Κάποτε η ζωή αντιγράφει την (τηλεοπτική) τέχνη, αλλά με πολύ πιο τραγικό τρόπο. Στην καλή αστυνομική σειρά ή πολιτικό θρίλερ «Η γέφυρα» (στη streaming πλατφόρμα του ΑΝΤ1), όλα αρχίζουν με ένα πτώμα κομμένο στα δυο και τοποθετημένο στη γέφυρα που ορίζει τα σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας. Το κεφάλι από εδώ, τα πόδια από εκεί. Τίνος είναι η υπόθεση; Οι δυο χώρες αναλαμβάνουν την εξιχνίαση του εγκλήματος και στην πορεία ανακαλύπτουν πολλά.

Περίπου 40 άνθρωποι βρέθηκαν σε έναν μυστηριώδη τόπο, μια νησίδα του Εβρου. Ενα κοριτσάκι έχασε τη ζωή του εκεί από τσίμπημα σκορπιού και κανείς ακόμα δεν ξέρει ποιο θα είναι το τελευταίο της σπίτι, πού θα θαφτεί «κανονικά». Στην Ελλάδα, στην Τουρκία; Και αν η έγκυος πρόσφυγας γεννούσε στη νησίδα, ποιος θα ήταν ο γενέθλιος τόπος του βρέφους; Η Ελλάδα ή η Τουρκία; Κάποιος τόπος μη εύκολα προσδιορίσιμος, ένας μη-τόπος.

«Πατρίδα μας είναι τα σύνορα», λέει ένα από τα πρόσωπα του υπέροχου (και άλλο τόσο ξεχασμένου) μυθιστορήματος του Εριχ Μαρία Ρεμάρκ «Εξόριστοι». Πρόκειται για τους καταζητούμενους από το ναζιστικό καθεστώς αντιφασίστες, στις παραμονές του πολέμου, που μπαινοβγαίνουν από τη μια χώρα στην άλλη, καθώς καμία δεν τους δέχεται. Ομως η τραγωδία των 40 τόσων προσφύγων της νησίδας ξεπερνά κάθε μυθιστορηματική φαντασία. Και οι «διαχειριστές» της υπαρκτής αυτής τραγωδίας αποδείχτηκαν άθλια ανθρωπάκια.

Και μια «λεπτομέρεια». Πολλές μέρες έχουν περάσει από τότε που το 5χρονο κορίτσι πέθανε στη νησίδα και ακόμα δεν έχει γίνει γνωστό το όνομά της – σε αντίθεση με τον 3χρονο Σύρο Αλαν Κουρντί (και όχι Αϊλάν) που η φωτογραφία και ο πνιγμός του έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ούτε όνομα, ούτε πατρίδα, ούτε μνήμα (ακόμα) για το άλλο παιδί.