∆εν έχει κανένα νόηµα να προτάσσουµε συνεχώς τη σωστή άποψη ότι η πλειονότητα των δικαστών και εισαγγελέων δεν είναι διεφθαρµένη ως αντίβαρο σε όσα βλέπει και σχολιάζει η κοινωνία.

Πώς θα περιέγραφε ο ιστορικός του µέλλοντος την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα σήµερα; Αν συγκέντρωνε πληροφορίες από τα ελληνικά µέσα ενηµέρωσης, θα έγραφε ότι η χώρα ζούσε µια ανέµελη περίοδο την οποία µάλιστα σηµατοδοτούσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός µε διακοπές, µπούτια και µεγάλα µακροβούτια.

Αν οι πηγές ήταν τα διεθνή ΜΜΕ, τότε η Ελλάδα θα βρισκόταν στη δίνη ενός σκανδάλου υποκλοπών και παραβίασης της δηµοκρατίας, µε τον πρωθυπουργό να έχει προσωπικά την ευθύνη για παρακολούθηση πολιτικών του αντιπάλων, δηµοσιογράφων αλλά και εσωκοµµατικά ενοχλητικών.

Οι «New York Times» συγκρίνουν την κυβέρνηση στην Ελλάδα µε το στρατιωτικό καθεστώς της δικτατορίας, ο «Guardian» κάνει αναφορές στον Μητσοτάκη ως Ορµπάν και το ΒΒC περιγράφει ένα σκάνδαλο κατά της δηµοκρατίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στην τελική ευθεία του κατηφορικού δρόµου που τον οδηγεί όλο και µε µεγαλύτερη επιτάχυνση στη µετωπική σύγκρουση µε το δηµιούργηµά του. Το θέµα όµως δεν είναι ο Μητσοτάκης αλλά οι θεσµικοί παράγοντες που δέχτηκαν να τον ακολουθήσουν σε αυτό τον κατήφορο.

Οι παρακολουθήσεις πολιτών παραβιάζουν το άρθρο 19 του Συντάγµατος της Ελλάδας, το άρθρο 12 της Οικουµενικής ∆ιακήρυξης για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα και το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου. Μήπως πρέπει να ακουστούν οι ερπύστριες για να αντιδράσει η ∆ικαιοσύνη ως θεσµικός µηχανισµός; Πού είναι αλήθεια εκείνες οι Ενώσεις ∆ικαστών ή/και Εισαγγελέων για να βγάλουν ανακοινώσεις; Πού είναι η ηγεσία της ∆ικαιοσύνης να αποδείξει εν τοις πράγµασι ότι αποτελεί ανεξάρτητη και διακριτή συνταγµατική εξουσία; Τα συνδικαλιστικά όργανα των δικαστών και εισαγγελέων, που συχνά πυκνά επαίρονται ότι δεν είναι κλαδικά και συντεχνιακά όργανα αλλά θεσµικοί παράγοντες, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους µαζί µε το σύνταγµα. Η δε Εισαγγελία του Αρείου Πάγου έχει για µια ακόµη φορά αποδείξει ότι ειδικεύεται στις νοµικές µεθοδεύσεις συσκότισης και συγκάλυψης. ∆ιενεργεί έρευνα για το πώς έµαθαν οι παρακολουθούµενοι ότι παρακολουθούνται, ενώ η δικαστική έρευνα για τις παρακολουθήσεις αυτές καθαυτές στάλθηκε σε έναν πταισµατοδίκη, χωρίς µάλιστα, όπως αποκαλύπτει το Documento, να οριστεί καν σε ποιον εισαγγελέα θα επιστρέψει η έρευνα.

