Maria Louka

Όπως λέει και ο Ελύτης, λες και το’γραψε για τον Παύλο, «…καθαρό παλιννοστούσε το αίμα και τα τέρατα έπαιρναν την όψη ανθρώπου. Τόσο εύλογο το ακατανόητο…». Ο Π. Φύσσας, το παιδί της Μάγδας και του Τάκη, της δικής μας Μάγδας και του δικού μας Τάκη, που ακόμα περιμένουν μέσα στη νύχτα μήπως ακούσουν το κλειδί να ανοίγει την πόρτα, «ο ακόμη χλωρός μες τη φωτιά» είναι βέβαιο ότι θα έλεγε στους κατηγορουμένους και σε όσους συμφωνούν μαζί τους ή σε όσους ενδεχομένως συμφωνήσουν στο μέλλον ότι τάχα δολοφονήθηκε μόνο από τον Γ. Ρουπακιά, τους στίχους από το Άξιον εστί: «Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή και την πατήσανε χάμου σαν έντομο (…). Και όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός ο χρησμός από την όψη μου: την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τα αγάλματα!»

Έτσι ολοκλήρωσε την αγόρευση του για την υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, ο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής του ΠΑΜΕ Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος. Κι είναι κρίμα που δεν είμαστε στην αίθουσα του Εφετείου να τον ακούσουμε. Αλλά η συγκίνηση γι’ αυτούς τους ανθρώπους που είναι στη σωστή πλευρά στη σημαντικότερη δίκη της μεταπολίτευσης, τσακίζει όλα τα πληκτρολόγια του κόσμου.