Ο φτωχούλης πολιτικά Μπογδάνος δεν είναι αμελητέα περίπτωση εντούτοις για τα πολιτικά πράγματα στη χώρα. Είτε στα νιάτα του υπέστη προσβολές από αριστερούς, τις οποίες ουδέποτε ξεπέρασε, είτε το γνωστικό ιστορικό του πεδίο ήταν τόσο ελαφρύ ώστε δεν του επέτρεψε να κατανοήσει την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων ή να αντιληφθεί την τραγικότητα των εμφυλίων πολέμων που έχουν ταλανίσει τη χώρα εδώ και χιλιάδες χρόνια [εκτός εάν θεωρεί ότι ελληνική Ιστορία υφίσταται τα έσχατα εβδομήντα μόνο χρόνια].
Δεν είναι μόνο αυτός ο καψερός που βιώνει συμπλέγματα μίσους απέναντι στους αριστερούς -είναι πολλοί οι Μπογδάνοι μέσα στη Νέα Δημοκρατία και δεν διστάζουν να εκφράσουν και τα βαθύτερα «πιστεύω» τους, κεκοσμημένα και κεκαλυμμένα όμως. Δεν ξεχνούν ότι ουδείς δεξιός «ιδεολόγος» βασανίστηκε ή εξορίστηκε ή φυλακίστηκε -τι να πουν οι βολεμένοι και οι δειλοί, αυτό δα έλειπε· αυτό όλο όμως τους αναδεικνύει στον εαυτό τους τον ίδιο ως ημιτελείς -ανεπαρκείς ως πολίτες- και αντεθνικούς.
Οι δεξιοί είναι οι αντεθνικοί διότι ουδέποτε αγωνίστηκαν για τη χώρα τους εναντίον του εισβολέα, του κατακτητή. Πρέπει λοιπόν να δείξουν στον εαυτό τους και στην εξουσία, στον καπιταλισμό εννοείται, ότι αυτοί πάλεψαν [πού και πότε;] για να παραμείνει ελεύθερη [από το κομμουνιστικό καθεστώς;] η Ελλάδα. Ολοι στην κυβέρνηση είναι κρυπτομπογδάνοι, επειδή όμως θέλουν να κατακτήσουν την εξουσία με φιλελεύθερους όρους [συνταγματικούς] κρύβουν το βαθύ τους μίσος για τους αντίπαλους αριστερούς. Το πρόβλημά τους απέναντι στους αριστερούς είναι άλυτο και ούτε θα το λύσουν ποτέ -και οι εμφύλιοι θα συνεχίζονται. Από Μπογδάνους είναι γεμάτη η χώρα [απολίτιστους δηλαδή, ρουφιάνους, στρεψόδικους, ελεεινούς πολιτικά].
Στενοχωριούνται με όλα αυτά φίλοι δεξιοί, αλλά τι να κάνουμε, έτσι λειτουργεί η «ιδεολογία» τους αλλά και οι ίδιοι τις περισσότερες φορές· δεν λέω ότι οι αριστεροί είναι κάτι ξεχωριστό, οι τελευταίοι είναι όμως αυτοί που κυνηγήθηκαν από το επίσημο ελληνικό κράτος [από το παρακράτος και δεν συμμαζεύεται…]. Λοιπόν οι περισσότεροι της κυβέρνησης ευρίσκονται -κινούνται- στη γραμμή Μπογδάνου, απλώς είναι πιο έξυπνοι από αυτόν και δεν καταντάνε γραφικοί με την ξέπνοη και ανατριχιαστική λεκτικά [φασίζουσα] συμπεριφορά του εν λόγω κυρίου [βουλευτή, μην ξεχνιόμαστε, παρακαλώ]. Ας μην κρύβονται πίσω από τον δημοκρατικό τους τάχα δάκτυλο τα στελέχη της κυβέρνησης και τα μειράκια που έχουν εκλεγεί βουλευτές. Είναι γνωστό πια ότι ούτε το κέντρο τούς ενδιαφέρει πολιτικά, απλώς προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του αφελούς και αγελαίου πόπολου -και προς στιγμήν φαίνεται να τα καταφέρνουν.
Η Δεξιά της Ελλάδας μπορεί να έχει την ίδια κατεύθυνση με τη Δεξιά της Ευρώπης [του κόσμου όλου], εξακολουθεί όμως να διαφέρει διότι είναι γέμουσα κόμπλεξ λόγω της ανύπαρκτης υπαρξιακής της αντίστασης απέναντι στις εκάστοτε τυραννίες, κυρίως όμως διότι τρέφει απέραντο μίσος για τον σοσιαλισμό και την κοινωνική ισότητα. -Αυτά δεν λέγονται μόνο στα καφενεία.