Πού είναι το κύρος, η αξιοπρέπεια, το θάρρος και η ανεξαρτησία της ∆ικαιοσύνης έναντι της εκτελεστικής εξουσίας; Σε ποιες ηχητικές καταγραφές παρακολουθήσεων µε «τούρτες», «ψάρια» και δώρα σε δικαστές έχουν υποθηκευτεί τα φηµολογούµενα θεσµικά όπλα της ∆ικαιοσύνης; Πόσοι εκβιάζονται ώστε να θεωρείται κανονικότητα ακόµη και η παραβίαση του απορρήτου σε πολιτικούς;

Εδώ και χρόνια πάνω από τη ∆ικαιοσύνη πλανιέται το φάντασµα του Κωνσταντίνου Κόλλια, του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ο οποίος έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της χούντας. Το στοίχειωµα της ∆ικαιοσύνης από τον Κόλλια δεν εντοπίζεται στις αδιαµφισβήτητα υπαρκτές πολιτικές προτιµήσεις µελών του ανώτατου δικαστηρίου σε συντηρητικές απόψεις και στο «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών». Εντοπίζεται κυρίως στην καταστροφική σχέση που διατηρούν µε το πολιτικό σύστηµα και την προθυµία τους να το ικανοποιήσουν. Οι Κόλλιες σήµερα έχουν στενότερες σχέσεις µε τον Μητσοτάκη και µε διεφθαρµένα κοµµάτια του κλήρου και της επιχειρηµατικότητας παρά µε το κράτος δικαίου. Και οι µέθοδοί τους είναι τραγικά οι ίδιες.

Όταν το 1963 δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαµπράκης αποκαλύφθηκε πολύ γρήγορα ότι δολοφόνοι του ήταν παρακρατικοί οι οποίοι έπαιρναν εντολές από τον διοικητή Χωροφυλακής Βορείου Ελλάδος Κωνσταντίνο Μήτσου. Τους φονιάδες αποκάλυψαν η δηµοσιογραφική έρευνα και το θάρρος δύο δικαστικών, του ανακριτή Χρήστου Σαρτζετάκη (µετέπειτα προέδρου της ∆ηµοκρατίας) και του εισαγγελέα Στυλιανού Μπούτη. Ο
Κόλλιας τότε, ως εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, χώρισε τη δικογραφία σε δύο µέρη για τους φυσικούς αυτουργούς και τους ηθικούς (κυβέρνηση και χωροφυλακή) και κατάφερε να καλύψει τις ευθύνες για το έγκληµα.

Τίποτε δεν άλλαξε από τότε. Πιστοί στις µεθόδους που ακυρώνουν τη δηµοκρατία, οι Κόλλιες σαλαµοποιούν δικογραφίες, παρεµβαίνουν, καθυστερούν υποθέσεις για να πετύχουν τη (συγ)κάλυψη. Είτε πρόκειται για τη Novartis είτε για το ΚΕΕΛΠΝΟ είτε για την κάλυψη του Λιγνάδη, το αποτέλεσµα είναι το ίδιο. Κάλυψη και ενοχοποίηση όσων τόλµησαν να ψάξουν ή να απαιτήσουν δικαιοσύνη.

Το σύστηµα είναι υποκριτικό και επικίνδυνο. Στα συνέδρια µιλάει για δικαιοσύνη και δηµοκρατία, στις στοµφώδεις οµιλίες διυλίζει τους νόµους για να φτάσει στον πυρήνα της απονοµής δικαίου, αλλά λειτουργεί σαν µια εγκληµατική σέχτα που εξυπηρετεί και αλληλοεκβιάζεται.

Η περίοδος αµφισβήτησης της ∆ικαιοσύνης που διανύουµε δεν είναι τυχαία. Το διεφθαρµένο και διαπλεκόµενο µε την κυβέρνηση κοµµάτι της ∆ικαιοσύνης αντέγραψε το δόγµα Μητσοτάκη. Επεισε τον εαυτό του ότι αποτελεί το κράτος, που οφείλει κυνικά να προστατεύσει τα εγκληµατικά (του) κεκτηµένα. Επιπλέον, πίστεψε ότι αυτή η τακτική θα εξασφαλίζει τη µακροχρόνια επικράτησή του. Ετσι έγινε ασύδοτο και απρόσεκτο. ∆εν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες, οι οποίες θεωρεί ότι δεν θα υπάρξουν, αλλά για την εκπλήρωση του στόχου.

