Της Γεωργίας Λυμπέρη
Οι εποχές έχουν τρεις μήνες κι εσύ ούτε μια εποχή δεν μπόρεσες να ζήσεις, ` από την αιχμή του φθινοπώρου στην κόψη του χειμώνα…
Σε ποια γωνιά του κόσμου γαντζώθηκες στις πτυχές της ζωής ;
Σε ποια γωνία του κόσμου σ’είδε το φως;
Ποτέ πρόλαβες να γίνεις ταξιδευτής των πιο δύσκολων δρόμων;
αριθμός σε υπηρεσία; ποσοστό ναυαγίου;
Σήμερα, ακόμα ένα βρέφος πνιγμένο…
Σήμερα, ακόμα μια παραλία μάρτυρας του θανάτου.
Σήμερα, ένα γιορτινό πρωινό λίγο πριν τα Χριστούγεννα…
Σήμερα, μια απλή καταγραφή, μια είδηση στον τοπικό τύπο, μια είδηση στα ψιλά του αθηναϊκού τύπου.
Πού να φανείς εσύ μικρό πεταλουδίκι ανάμεσα στα σκάνδαλα και στα γιορτινά δημοσιεύματα;
Πού να φανείς εσύ ανάμεσα στα φώτα, τα γκλίτερς, τις γιορτινές βιτρίνες σε όλη την λάμψη που στήνεται για την υποδοχή ενός άλλου κυνηγημένου βρέφους;
Αυτό ανάμεσα στ’ άχυρα σώθηκε, άνοιξε δρόμο που φώτισε τη ζωή
Εσύ ανάμεσα στα κύματα πνίγηκες, πέρασες απ’ τη ζωή στον θάνατο χωρίς το μεσοδιάστημα, σαν πεταλούδα… ένα πέταγμα η ζωή σου.
“Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…” μόνο να το κοιμήσεις θέλαμε, να το ηρεμήσεις, να το ξεκουράσεις και “να το φέρεις μεγάλο”
όμως εσύ το “τύλιξες” και δυστυχώς
“… όλοι πια κοιμούνται
δεν ξαγρυπνάει κανείς.»
