Διαβάζοντας κανείς τα όσα είπαν στις Βρυξέλλες, στην προπαρασκευαστική σύνοδο των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, τόσο η Φώφη Γεννηματά όσο και ο Αλέξης Τσίπρας (που συμμετείχε ως παρατηρητής), θα διαπιστώσει απίστευτες ομοιότητες. Τι είπαν; Στα ελληνοτουρκικά πως μοναδική διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της ΑΟΖ και των θαλάσσιων ζωνών και στα της πανδημίας πως είναι ευκαιρία για την Ευρώπη να καταπολεμήσει τις κοινωνικές ανισότητες που προέκυψαν -και- απ’ αυτήν, ζητώντας περισσότερη δικαιοσύνη.

Ξεκινούν από την ίδια αφετηρία οι πολιτικοί χώροι που εκφράζουν; Σαφώς και όχι. Η σοσιαλδημοκρατία έχει ευθύνες από πεπραγμένα προηγούμενων ετών που ξέφτισαν την εικόνα της στην κοινωνία και την οδήγησαν στην πολιτική παρακμή, καθώς σε ουκ ολίγες περιπτώσεις ακολούθησε νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Η Αριστερά πάλι, στην Ελλάδα, πήρε το βάπτισμα του πυρός το 2015, κυβέρνησε για 4 χρόνια, αναγκάστηκε όπως επισημαίνει σε κάθε ευκαιρία να ακολουθήσει επίσης σκληρές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και πλέον αναζητά το δικό της στίγμα στη νέα, διαμορφούμενη κατάσταση.

Πολλοί είναι εκείνοι που θα ήθελαν να δουν μια κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. στο κοντινό μέλλον ως απάντηση στην άλωση του κράτους και της κοινωνίας που επιχειρείται συστηματικά από τη Ν.Δ. τα τελευταία δύο χρόνια. Οι προσπάθειες συνεννόησης που γίνονται κατά καιρούς σκοντάφτουν πάνω στις αμαρτίες του παρελθόντος. Οι φόβος της ιδεολογικής άλωσης κυριαρχεί στη μια πλευρά, η άλλη φοβάται την εξαφάνιση μέσω της απορρόφησης. Το τρίτο μέρος της εξίσωσης είναι ο λαός, εκείνος που διαπνέεται από δημοκρατικές ευαισθησίες και προοδευτικές αντιλήψεις. Είναι ίσως το πιο κρίσιμο κομμάτι αυτής της εξίσωσης που αναζητά πολιτικό φορέα να εμπιστευτεί χωρίς να τον απασχολούν οι κομματικές έριδες και τα οφίτσια. Και είναι αυτός που θα καθορίσει τις εξελίξεις.