Τρία χρόνια τώρα τσιμπιόμαστε, ζούμε ένα όνειρο. Θαύμα θαυμάτων στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Μια μεταμόρφωση μοναδική, ανεπανάληπτη.
Ξάφνου κόπασε η αντάρα, γαλήνεψαν τα πρόσωπα, τα τουφέκια παρά πόδα, γίναμε φλεγματικοί Ευρωπαίοι.
Πρώτα πρώτα οι πολιτικοί. Οι νεοδημοκράτες καλοκάγαθοι πατερούληδες του λαού, μελιστάλακτοι και χαμηλόφωνοι, σαν να δίνουν ακαδημαϊκές διαλέξεις.
Πάνε οι στριφνάδες, τα ξινισμένα μούτρα, οι κορώνες, οι τσαμπουκάδες, οι απειλές.
Τώρα «σφάζουν» με το γάντι αναίμακτα και ανεπαίσθητα, καβαλημένοι στις καρέκλες της εξουσίας που τόσο στερήθηκαν. Δύσκολο πάντως να κρυφτεί ο σατραπισμός, η αλαζονεία και ο ρεβανσισμός τους πίσω από χαμόγελα και αβροφροσύνες.
Οι του ΚΙΝΑΛ και εσχάτως του ΠΑΣΟΚ γλυκομίλητοι, ανακουφισμένοι, χαμογελαστοί, αναγεννημένοι(ευτυχώς ολοένα και λιγότεροι) . Ξεφορτώθηκαν επιτέλους προσωρινά τον εφιάλτη τους Τσίπρα.
Πάνε οι τσιρίδες, οι φουσκωμένες φλέβες, τα σηκωμένα δάχτυλα, εκείνο το «κύριε Τσίπρα» σκέτο φαρμάκι. Μεγάλο κρίμα για ένα μεταλλαγμένο κόμμα.
Ο Κουτσούμπας αγέρωχος και ατσαλάκωτος, με την ίδια κασέτα όχι στη διαπασών, αρχίζοντας πάντα απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, περνώντας από τη ΝΔ και καταλήγοντας στον καπιταλισμό. Πάνε τα γιουρούσια σε γραφεία Υπουργών, τα Θεσσαλικά μπλόκα της αγροτιάς, οι κομματικές παρελάσεις για ψύλλου πήδημα. Μεγάλο κρίμα για ένα ιστορικό κόμμα που άφηνε κοινωνικό στίγμα όταν υπηρετούσε την ενότητα και συνεργασία.
Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, αποκαμωμένη απ’ τον ιερό πόλεμο κατά του Τσίπρα, έπεσε σε νιρβάνα, καταστρώνοντας ίσως σχέδια της αυριανής παγκόσμιας επανάστασης.
Οι απελθόντες από τη Βουλή Λεβέντης και Θεοδωράκης ξεκουράζονται, αφού απόκαμαν να κόψουν ψήφους από το ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και να «στείλουν» τους ψηφοφόρους τους στη ΝΔ το 2019.
Η λαϊκιστική ακροδεξιά του Βελόπουλου, που χρόνια έψεγε το σύστημα, δίνει μαθήματα καλών τρόπων, πετώντας στην πιάτσα αντιδραστικές ιδέες για ζύμωση και εφαρμογή.
Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι μιλάνε με το σεις και το σας, ψελλίζοντας αραιά και κανένα παράπονο για τα μάτια του κόσμου. Πάνε οι αντικυβερνητικές φιέστες, το όχι σε όλα, οι παντιέρες και τα λάβαρα.
Το σκηνικό συμπληρώνεται με τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, τα βασικότερα γρανάζια της μηχανής προπαγάνδας και χειραγώγησης. Ξεσαλωμένοι και ασυγκράτητοι άλλαξαν ρόλους σε μια βραδιά. Από βλοσυροί εισαγγελείς των προηγούμενων φτηνοί δικηγορίσκοι των τωρινών. Ξεπατικώνοντας κυβερνητικά ραβασάκια, λιβανίζοντας τους λατρεμένους κυβερνήτες μας και θάβοντας ή καταχωνιάζοντας την αξιωματική αντιπολίτευση στα ψιλά.
