Του Βαγγέλη Καλαϊτζή

Η συζήτηση στο σπίτι περιστράφηκε που αλλού  στο προσφυγικό ζήτημα που μας ταλανίζει χρόνια τώρα.

Στο τραπέζι τέθηκαν πολλές και διαφορετικές οπτικές, θέσεις και προβληματισμοί. Ενδιαφέρουσες μπορώ να πω, αφού εκτός της κοινωνιολογικής και ανθρωπιστικής ανάλυσης τέθηκαν σε διαβούλευση  και ψήγματα γεωγραφικής κατανομής των μεταναστευτικών ροών ανά τον κόσμο αλλά και οικονομικά στοιχεία μετρήσεις και οικονομικά δεδομένα.

Προσωπικά, σαν παπαδοπαίδι επέμενα στο ανθρωπιστικό. Στο χριστιανολογικό. 

Το τί διακηρύσσει η δικά μας θρησκεία, σε ό,τι αφορά  στον άνθρωπο που μετακινείται κάτω από δύσκολες συνθήκες…..

Μιλήσαμε για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον καλό και κακό επαγγελματισμό. Καταγράψαμε  τις κάθε είδους   ζημίες μας ως τοπική κοινωνία. Επιμείναμε  και  στο ψυχικό βάρος που επωμιζόμαστε από αυτή τη διαχείριση  της μετανάστευσης.

Αναφερθήκαμε και στο πέταγμα των πετρών στην  Σκάλα της Σκαμιάς (λιτρίδες –χοχλάκες  sic ! θα έλεγα καλύτερα) που μας έκαναν πάλι θέμα αρνητικό κατά το μάλλον ή ήττον.

.

Κάποιος μας θύμισε πως η συγκεκριμένη ΜΚΟ απ την Ισπανία προσέφερε πολλά ώστε να μην έχουμε περισσότερα θύματα στο ναυάγιο έξω από τον Μόλυβο πριν περίπου 3 χρόνια.

Που συμφωνήσαμε;

Γιατί αυτό είναι και το ζητούμενο.!!

Πρώτον:  Αφού δε μπορούμε από μόνοι μας να λύσουμε το θέμα  των μεταναστευτικών  ροών, ας προσπαθήσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι για αυτό που κάνουμε  (γιατί όλοι μας  κάτι κάνουμε άμεσα η έμμεσα που σχετίζεται με το θέμα του προσφυγικού ζητήματος )

Δεύτερον:   Μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα  με πολλές διαστάσεις και πολλαπλές συνέπειες  που θα ενταθεί  πάλι .

Τρίτον: Δεν αντέχει το θέμα για παραλογισμούς και υποκρισία αλλά ούτε για πολιτικάντη εκμετάλλευση. Απαιτείται  πολιτική δράση

Τέταρτον: Και αυτό το θέμα, όπως και πολλά άλλα που μας περιστοιχίζουν (μόλυνση περιβάλλοντος- ανάπτυξη τουρισμού –επιχειρηματικότητα κλπ) απαιτούν συνέργειες και συνεργασία. Θέλουν ευρύτητα πνεύματος και όχι μόνο.

Πέμπτον: Δε φταίμε εμείς οι νησιώτες σε τίποτα για  όλο αυτό που μας  συμβαίνει. Το ίδιο και όσοι μας έρχονται.

Έκτον: Ανθρώπινη και συναινετική η τοποθέτηση του κοινοτάρχη της Σκαμιάς. Παλικαρίσια!

Και στο κάτω –  κάτω ας μη βγάζουμε τη σκατοψυχιά μας όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους και δη παιδιά, που τους γέννησε κάποια μάνα κάπου εκεί, μακριά !

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ τα σπίτια τους.

Μένουν στο σπίτι και παίζουν στον  κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά …..

Του Γ. Ρίτσου,  «σχήμα της απουσίας»