Πανηγυρίζουν οι δεξιοί για την νίκη Τζόνσον, μα πιο πολύ για την ήττα του Κόρμπιν. Η αριστερά ηττάται παντού λένε. Που αλήθεια; Στη Χιλή, στο Περού, στο Εκουαδόρ, στην Κολομβία, στη Βαγδάτη, στην Αλγερία, στο Χονγκ Κονγκ;

Ένας δεξιός αρθρογράφος αναφωνεί: Στο “Εμείς ή Αυτοί;” το “Εμείς” νίκησε! Αλλά ποιοι είμαστε Εμείς και ποιοι είναι Αυτοί; Αυτοί είναι “που περνάνε δίπλα μας”, λέει ο δημοσιολόγος, είναι οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι αναγκεμένοι. Η αλληλεγγύη, λοιπόν, η αγάπη, η συμπόνια ηττήθηκαν, και μαζί όσοι εκπροσωπούσαν αυτές τις αξίες, δηλαδή οι αριστεροί!

Όμως, περιορίζοντας τον κύκλο του Εμείς, καταλήγουμε στο Εγώ. Και το ερώτημα έτσι γίνεται: «Εγώ ή Εσύ;» Ο δεξιός αρθρογράφος θα απαντούσε αμέσως: “ΕΓΩ!”. Πάρε «Εγώ», λοιπόν, πάρε καπιταλισμό, γίνε επιχειρηματίας, γίνε εταίρος, «για να μην έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου», δούλευε 16 ώρες το 24ωρο, χωρίς άδεια, χωρίς περίθαλψη, χωρίς ανάπαυση, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα, χωρίς τίποτα. Αυτός είναι ο κόσμος των δακρύων των «από κάτω».  Είναι ο απελπισμένος κούριερ του Κεν Λόουτς, ακριβώς όπως η καθαρίστρια του μεσοπολέμου που άφησε εκείνο το σημείωμα που διέσωσε ο Κέυνς, και στο οποίο έγραφε: «Μη λυπάστε για μένα που πέθανα, φίλοι μου, τώρα επιτέλους θα ξεκουραστώ…»! Αυτή την κοινωνία δοξάζουν οι δεξιοί. Αυτή τη ζωή προτείνουν. Αυτός είναι ο κόσμος τους.

Κοινωνικά η δεξιά ταυτίζεται με το Εγώ και η Αριστερά με το Εμείς. Γι’ αυτό η δεξιά προβάλλει το “εθνικό Εμείς”. Με άλλα λόγια, αν δεν υπήρχε ο Ερντογάν, θα έπρεπε να τον εφεύρει. Αλλά τι είναι το Εγώ και τι το Εμείς;

Ο κοινωνιολόγος Μαρσέλ Μως αντιλαμβάνεται τη λατρεία του Εγώ ως εκτροπή. Ο Γάλλος διανοούμενος εκκινεί από τις ανθρωπολογικές του μελέτες και τους αρχαίους Έλληνες (πρόσωπον) καθώς και την επανάσταση των πληβείων στη Ρώμη την οποία θεωρεί αποφασιστικής σημασίας για την επικράτηση του «πολιτικού προσώπου». Το δικαίωμα επί του προσώπου γίνεται πλέον από τότε καθολικό, πλην των δούλων. Ο Μως υποστηρίζει ότι η βουλησιαρχική και ηθική σκέψη των Στωικών επέδρασε στην εξέλιξη της ηθικής σκέψης των λατίνων, που ανήγαγαν το πρόσωπο σε ατομική προσωπικότητα, σε ένα ενσυνείδητο άτομο, ανεξάρτητο, αυτόνομο, ελεύθερο και υπεύθυνο (η συνείδηση-από το στωικό συνειδός). Αυτό το ενσυνείδητο Εγώ δεν έχει καμία σχέση ασφαλώς με το παραπλανημένο, αλλοτριωμένο και αποπλανημένο Εγώ.

