικής αρχής των κοινωνικών σχέσεων είναι στοιχεία που φτιάχνουν μια συμπαγή στάση και διαμοιράζονται στο κοινωνικό σώμα οριζόντια. Από την αδιαφορία του μαθητή για τις αλλαγές στην Παιδεία, αφού ο ίδιος πιστεύει πως θα αριστεύσει, μέχρι τον κυνισμό του γιατρού που θα ενδιαφερθεί αποκλειστικά για την πληρωμή του. Είναι αντανακλαστικά που σιγά σιγά ξεπηδούν γύρω μας. Μέσα σε σχέσεις στις οποίες δεν υπήρχαν, σε συμπεριφορές που δεν το περιμέναμε, σε κουβέντες που συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν.

Το θέμα δεν είναι να παρατηρούμε όλα αυτά να συμβαίνουν σκύβοντας μελαγχολικά το κεφάλι. Δεν είναι η ώρα να απολαύσουμε την ήττα μας. Και δεν μιλάω φυσικά για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά την ήττα όλων εμάς που βρισκόμαστε απέναντι σε αυτές τις στάσεις και απέναντι σε αυτή τη ζωή.

Αυτό που μένει είναι να οριοθετήσουμε εκ νέου τις σχέσεις μας. Να ενδυναμώσουμε τους πυρήνες που βρίσκονται γύρω μας. Να συνειδητοποιήσουμε πως οι συναντήσεις και οι συνευρέσεις μας δεν είναι απλώς ένας τρόπος για να περνούμε τον χρόνο μας ή για να ζούμε τις ζωές μας. Είναι η αρχή ενός άλλου παραδείγματος. Η αλληλεγγύη, η κατανόηση, ο σεβασμός, η αλληλοβοήθεια, η ανταλλαγή είναι ο αξιακός μας πλούτος και ταυτόχρονα η εφαρμογή του. Πρέπει να περιφρουρήσουμε τα πράγματα ώστε αυτό που μας περιβάλλει να μη μας διαβρώσει. Οχι να το αποφεύγουμε όπως κάναμε μέχρι σήμερα, αλλά να αναμετριόμαστε μαζί του με κάθε μικρή ευκαιρία, σε κάθε μικρή αφορμή.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο μπορούμε να πιστέψουμε είναι η δυναμική των πυρήνων. Και το γεγονός πως όταν έρθει η ώρα, οι πυρήνες αυτοί θα είναι εκεί, θα συναντηθούν και θα διεκδικήσουν αυτό που τους αντιστοιχεί.

Είμαστε πολλοί. Οφείλουμε να είμαστε και μαζί. Είναι πια προϋπόθεση για την επιβίωσή μας.  

                                                                                                                                                                              Θωμάς Τσαλαπάτης