Πάρτε για παράδειγµα όσα έχουν αποκαλυφθεί για την εισαγγελέα της ΕΥΠ Βασιλική Βλάχου, η οποία έχει υπογράψει 15.000 διατάξεις για παρακολουθήσεις πολιτών το 2021. Σύµφωνα µε τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν νόµιµη (είχε δηλαδή την εισαγγελική έγκριση) αλλά δεν έπρεπε να γίνει. ∆ηλαδή η εισαγγελέας νοµιµοποίησε κάτι που δεν έπρεπε να νοµιµοποιήσει. Ποιος την έχει ελέγξει γι’ αυτό; Ποιο ελεγκτικό όργανο της ∆ικαιοσύνης έχει ζητήσει να ελεγχθεί η κ. Βλάχου, η οποία εµφανίζεται να υπογράφει 60 διατάξεις παρακολούθησης κάθε µέρα, χωρίς φυσικά να µπορεί να ελέγξει την αναγκαιότητά τους (εκτός αν δεν τρώει, δεν κοιµάται και δεν φεύγει από το γραφείο της);

Επιπλέον, ποιο όργανο της ∆ικαιοσύνης, θεσµικό ή συνδικαλιστικό, στάθηκε απέναντι στον νόµο Μητσοτάκη µε τον οποίο αφαιρείται στον πολίτη το δικαίωµά του να ενηµερωθεί εκ των υστέρων για την παρακολούθησή του; Εφόσον ένας πολίτης δεν γνωρίζει αν έχει υποστεί παρακολούθηση δεν έχει δικαίωµα να προσφύγει νοµικά για την πιθανή αδικία που έχει υποστεί. Αυτό καθιστά τον νόµο Μητσοτάκη αντισυνταγµατικό. Πού είναι λοιπόν το ΣτΕ ή τα άλλα θεσµικά όργανα, τα οποία την εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έβγαζαν αντισυνταγµατικούς νόµους πιο γρήγορα απ’ ό,τι ψηφίζονταν στη Βουλή, για να µας πει για τη συγκεκριµένη αντισυνταγµατικότητα; Μόνο η Α∆ΑΕ είχε δηµοσιοποιήσει διά του προέδρου της Χρήστου Ράµµου την άποψη ότι ο συγκεκριµένος νόµος είναι προβληµατικός µε βάση το σύνταγµα.

∆εν έχει κανένα νόηµα να προτάσσουµε συνεχώς τη σωστή άποψη ότι η πλειονότητα των δικαστών και εισαγγελέων δεν είναι διεφθαρµένη ως αντίβαρο σε όσα βλέπει και σχολιάζει η κοινωνία. Η πρόταξη αυτή δεν προστατεύει τη ∆ικαιοσύνη αλλά δηµιουργεί ψευδείς εντυπώσεις, αφού αυτοί που καθορίζουν τα πράγµατα δεν είναι οι γενναίοι και τίµιοι της έδρας του δικαστηρίου αλλά όσοι µπορούν να τους ελέγχουν και να τους ακυρώνουν. Είναι υπόθεση των δηµοκρατικών δυνάµεων της χώρας να θέσουν ως θέµα της πολιτικής ατζέντας την εξυγίανση στη ∆ικαιοσύνη.

ΥΓ.: Επειδή ξέρω ότι για µία ακόµη φορά διάφοροι υποκριτές στον χώρο της ∆ικαιοσύνης θα επιδεικνύουν αυτό το άρθρο στους συναδέλφους τους ως χτύπηµα στη ∆ικαιοσύνη, τους προτείνω πρώτα να δηµοσιοποιήσουν το πόθεν έσχες τους που κρατάνε περίκλειστο και στη συνέχεια να αποδώσουν κατηγορίες. Για να είναι και πιστευτοί.

Documento#301