ΝΙΚΟΣ ΜΠΙΣΤΗΣ
Αρκετές φορές έχω σκεφτεί ότι ένα φρέσκο πρόσωπο δεν σημαίνει και φρέσκο μυαλό… Νομίζω ότι η Νίκη Κεραμέως είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση.
Ενώ, όσο ήταν Τομεάρχης Παιδείας της ΝΔ, έδινε την εντύπωση μιας νέας αξιόλογης γυναίκας, με την οποία διαφωνούσαμε μεν ιδεολογικά, αλλά με σύγχρονο προσωπείο, ήταν αρκετή η εξάμηνη παρουσία της στον θώκο του ΥΠΑΙΘ για να διαπιστώσουμε, ότι το τρέιλερ ήταν μάλλον παραπλανητικό. Δεν γνωρίζω ποιοι είναι οι σύμβουλοί της, ούτε το Οργανόγραμμα του Υπουργείου της, είμαι βέβαιος όμως ότι καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια να γυρίσουν την εκπαίδευση σε μια νεκρή, σε μια πεθαμένη ώρα, όχι το 2014, αλλά στο 1914. Από την πρώτη μέρα κιόλας της ανάληψης των καθηκόντων της δήλωσε την πρόθεσή της να υπάρξει μέριμνα «ειδικά για τα Θρησκεύματα» με τη συνδρομή ιεραρχών και ιεροδιδασκάλων. Στην πορεία επιβεβαίωσε αυτή της τη θέση και μαζί και τους φόβους μας, ότι άρχιζε μια πολύ σκοτεινή περίοδος για την Εκπαίδευση. Οι ατελείωτες γονυκλισίες μπροστά στους ιερείς, η επαναφορά του εορτασμού των Τριών Ιεραρχών, η πρόθεση να παρεμβαίνει η Εκκλησία εν λευκώ σε οτιδήποτε αφορά στην Εκπαίδευση και όχι μόνο, δεν είναι δείγματα ούτε ανεξίθρησκου κράτους, ούτε καν κοσμικού. Επισημαίνω δε ότι για κάθε φιλελεύθερο –στον οποίο φιλελευθερισμό η κυρία Κεραμέως ομνύει- η θρησκεία παραμένει και δικαίως αυστηρά προσωπική υπόθεση. Μπορούμε να φανταστούμε τον Γάλλο υπουργό Παιδείας να υποκλίνεται σε δημόσια εκδήλωση στον Επίσκοπο των Παρισίων; Και όσο βέβαια έχει την ανοχή και στήριξη της Πολιτείας, τόσο η Εκκλησία θα απλώνεται και θα προχωρά σε ακόμα πιο ακραία συντηρητικές θέσεις. Η γενικόλογη αναφορά στον «λαϊκισμό» στο μήνυμά της για την 28η Οκτωβρίου και όχι στον φασισμό, οι κοινότοπες αναφορές στους Έλληνες που συσπειρωμένοι νικούν, γιατί αυτή είναι «η έμφυτη στάση τους», το άνευρο (σαν να έκανε αγγαρεία) μήνυμά της για το Πολυτεχνείο, όπου πιο πολύ την απασχόλησαν τα πιθανά επεισόδια και όχι η ουσία της επετείου, δηλώνουν έναν άνθρωπο που χωρίς καμία ιστορική συνείδηση, βολεύεται στα παραδοσιακά αφηγήματα εθνικόφρονος κομματάρχη του ’50. Εξάλλου από τα χείλη της μάθαμε ότι πρέπει η Ιστορία να πάψει να είναι κοινωνικού χαρακτήρα, αλλά να διαμορφώνει την εθνική συνείδηση… Πώς στο καλό, βέβαια, υπάρχει το έθνος χωρίς την κοινωνία, μόνο η κυρία Κεραμέως μπορεί να το εξηγήσει, ενδεχομένως και οι σύμβουλοί της. Είναι τόσο σημαντικό αυτό; Αν πρόκειται για μια υπουργό Παιδείας που προβάλλεται ως «νέο αίμα και σύγχρονο μυαλό» στον αποστειρωμένο και αγκυλωμένο από «αριστερές ιδεοληψίες» κόσμο της Εκπαίδευσης, είναι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος. Όταν ο επίσημος πολιτικός λόγος αναμασά τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα, μόνο και μόνο για να κρυφτεί η βαθιά αμάθεια, τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες, δεδομένου ότι διακηρυγμένος σκοπός της Παιδείας είναι και η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.
