Καταργήθηκε και τυπικά η Σύμβαση της Γενεύης, μπροστά στον φόβο μήπως 4 εκ. πρόσφυγες αλλοιώσουν τον πολιτισμό και τις κοινωνίες 500 εκατομμυρίων ”Ευρωπαίων”. Είχε προηγηθεί ο εξευτελισμός του ΟΗΕ σε πρόσφατους πολέμους όπως εκείνον στην Λιβύη.

Ένα ένα τα προσχήματα, οι διεθνείς συμβάσεις, οργανισμοί και θεσμοί που αποτύπωναν τους συσχετισμούς του μεταπολεμικού κόσμου είτε απομένουν κενά γράμματα, είτε σχίζονται σαν παράλογα κεκτημένα μιας άλλης εποχής.

Ο κόσμος μας κινείται μεταξύ των ορίων μιας καθολικής σύνθλιψης κρατών και ανθρώπων, και ενός γενικευμένου πυρηνικού ολέθρου σε περιπτώσεις που αυτή η ισορροπία απειλείται στο ελάχιστο από τους κάτω.

Αυτός είναι ο ναζισμός της νέας εποχής: Διαφέρει από τον χιτλερισμό, στον βαθμό που ο πυρήνας του ναζισμού αφορούσε σε έναν εξουσιαστικό συγκεντρωτισμό με κέντρο το κράτος. Ο σημερινός ναζισμός συνδέεται με τον ολοκληρωτισμό των νεοφιλελεύθερων αξιών. Με βάση αυτές το κράτος πρέπει να απολέσει και τις ύστατες αναδιανεμητικές του μορφές. Την ιδεολογική του ισχύ, σαν σύνολο αντιτιθέμενων τάξεων. Η καταστολή και ο φανατισμός των ηλιθίων είναι η νέα ιδεολογία. Ο λαϊκισμός, η βαθιά αποδιάρθρωση της γνώσης και η επικέντρωση στα πιο ζωώδη από τα ένστικτα των μαζών τα απλά, καθημερινά του εργαλεία.

Η διαχείριση των προσφύγων σαν ταξικά απόβλητα προσδίδει ένα απαραίτητο εθνοποιητικό, με φυλετικούς όρους, αντίβαρο στην έσχατη κρίση, οικονομική, κοινωνική, κρίση ταυτότητας σε όλη την Ευρώπη. Και ιδιαίτερα στις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ, οι οποίες μάλιστα, τόσο λόγω κατευθύνσεων από τις ΗΠΑ, όσο και από κεντρομόλους ιδεολογικοπολιτικούς συσχετισμούς, σέρνουν τον χορό για τον καθολικό προσδιορισμό της ηπείρου με όρους ”φυλής”!

Αξίζει κάποια στιγμή η Αριστερά να μελετήσει τους θλιβερούς όρους που οδήγησαν αυτές ακριβώς της χώρες στην κορυφή της αντεπανάστασης.