Πάνε οι ανακρίσεις τρίτου βαθμού, η τρίχα που γινότανε τριχιά, το ξετρύπωμα κάθε αγανακτισμένου, η διέγερση παθών, η πρόκληση αναμπουμπούλας, η δραματοποίηση γεγονότων, η δολοφονία χαρακτήρων.
Το μήνυμα που εκπέμπεται εδώ και τρία χρόνια είναι καθαρό. Επιτέλους έκλεισε η ανωμαλία, επανήλθε η τάξη, οι ισόβιοι ιδιοκτήτες μας είναι εδώ και οι υπόλοιποι απλή γαρνιτούρα στο καθημερινό μας πιάτο.
Κι όμως, πίσω από τη φαινομενική ηρεμία κρύβεται η αγωνία. Η ΝΔ, τα δεκανίκια της κι όσοι τους κινούν δεν θα ησυχάσουν αν δεν ξεφορτωθούν τον ενοχλητικό «παρείσακτο» που μπήκε σφήνα ανάμεσα τους και τους χαλά τη σούπα. Ευσεβείς πόθοι που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.
Και η κοινωνία, θα πείτε, τι κάνει, πως σκέφτεται; Αλήθεια, ποια κοινωνία, των ανήσυχων, υποψιασμένων και ενεργών πολιτών ή των παραιτημένων, φοβισμένων, απαθών ή και απολίτικων τηλεθεατών;
Ας πάρουμε τη δεύτερη κατηγορία που δεν είναι ευκαταφρόνητη.
Αρχικά αρκετοί από δαύτους έμοιαζαν να το απολαμβάνουν βουβά, κόβοντας με το μαχαίρι τις πολιτικές συζητήσεις στις παρέες και τους καφενέδες. Σαν να πέρασαν απ’ τη συννεφιά στη λιακάδα, απ’ τη ψυχή στη κούλουρη στη θαλπωρή των σωτήρων τους. Πώς να μη χαιρόταν που απόκτησαν τρανό ηγεμόνα με τις ατέλειωτες πόζες οικογενειακής ευτυχίας, το αετίσιο βλέμμα και τους γραμμωτούς κοιλιακούς που υμνούσαν φυσιογνωμιστές και λαϊφστυλάδες;
Τι έπαθαν ξαφνικά τόσοι άνθρωποι; Πριν τσίτωμα, υστερία, γκρίνια, κατάρες, αναβρασμός, αργότερα γαλήνια ηρεμία, ανεμελιά, κατανόηση, ανοχή, συνένοχη βουβαμάρα, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Πριν όλα ψυχρά κι ανάποδα, η ανίκανη κυβέρνηση έφταιγε ακόμα και για το χιονάκι στην αυλή μας, αργότερα μπήκαμε σε αυτόματες ράγες, δεν κουνιόταν φύλλο, ούτε καν εκείνο το αθώο «που είναι το κράτος» ακούγονταν πια.
Για να μην αδικούμε τζάμπα τόσο κόσμο, μήπως αυτό που βλέπαμε και βλέπουμε είναι μαγική εικόνα, όχι δηλαδή αυτό που μας συμβαίνει αλλά αυτό που σερβίρεται από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες;
Και ναι και όχι. Μπορεί αρχικά να κούρνιασαν αρκετοί στα ησυχαστήρια τους μιας και «γλύτωσαν» από κάτι «περίεργους» τύπους χωρίς γραβάτες.
Μπορεί κάποιοι να κράτησαν μια στάση αναμονής. Μπορεί η πανδημία να έφερε τα πάνω κάτω, αλλάζοντας τα δεδομένα. Μπορεί πολλοί να κατάλαβαν αργοπορημένα το μέγεθος της απάτης, μουρμουρίζοντας ανάμεσα στα δόντια τους ή σιχτιρίζοντας φωναχτά τελευταία.
