Τι είναι πρόοδος; Είναι προοδευτικός ο ηθοποιός Μαρκουλάκης και ο συγγραφέας Χωμενίδης;

Η απάντηση είναι εδώ :

Τις παλιές εποχές ο κλήρος της περιοχής μας (Μητρόπολη Μήθυμνας) έκανε μαζώξεις τα λεγόμενα συνέδρια ιερέων όπου εκεί συζητούσαν διάφορα θέματα που αφορούσαν   τη θρησκεία, κλπ.

Η συνάντηση στο μοναστήρι του Λειμώνος στην Καλλονή, εισηγητής ο πρωτοσύγκελος  και το θέμα περιστρέφονταν περί την  «ηθικήν».

Ο παππούς μου ο παπα-Βαγγέλης (αγράμματος αλλά πανέξυπνος άνθρωπος) με τον παπα-Χαράλαμπο απ’ την Αγ. Παρασκευή στις τελευταίες θέσεις περί άλλων τυρβάζουν!

Το βλέπει ο Δεσπότης και ρωτά : «Παπα-Βαγγέλη τι είναι ηθική;» και παίρνει την απάντηση «ηθική Σεβασμιότατε είναι ….η ηθική».

Ήθελε να πει ο αγράμματος εκείνος ιερέας πως ορισμένες φορές κάποια πράγματα έχουν τόση αξία που δεν είναι εύκολο να την περιγράψεις με λόγια. Είναι μέσα μας είναι έτσι όπως εμείς το νιώθουμε.

Έτσι και αυτό μπορείς να πεις και για την πρόοδο και για τον προοδευτικό άνθρωπο.

Εξυπακούεται πως υπάρχουν όρια, περιγραφές και επιστημονικές προσεγγίσεις όμως το θέμα είναι ότι ο προοδευτικός άνθρωπος είναι …ο προοδευτικός !

Τελεία.

Αυτό έχει την αξία του και αυτό ας κρατήσουμε ώστε να ξεκινήσουμε να κάνουμε βήματα μπροστά και όχι πίσω . Βήματα προς την πρόοδο , προς τα μπρος, ώστε όλοι μαζί, αφού καταλάβουμε ότι συμφωνούμε σε βασικές αρχές,  να προχωρήσουμε  και σε προοδευτική πολιτική και σε προοδευτική κατεύθυνση στη ζωή μας.

Για να έχουμε βρε αδελφέ, έτσι κάτι να αφήσουμε πίσω μας.

Τώρα θα μου πεις ότι τα ερωτήματα είναι πολλά, αναπάντητα ίσως κάποιες φορές και με όρια όχι σαφώς καθορισμένα,  γι’ αυτό προστρέχω σε πρόσφατο δικό μου περιστατικό:

Πριν λίγες μέρες ένας  χωριανός μου ταξιτζής με πήρε να με πάει από τη Μυτιλήνη στον Μόλυβο. Ζέστη, μεσημέρι αλλά το ταξί ήταν άδειο στην επιστροφή.

Στη θέση του συνοδηγού που κάθισα, είδα μια σακουλίτσα πλαστική εκεί κάτω στα πόδια κρεμασμένη.

Ρωτώ: «Γιατί αυτή η σακούλα ;»

Η απάντηση  ήταν πως: «δεν θέλω κανείς να πετάξει κάτι  έξω  απ’ το ταξί .Όλα μαζεύονται στη σακουλίτσα και πετιούνται στα σκουπίδια», μου λέει.

Πρώτη καλή εντύπωση!, σκέφτηκα.

Κάπου εκεί στην ευθεία στις αλυκές της Καλλονής κάνει μια στραβοτιμονιά που και εδώ παραξενεύτηκα και διερωτήθηκα : «Γιατί αυτό ρε Αλέκο;»

Η απάντηση  ήταν πως: «ήθελα να αποφύγω ένα σπουργίτι να μη το σκοτώσω !»

Δεύτερη θετική εντύπωση…για εμένα.

Δεν τελειώσαμε όμως.

Κάπου στη διασταύρωση της Στύψης σταματά το ταξί και πηδά δίπλα σε ένα χωράφι με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι.

Πηγαίνει και το πετά σε έναν σκύλο που ήταν δεμένος εκεί και δίπλα του είχε ένα βαρέλι για να κοιμάται το σκυλί.

Τον ξαναρωτώ : «Δικό σου το σκυλάκι ;»

«Όχι» , μου λέει, « κάνω προσπάθεια να ξεφοβηθεί μαζί μου μήπως το πλησιάσω και το λύσω , γιατί ο ιδιοκτήτης του το έχει δεμένο πολύ καιρό εκεί.

Φτάσαμε στον  Μόλυβο αφού στο μεταξύ φούντωσε η συζήτησή μας για τους επαγγελματίες της περιοχής μας, για τον καλό και τον κακό επαγγελματία για τον επαγγελματισμό  και για το τι φταίει και έχουμε τέτοιον και τόσο λίγο φέτος τουρισμό….

Πήγα σπίτι με πολλές σκέψεις και συναισθήματα !

Είπα μέσα μου : «Είναι άραγε   αυτός  ο άνθρωπος, προοδευτικός;»

«Μήπως  αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα κρατήσουν  τις αξίες  σε δύσκολους καιρούς και συνθήκες ;  Τον πλησιάζουμε και του  μιλάμε για την αριστερά;»