«Τώρα το ξέρεις πως έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει» έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Καπνισμένο τσουκάλι» και είχε απόλυτο δίκιο. Ναι. Όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος, πρέπει να έχει μεγάλο απόθεμα δακρύων στη σκευή του για να αντέξει στον απηνή πόλεμο των τεράτων εναντίον των απροστάτευτων. Όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος χρειάζεται ωκεανό δακρύων για να αντέξει και να αντιπαλέψει το όνειδος και την καταστροφή εις βάρος της ανθρώπινης κατάστασης που επιφέρουν οι κανιβαλικές συμπεριφορές από τους ρέκτες κάθε λογής «ανωτερότητας». Ναι. Χρειάζεται ο υδροφόρος ορίζοντας των δακρύων όσων θέλουν (και μάχονται) να παραμείνουν άνθρωποι για να μην πεθάνει το μέλλον από ξηρασία.

Αντιγράφω (με τρόμο) από το fb της Μάρως Δούκα, ένα περιστατικό από την εμπειρία της ως δημοτικής συμβούλου με την «Ανοιχτή Πόλη» την διετία 2014 -2016. Το περιστατικό έλαβε χώρα στο Δημοτικό Συμβούλιο παραμονές Χριστουγέννων (της αγάπης) τη χρονιά «που είχαν μαζευτεί Σύριοι πρόσφυγες, γυναίκες και παιδιά κυρίως». Η συνεδρίαση του ΔΣ αφορούσε στην εξέταση τρόπων ώστε να λυθεί, κατά το δυνατόν, το ανθρωπιστικό πρόβλημα. Μόνο που ένα πρόβλημα λέγεται ανθρωπιστικό, όχι μόνο επειδή αφορά ανθρώπους αλλά και επειδή το εξετάζουν εκείνοι που θέλουν να λέγονται άνθρωποι. Μεταξύ των ομιλητών λοιπόν, γράφει η Μάρω Δούκα, «είχε εγγραφεί να μιλήσει και ο δημοτικός σύμβουλος Θάνος Πλεύρης της Νέας Δημοκρατίας. Όταν ήρθε η σειρά του, τον ακούμε να λέει σοβαρά, συγκρατώντας τα γέλια του, κύριε δήμαρχε έχω μια ιδέα: να τους χρησιμοποιήσουμε όλους αυτούς (τα γυναικόπαιδα δηλαδή) γα τον εορταστικό στολισμό της πλατείας, να τους κρεμάσουμε λαμπάκια και κουδουνάκια και να τους βάλουμε να τρέχουν γύρω γύρω στην πλατεία…»

Αποσβολώνεσαι. Στεγνώνει ο κόσμος από την φρίκη. Ο κόσμος των ανθρώπων εννοείται. Και φρίττεις όταν σκέφτεσαι ότι ο Θάνος Πλεύρης με το χιούμορ κανίβαλου κοσμεί τις τάξεις της ΚΟ της ΝΔ. Υπερηφάνως. Όπως και πολλοί άλλοι ίδιων απόψεων. Ουδείς, λοιπόν, δικαιούται να πει πως δεν ξέρει όταν ο Βορίδης λέει πως οι «μετανάστες» (ωραίο το κόλπο και δοκιμασμένο από παλιά, το να βαφτίζεις το κρέας, ψάρι) δεν δικαιούνται ανθρωπιστική βοήθεια. Όταν ο Κύρτσος και άλλοι θέλουν να τους στείλουμε στους ερημότοπους των ακατοίκητων νησιών. Όταν ο Κ. Κατσαφάδος θεωρεί μια χαρά το  poush back, δηλαδή τον μαζικό πνιγμό βρεφών μαζί με τις μανάδες τους δια του «τεχνητού κυματισμού» από τις προπέλες των σκαφών αποτροπής, εκεί που οι ψαράδες έπεφταν στα κύματα για να σώσουν «τα μωρέλια πρώτα».  Όταν οργιάζουν οι Μπογδάνοι, όταν βορβορολογεί ο Άδωνις με ποσοστώσεις… «προσφυγότητας»!! Όταν… όταν βροντούν τα κουδούνια του φασισμού ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν άκουσε,

Μα, θα μου πεις, έχουν ψηφιστεί. Τι να κάνουμε; «Έχει και η αθλιότητα το μερτικό της στην απολαβή» λέει ο Πολ Όστερ στο «Βιβλίο των ψευδαισθήσεων». Γι’ αυτό άλλωστε «έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ» ώσπου να καταπέσουν οι ψευδαισθήσεις του φασισμού. Και να φανεί ότι ο κάθε Πλεύρης είναι μόνο Πλεύρης. Και τίποτε άλλο.