Όμως το μέγα πρόβλημα ήταν και είναι η προβαλλόμενη μαγική εικόνα μιας κυβέρνησης θεόσταλτης και αλάνθαστης. Μια εικόνα της πραγματικότητας ψεύτικη, πειραγμένη, αριστοτεχνικά ρετουσαρισμένη, χρωματισμένη μπλε και γκρίζο, ενίοτε και μαύρο, ένα καταστροφικό χρωματικό χαρμάνι. Τα χρώματα της ίριδος δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία που πρέπει να περπατά σκυφτή κι αν χρειαστεί στα τέσσερα.
Μια κοινωνία που πασχίζουν να την κρατούν κερματισμένη, υπνωτισμένη, διχασμένη, περιθωριοποιημένη, χαμένη στο μεροδούλι μεροφάι και καταδικασμένη να χωνεύει μετά μουσικής την προκλητική εύνοια στους δυνατούς και στους ημέτερους.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον έσκασε ο κορονοϊός για να αναστατώσει τις ζωές μας. Έλα όμως που κάποιοι τον είδαν σαν θείο δώρο, όπως και τα μνημόνια. Για να του φορτώσουν όλα τα δεινά που ακολούθησαν, να εξαφανίσουν την πολιτική αντιπαράθεση, να παρακάμπτουν τη Βουλή, να παραλύουν τη σκέψη με φόβους και απειλές και να επιδίδονται με άνεση σ’ αυτό που ξέρουν καλά να κάνουν. Στις απ’ ευθείας αναθέσεις, στα δωράκια στους κολλητούς, στα όργια ρουσφετιών, στην αδιαφάνεια, στο «αποφασίζομε και διατάσσομε» και στη φίμωση των αντιπάλων τους.
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με την ακρίβεια και τον πόλεμο. Άλλο ένα ψεύτικο άλλοθι στη φαρέτρα της κυβέρνησης, στο όνομα του οποίου αφήνει απροστάτευτη την κοινωνία στο έλεος της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας, καταποντίζοντας εισοδήματα και επιχειρήσεις. Η ακρίβεια και ο πληθωρισμός άλλωστε ήρθαν πολύ πριν τον πόλεμο και είναι έργο μιας κυβέρνησης δέσμιας μεγάλων συμφερόντων.
Μιας κυβέρνησης που αδυνάτισε την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, ιδιωτικοποιώντας τη ΔΕΗ, κλείνοντας τις λιγνιτικές μονάδες και παραλύοντας τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της αγοράς.
Μιας κυβέρνησης που δεν διεκδικεί τίποτα από την ΕΕ, αντίθετα με άλλες χώρες που υψώνουν ανάστημα και πετυχαίνουν ανακούφιση των λαών τους.
Αυτές οι πολιτικές εξηγούν την κατάταξη της χώρας μας στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ στον πληθωρισμό, στις τιμές ρεύματος και καυσίμων, στο ύψος του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και στους χαμηλούς μισθούς.
Όσο για τα δήθεν μέτρα στήριξης της κοινωνίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ασπιρίνες στον καρκίνο, αφού δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην πηγή του.
Αν λοιπόν θέλουμε χαϊρι και προκοπή ας βάλουμε περισσότερα χρώματα στη ζωή μας και στην πολιτική, μαζί και το μπλε, ποτέ το γκρίζο και μαύρο. Πριν μας φάει το μαύρο σκοτάδι.
Σπάζοντας παραμορφωτικούς καθρέφτες, γυρίζοντας την πλάτη στις μαγικές εικόνες, ξαναζωντανεύοντας τη Δημοκρατία και διεκδικώντας το μέλλον μας. Κοντός ψαλμός, αλληλούια και όπερ έδει δείξαι.