Στον Αυγουστίνο ο άνθρωπος αποσπάται (για την ακρίβεια αποστασιοποιείται, η υπόσταση γίνεται απόσταση) από τον κόσμο, ταυτιζόμενος με την ψυχή του και αποκτώντας στη θέση του «Αυτός» ένα «Εγώ». Αργότερα, στην Ευρώπη της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης το Εγώ συνοψίζει τα κοινωνικά γεγονότα και τους ασκεί κριτική. Η ατομικότητα εκφράζει την ψυχο-κοινωνική ολότητα, δηλαδή το Εμείς, όπως αποτυπώθηκε λογοτεχνικά από τον Μπαλζάκ. Ο Φλωμπέρ, αντίθετα, θα γίνει ο μάρτυρας του αστισμού και της ευρωπαϊκής παρακμής. Γι’ αυτό σ’ αυτόν το Εγώ ασκεί κριτική στο Εμείς, προτάσσοντας την αισθητική, δηλαδή μία μεταγλώσσα ως ασπίδα, ως άμυνα του Ατόμου κατά της αστικής μάζας, δηλαδή “Αυτών”, των “άπλυτων”, των “αγραβάτωτων”(παλαιότερα των “αβράκωτων”). Έτσι εξηγείται γιατί ο Σαββόπουλος προτιμά τον Κυριάκο Μητσοτάκη που… «ντύνεται καλύτερα»!

Η απάνθρωπη Πολιτεία του μέλλοντος οικοδομείται σαν κοραλλιογενής νήσος πάνω σ’ ένα σωρό από πτώματα κενωμένων από την ουσία τους Εγώ. Αυτή την κοινωνία επιβάλλουν. Μια κοινωνία αυτοκίνητων νευρόσπαστων, μία κοινωνία μικροκανίβαλων, που τρέφονται με τεχνητές συγκινησιακές τρεμούλες, κυρίως τηλεοπτικές, με πολύ κουτσομπολιό και άλλο τόσο χαχανητό. Όπου κανείς δεν γνωρίζει ούτε γιατί γελάει μήτε γιατί κλαίει ούτε γιατί έχει σταματήσει να σκέφτεται.

Ο μόνος δεσμός που συνέχει αυτά τα Εγώ-κενα είναι ο φόβος. Ο φόβος του Άλλου, του διπλανού, του διαφορετικού. Έτσι η “κοινωνία” καθίσταται τρομοκρατούμενη και τρομοκρατική συγχρόνως. Και ο ανθρωπότυπος της γίνεται ο εύτακτος «νοικοκύρης», αυτός που λακτίζει στο κεφάλι τον Ζακ, τον σκοτώνει, κι ύστερα πάει σπίτι για να χαϊδέψει με καντιανή τρυφερότητα το κεφάλι του εγγονού του!

Μόνο που αυτός ο Εγω-άνθρωπος δεν αντέχεται. Οι νέοι δεν αντέχουν μια τέτοια ζωή και ξεσηκώνονται παντού; Στη Χιλή, στην Κολομβία, στο Περού, στη Βαγδάτη, στο Χονγκ Κονγκ, στη Βηρυτό, στην Αλγερία βγήκαν στους δρόμους. Εκεί στην πλατεία της Ιταλίας του Σαντιαγο ξαναέγιναν ΕΜΕΙΣ. Μέσα από τον αγώνα για αξιοπρέπεια ανασύστησαν το θρυμματισμένο Πρόσωπο και τον ανθρώπινο Εαυτό τους. Εκεί που η “νικηφόρα” δεξιά δείχνει το πραγματικό πρόσωπό της, σκοτώνοντας, βιάζοντας και βασανίζοντας. Δεν το λένε οι αριστεροί, το λέει ο ΟΗΕ. Αυτό είναι το “Εμείς” των Ελλήνων δεξιών που πανηγυρίζουν. Είναι ο σάπιος Εγώ-κόσμος του Μπόρις Τζόνσον, του Τραμπ, του Σεμπαστιάν Πινιέρα, του Μπολσονάρου. Είναι η «ουμπεροποιημένη» οικονομία και κοινωνία, συνδυασμένη με μία ολοκληρωτική πλύση εγκεφάλου από τα συστημικά ΜΜΕ, την εκπαίδευση και την Εκκλησία. Είναι ο νέος ολοκληρωτισμός…  

Τελικά τι συνδέει τον Μπόρις Τζόνσον και την Ντανιέλα Καράσκο από τη Χιλή;