Μαθησιακή διαδικασία εξ αποστάσεως: Να μην χαθεί η ανθρώπινη επαφή
Όταν ήμουν μικρή κυκλοφορούσαν κασέτες εκμάθησης ξένων γλωσσών .
Αυτή ήταν τότε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση !
Η μέθοδος “άνευ διδασκάλου ” με ήχο και εκπαιδευτή το κασετόφωνο , την τεχνολογία της εποχής. Αυτη ήταν μια προαιρετική, φροντιστηριακου τύπου διαδικασία.
Για πρώτη φορά, τώρα, μετά τον β’παγκόσμιο πόλεμο , μια γενιά μένει εκτός σχολείου και η εκπαιδευτική διαδικασία αντικαθίσταται με τεχνικά μέσα .
Δε θα σταθώ στις συμβάσεις κρυφές ,φανερές ,νόμιμες ή παράνομες, έχουν γραφτεί τόσα άλλα σε προβληματισμούς που αφορούν την παιδαγωγική.
Στο περσινό κλείσιμο διάβασα πολλές φορές από υπεύθυνα παιδαγωγικά και θεσμικά χείλη πως “σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεπερνάμε τα δύο με τρία 30λεπτα σύγχρονης εκπαίδευσης την εβδομάδα διότι παιδαγωγικά είναι επιβλαβές”
Δεν είναι οι μαθητές ,φοιτητές μεταπτυχιακοί να κάνουν εξ αποστάσεως ,ούτε οι δάσκαλοι εκφωνητές να παρουσιάζουν τηλεμαθήματα. Έχει αλλάξει κάτι; ή ανάγκη έκανε τη διαδικασία ελαστική ;
Η ώρα διδασκαλίας ,καταμεσήμερο ,δεν είναι και η καλύτερη ,όλο το πρωί διάβασμα ,ετοιμασία ,γύρω στη μια ετοιμάζεσαι να μπεις και βγαίνεις 17 .20,νύχτα πλέον ,ώρα που κανένα παιδί δεν μπορεί να βγει για παιχνίδι ή περπάτημα .
Παράλληλα έχεις καθηλωμένους τους γονείς να προσπαθούν να βοηθήσουν ,εμπλεκόμενοι σε μια διαδικασία που στην αρχική φάση αφορά το παιδί και τον δάσκαλο.
Κι εδώ είναι που αρχίζουν να φωνάζουν οι αντιθέσεις ,όσο και να θέλει ο γονιός να βοηθήσει από τα τεχνολογικά μέσα μέχρι τις πληροφορίες, η ψαλίδα έχει ανοίξει τόσο που η ταξικότητα προβάλλει κραυγαλέα μπροστά μας .
Σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση όπου όλοι γονείς ,δάσκαλοι ,μαθητές βρεθήκαμε μόνοι μας να παλεύουμε τεχνικά ,τεχνολογικά, γνωστικά, είναι πολύ σημαντικό να μη χαθεί η παιδαγωγική επαφή… το αστείο ,το γέλιο ,η πλάκα ,το αυθόρμητο ,η συζήτηση ,η επίλυση προβλημάτων , η συνεργασία ,η στήριξη ,η κατανόηση ….όλα όσα μας έφερναν κοντά .
Ήδη χάσαμε το κοντά στους συλλόγους μας ,γίναμε μονάδες που παλεύουν μόνες τους χωρίς τη συζήτηση στο διάλειμμα ,τη διαφωνία ,τη σύγκλιση ,”τη θέση -αντίθεση- σύνθεση “.
Αυτό λείπει κι από τη μαθησιακή διαδικασία στην εξ αποστάσεως .
Δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα έχει στην προσωπική ζωή καθενός και στην κοινωνία ξέρω πως ήδη σε πολλά παιδιά λείπει η επαφή …κι εκεί που μετά το διάλειμμα δεν προλάβαινες τη φλυαρία τους τώρα όταν ανοίγουν τα μικρόφωνα νωρίτερα για να κουβεντιάσουν, στέκουν αμήχανα περιμένοντας τον συντονισμό .Μόνο εκεί κάτω χαμηλά στο chat τα μηνύματα δίνουν και παίρνουν ,ευτυχώς! , γιατί; επειδή θέλουν να μιλήσουν στους πιο κοντινούς τους σαν να τους κοιτούν στα μάτια .
Αυτό είναι το παρήγορο η δίψα για το” μαζί “,για τη συνάντηση με τον φίλο κι από αυτό τολμώ να πω πως όπως μπορούμε ας συνεχίσουμε κάποιες ανθρώπινες πρακτικές που κάναμε και ζωντανά κι ας είναι εις βάρος της ύλης :
Ένα δεκάλεπτο διαβάσματος εξωσχολικού βιβλίου ,συζήτηση για ο,τι κάνουν τον ελεύθερο χρόνο ,κατασκευές και δημιουργίες χριστουγεννιάτικες και όχι μόνο ,ομαδικά ποιήματα,ομαδική ζωγραφική στον ασπροπίνακα….. με δέκα λεπτά την ημέρα δε θα χαθεί η ύλη αλλά θα γίνει πιο ανθρώπινη η διαδικασία …
Μια διαδικασία που ήδη ,τρίτη εβδομάδα ,αρχίζει να τα κουράζει ….κι εδώ θα μεταφέρω ηχητικό μήνυμα μαθητή: “ας ανοίξουμε όπως τον Ιούνιο ,κι εμείς ούτε σχοινάκι δε θα φέρνουμε ,θα καθόμαστε στο διάλειμμα να τρώμε και να κουβεντιάζουμε από μακριά …ας ανοίξουμε “
Ας ανοίξουμε, όμως όπως είχαν προτείνει σύλλογοι ,ομοσπονδίες δάσκαλοι και μαθητές με μέτρα προστασίας …όλοι αυτοί που ποτέ το υπουργείο δεν ‘ακουσε….
