Η διοίκησή ενός οργανισμού του κράτους, σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, είναι μια διαδικασία που δεν έχει μόνο «τεχνικά» χαρακτηριστικά αλλά και βαθιά πολιτικά. Η ανάληψη κυβερνητικών θέσεων θα πρέπει να αποσκοπεί, πρωτίστως, στην εξυπηρέτηση των στόχων και των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης.
Αυτοί οι στόχοι είναι η, κατά προτεραιότητα, η αντιμετώπιση της κοινωνικής -ανθρωπιστικής κρίσης και η κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, προς όφελος των πολλών. Και οι δύο άξονες για να είναι αποτελεσματικοί περνούν μέσα από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ενδυνάμωση του κόσμου της εργασίας.
Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος, όσον αφορά την ανάληψη της ευθύνης της διοίκησης ενός οργανισμού του κράτους είναι ή θα πρέπει να είναι:
- Ο κάθε οργανισμός να μπορεί να προφέρει στο ανώτατο δυνατό επίπεδο τις υπηρεσίες για τις οποίες υπάρχει και πρέπει να προφέρει, αντιμετωπίζοντας πρωτίστως της επιπτώσεις της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό κατά την γνώμη μας είναι η βασική προτεραιότητα της συγκυρίας.
- Αυτό να γίνεται με έναν τέτοιο τρόπο που ταυτόχρονα να προφέρει άμεσα ή έμμεσα στον στόχο της παραγωγής ανασυγκρότησης.
Πολλοί οργανισμοί του κράτους παίζουν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση μιας περιοχής, από τη στιγμή που, τις περισσότερες φορές, είναι ταυτόχρονα ένας από τους μεγαλύτερους οικονομικούς παράγοντες σε πολλές περιοχές (π.χ νοσοκομεία), επηρεάζοντας (συνειδητά ή όχι) ειδικότερα την παραγωγική διαδικασία, τουλάχιστον από τις παρακάτω πλευρές
- Από την πολιτική προμηθειών και το πώς αυτή γίνεται
- Από την αξιοποίηση ή όχι της ακίνητης περιουσίας του οργανισμού
- Από το γεγονός ότι απασχολεί έναν σημαντικό αριθμό εργαζομένων, που (ειδικότερα στην περίπτωση των επαρχιών) είναι κάτοικοι της περιοχής.
Επιπλέον στόχος της λειτουργίας του κάθε οργανισμού πρέπει να είναι, αυτή να βοηθάει στην ενδυνάμωση της κοινωνικής και πολιτικής θέσης του κόσμου της εργασίας.
Οι κρατικοί οργανισμοί, δεν είναι «ουδέτεροι» οργανισμού, αλλά επιτελούν, ταυτόχρονα με τον βασικό ρόλο ύπαρξης τους και τον ρόλο αναπαραγωγής των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Αυτό γίνεται εφικτό, μέσα της αποστολής τους, την διαδικασία λήψης αποφάσεων που ακολουθούν, τον τρόπο που ασκούν τις λειτουργίες τους και με μια σειρά άλλους τρόπους.
Ειδικότερα σε τοπικό επίπεδο, οργανισμοί του κράτους αποτελούν έναν από τους «εμβληματικούς» παράγοντες της αναπαραγωγής των τοπικών σχέσεων εξουσίας και του τοπικού κατεστημένου.
- Σε αυτό ακουμπάνε τα συμφέροντά τους, τοπικές ομάδες εξουσίας
- Υπάρχουν και αναπαράγονται, τεράστια οικονομικά συμφέροντα και διαπλοκές μέσω των προμηθειών
- Μέσα από τις ρουσφετολογικές προλήψεις, αναπαράγεται ουσιαστικά και το πολιτικό προσωπικό του αντίπαλου
Αρά η συμβολή στην κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική ενδυνάμωση του κόσμου της εργασίας είναι σημαντική, ενώ αυτή, μπορεί να γίνεται είτε άμεσα (π.χ. μέσα από διαδικασίες κοινωνικού ελέγχου, κοινωνικής λογοδοσίας κλπ) αλλά και έμμεσα, μέσα από διαδικασίες αποδυνάμωσης των θέσεων του αντιπάλου.
Πρέπει επίσης να έχουμε στο μυαλό μας, ότι είμαστε σε μια διαδικασία μετάβασης, οπότε προφανώς τίποτα από τα παραπάνω δεν τα έχουμε στο χαρτί δεν γνωρίζουμε πώς μπορούν να γίνουν.
Αρα, υπάρχει ανάγκη, σε μεγάλο βαθμό να τα δημιουργήσουμε από τα μηδέν και βέβαια αυτό θα έχει δυσκολίες και θα γίνουν λάθη. Αλλά από όλα αυτά θα δημιουργείται στην κοινωνία, εμπειρία, που θα μπορεί να διαχέεται να μοντελοποιείται, να αναπτύσσεται κλπ.
Ο ίδιος ο τρόπος της οργάνωσής του κάθε οργανισμού, οι εσωτερικές λειτουργείες και διαδικασίες, πρέπει αφενός μεν να είναι τέτοιες που να βοηθούν όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικά στην υλοποίηση των παραπάνω στόχων, αφετέρου δε να μπορούν να λειτουργήσουν ως μοντέλο, τόσο για άλλους οργανισμούς, όσο και για την κοινωνία γενικότερα, ανυψώνοντας με αυτόν τον τρόπο το επίπεδο των απαιτήσεων της κοινωνίας συνολικά και του κόσμου τής εργασίας ειδικότερα.
Προφανώς, όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν και να γίνονται με τέτοιον τρόπο, που να μην υποθηκεύεται ο βασικός σκοπός ύπαρξης της υπηρεσίες ή του οργανισμού, άρα λοιπόν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα μελέτης, θα έχουν διάρκεια στο χρόνο, να τίθενται προτεραιότητες κλπ.
Με βάση τα παραπάνω, η διοίκηση του κάθε οργανισμού του κράτους, θα πρέπει να έχει:
Συγκεκριμένα «τεχνικά» χαρακτηριστικά, δηλαδή αυτά που πρέπει να ανταποκρίνονται στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό στις προδιαγραφές που σήμερα υπάρχουν και τίθενται από το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, το οποίο όμως πρέπει να το βλέπουμε στη δυναμική τους, δηλαδή στο πώς θέλουμε και μπορούμε να τα εξελίξουμε, να τα αλλάξουμε κλπ,
Ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτά, τα βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει η διοίκηση του, θα πρέπει να είναι η στοιχειώδης συναντίληψη και συμφωνία στους στόχους που περιεγράφηκαν προηγουμένως, δηλαδή της αντιμετώπισης, τοπικά, της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης και της κοινωνικής και παραγωγική ανασυγκρότηση, προς όφελος των πολλών μέσα από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ενδυνάμωση του κόσμου της εργασίας.
