Ο ορισμός του Λακάν για την αγάπη ταιριάζει γάντι στην τελευταία γυναικοκτονία που έγινε στη Ρόδο: «Αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις, σε κάποιον που δεν τη χρειάζεται». Ακόμα και με σφαίρες, συμπληρώνουμε εμείς.

Οι σχέσεις συχνά κατασκευάζονται από την έλλειψη κάποιου πράγματος. Σε αυτή την έλλειψη, έρχεται η πατριαρχία και της ανοίγει το δρόμο προς την κακοποίηση, επιτρέποντας στα «αγοράκια» που τσαντίζονται, που δεν μπορούν να κρατηθούν και τάχα μου αγαπούν παράφορα, να δολοφονούν.

Η πλήρης συγκάλυψη

Πατέρας και συγγενείς του δολοφόνου σπεύδουν να τον νομιμοποιήσουν ηθικά, δηλώνοντας ότι «έπραξε από τη μεγάλη του αγάπη». Κι ότι «ορισμένες πράξεις των γυναικών οδηγούν τους συντρόφους τους σε ακραίες συμπεριφορές».
Έτσι μεγαλώνουν τ’ αγόρια τους εν έτει 2021. Ότι «αγάπη σημαίνει σε σκοτώνω όταν δεν με θέλεις διότι αυτή η άρνηση είναι ακραία!».
Το περιβάλλον του δράστη, συγγενικό και φιλικό, περιέθαλπτε την πατριαρχική νοοτροπία του: Ψυχίατρο χρειαζόταν η πρώην σύζυγος, επειδή αντιδρούσε στην ιδιοκτησιακή συμπεριφορά που ασκούσε επάνω της, λένε.

Ε λοιπόν δεν μας συγκινεί καθόλου το τέλος του αυτόχειρα δολοφόνου. Τίποτα το παρήγορο δεν είχε η πράξη του. Ήταν συμφεροντολογική από την αρχή μέχρι το τέλος. «Δεν μπορώ να ζω χωρίς να σε εξουσιάζω, αλλά πρώτα θα σου απαγορέψω να ζήσεις κι εσύ ελεύθερη».

Διαιωνίζοντας το κακό

Οι ρίζες της πατριαρχίας είναι βαθιές κι παντού απλωμένες, στη χώρα μας. Με αποτέλεσμα η έννοια της αγάπης να γίνεται μια απογοητευτική επαναλαμβανόμενη παράσταση δυστυχίας και βίας.

Αυτές οι ρίζες συνεχίζονται να λιπαίνονται με συντηρητικά κοινωνικά αφηγήματα, που έχουν επανέλθει δριμύτατα: Η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι, το γυναικείο σώμα δεν είναι προσωπικό δημιούργημα, η ανθρώπινη ζωή πρέπει να προστατεύεται από τη σύλληψη…
Οι αντιλήψεις αυτές, που έχουν πατριαρχικές ρίζες και συμπυκνώνονται στο motto «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», αναδεικνύονται εκ νέου σε θέσφατα.

«Η έμφυλη βία παροξύνεται, γιατί οι άντρες της πατριαρχίας βιώνουν την χειραφέτηση των γυναικών ως απώλεια της δικής τους εξουσίας… Οι στερεοτυπικές αναφορές με τις οποίες έχει δομηθεί η αρσενική τους ταυτότητα δεν υπάρχουν πλέον. Και χωρίς αυτές κάποιοι άντρες δεν μπορούν να υπάρξουν», γράφει ο Γιώργος Παπασωτηρίου.

Η πατριαρχία δεν έχει όρια. Μόνο κακό και θάνατο επιφέρει. Ο δε πατριαρχικός τρόπος αναθρέμματος προκαλεί ανεπανόρθωτες συμπεριφορικές εξαρτήσεις. Και καθιστά πολλούς άντρες ανίκανους να αποδεχτούν τη σύντροφό τους χωρίς να έχουν απαιτήσεις από αυτήν να διορθώσει ζημιές που του προκάλεσαν άλλοι.

Εν προκειμένω η ζημιά ξεκινά από την οικογένεια του δολοφόνου.
Με τον θείο του να δηλώνει: «Παρουσιάζετε τις γυναίκες όλες σαν θύματα, δεν είστε όλες θύματα, υπάρχετε κι εσείς με αγγελική μορφή»
Με τον πατέρα του, μετά την γυναικοκτονία, να δηλώνει «Για τις άλλες μηνύσεις, δεν θα μιλήσω. Έχετε μιλήσει με αυτές τις γυναίκες; Τέλος συζήτησης».
Όντως, τέλος συζήτησης… Μπαμ! Μπαμ!