Τώρα τα παιδιά μου είναι πια μεγάλα. Έζησα όπως κάθε Ελληνίδα μάνα κι εγώ τον Γολγοθά της προετοιμασίας των παιδιών μου για τις πανελλήνιες.
Δεν είναι ο αγώνας μιας μέρας. Είναι ο αγώνας πολλών χρόνων. Με κόπο, ξενύχτι, μάτωμα και ξόδεμα σώματος και ψυχής. Είναι οι θυσίες όλης της οικογένειας που στερείται για να μην στερηθεί το παιδί του το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή. Είναι το πήγαινε-έλα στο σχολειό, στο φροντιστήριο, είναι τα βιβλία, είναι το χτυποκάρδι, η ανασφάλεια, είναι το να γίνονται και οι ίδιοι καθηγητές, βαστώντας πολλές φορές το βιβλίο για να ακούσουν τα παιδιά τους, να γίνονται ψυχολόγοι να τα στηρίξουν για να αντέξουν τα σπασμένα νεύρα τους. Να γίνονται ξενύχτες για συμπαράσταση, να γίνονται παρηγορητές στις αποτυχίες τους, να γίνονται μάγειροι στα γαστρονομικά τους καπρίτσια, να γίνονται οι σιωπηλοί και αθόρυβοι σύντροφοι των ατέλειωτων ωρών τους πάνω απ’ τα βιβλία. Ν’ ανοίγουν σιγανά σιγανά την πόρτα και να τους βάζουν δίπλα στο βιβλίο ένα τοστ, ένα φρούτο, έναν χυμό και αφού τους χαϊδέψουν απαλά το κεφάλι χωρίς μιλιά να φεύγουν απ΄το δωμάτιο. Και οι μέρες των εξετάσεων να φτάνουν.
Τα παιδιά να γράφουν μέσα και οι ώρες απέξω αιώνες, να κρέμονται σαν Δαμόκλειες σπάθες πάνω απ΄τις ζωές τους… Να βγαίνει το παιδί απ΄την τάξη και μια ολόκληρη οικογένεια να κρέμεται απ’ τα χείλη του… Πώς έγραψες παιδί μου… Έγραψα αυτό, δεν έγραψα εκείνο, δεν ξέρω πώς θα το πάρει ο διορθωτής, αφήστε με, δεν θέλω να δω τις απαντήσεις, αλλά στο τέλος να τις βλέπει και να λέει, έχω αυτό σωστό κι αυτό λάθος… αλλά δεν ξέρω… Και να βγαίνουν τα αποτελέσματα… Και να περνά το παιδί… Το κάθε παιδί… Και αυτή την σημαντική μέρα της ζωής του να θέλει να την μοιραστεί μ’ αυτούς που έζησε τόσα χρόνια την αγωνία και τους αγώνες του, τον πόνο και τις θυσίες…
Ν’ αγκαλιαστεί, ν’ αγκαλιάσει, να φιληθεί, να φιλήσει, να κλάψει, να γελάσει, να ουρλιάξει από χαρά, να σιωπήσει, να ξεσαλώσει με τους φίλους, τους δικούς, του, τους κολλητούς του. Να έχει τη χαρά και την δικαίωση να πάει στο εξεταστικό κέντρο και να πάρει το ίδιο τους βαθμούς του, κάτι που θα γίνει μια φορά στην ζωή του και θα είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Αλλά ένα απ’ αυτά τα παιδιά δεν μπορεί.. Δεν μπορεί, γιατί είναι στη φυλακή… Είχε βλέπεις το θράσος να διαδηλώσει ότι τα παιδιά πρέπει να είναι πουλιά… Και τα πουλιά πρέπει να είναι ελεύθερα… Αλλά οι οχτροί έστησαν ξόβεργα κι έπιασαν τα πουλιά. Οι ειρκτές έγιναν κλουβιά… Κι ο πατέρας, αυτός που τόσα χρόνια με στοργή και αγάπη μεγάλωνε το παιδί τρέχει έξω απ’ την κλούβα – κλουβί… Δεν μπορεί να λυγίσει τα σίδερα, δεν μπορεί να τα σπάσει, αλλά η φωνή του και η αγάπη μπορεί να περάσει μέσα απ’ αυτά ” Κώστα, πέρασες Νομική Αθηνών, το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα αγόρι μου” Κι αυτή η φωνή γίνεται μουσική. Και οι νότες γίνονται φωτιά και λιώνουν τα σίδερα.Και οι τοίχοι της φυλακής σωριάζονται. Και τα χέρια γίνονται κλαδιά και μπλέκονται. Και ανθίζουν οι ξερές αγκαλιές. Κι απ’ τα δέλτα των ματιών κυλούν ποτάμια στου προσώπου τις θάλασσες τις απέραντες.
Και τότε το παιδί ξαναγίνεται πουλί. Και ανοίγει διάπλατα τις φτερούγες του και πετά πάνω απ τα σύννεφα, Λεύτερο πια…
