Εδώ και καιρό, και με αφορμή το “κάπνισμα” του Πολάκη, αναπτύχθηκε μια φιλολογία μέσα στο διαδίκτυο, η οποία πήρε τη θέση μιας ευτράπελης, ένθεν και ένθεν, κριτικής, η οποία και συνεχίζεται,  διανθισμένη όμως τώρα και με υπαινικτικά σχόλια κατά του Τσίπρα. Λέγω ευτράπελης, γιατί το θέμα που διάλεξαν για να χτυπήσουν,  τον ουσιαστικά επικίνδυνο αντίπαλό τους , είναι γελοίο και βλακώδες, όταν έχουν μπροστά τους την τσιμινιέρα που λέγεται Μπακογιάννη.

‘Όταν πριν από χρόνια αναρριχήθηκε στην προεδρία του κόμματος της Ν.Δ. ο Μητσοτάκης , με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, συνεργούντων των Σαμαρά και Κωστάκη Καραμανλή, είχα προβλέψει ότι άρχιζε μια νέας μορφής αντιπολίτευση, που θα βασίζονταν στις εξελιγμένες μορφές της γκαιμπελικής προπαγάνδας, που απλόχερα θα πρόσφεραν οι  πάσης φύσεως και εθνικότητας καλοπληρωμένοι σύμβουλοι. Κι αυτό το γνωρίσαμε στην πράξη, όταν το μιντιακό σύστημα, στο σύνολο του, πέραν  της ασύστολης πολεμικής κατά του Σύριζα είχε αναπτύξει και μια πρωτόγνωρης μορφής αδίστακτη φαιά προπαγάνδα, που βασίζονταν στο απόλυτο ψεύδος, που με άνεση διοχέτευαν οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι, μέσα από το μιντιακό σύστημα,  το οποίο κατά τρόπο έντεχνο είχαν αλώσει παλιοί και νεόκοποι ιδιοκτήτες.

Παρενθετικά,  είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε και να σχολιάσουμε τις τεράστιες ευθύνες του αφελούς, όπως αποδείχτηκε , υπουργού του χώρου αυτού. Μη γνωρίζοντας τον χώρο, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, και βασισμένος στο ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, που νόμιζε ότι ήταν η λυδία λίθος του προβλήματος, βιάστηκε να βάλει τέλος στην ασυδοσία των καναλιών, με έναν άγονο διαγωνισμό που πριν καλά- καλά αρχίσει είχε ήδη υπονομευθεί. Και τι κατάφερε να τους έχει όλους πολέμιους του. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Και το χειρότερο, όχι μόνο δεν μπόρεσε να φτιάξει ένα δικό του κανάλι, αλλά κατάφερε  να χάσει μέσα από τα χέρια του, τον κατ’ όνομα “δημοκρατικό τύπο” και να τον παραδώσει στα χέρια του χειρότερου εχθρού του, τον Μαρινάκη, που ακόμα και τώρα με τα εξωνημένα αδίστακτα δημοσιογραφικά παλιά του στελέχη, ασκεί την πιο άθλια πολιτική που έγινε ποτέ, από τον τύπο.

‘Όμως η πρόθεση μου, δεν ήταν να ασχοληθώ με τις άστοχες παρεμβάσεις του γνωστού υπουργού  και τις επιπτώσεις που είχαν αυτές στην διακυβέρνηση του Σύριζα.

Με τούτο μου το κείμενο, θέλω να αναδείξω την λάθος τακτική που ακολουθείται από δοκιμασμένα στελέχη του Σύριζα, μέσω του διαδικτύου, που ήδη έχει κουράσει τους αναγνώστες και σχεδόν έχει καταντήσει γραφική.

Και εξηγούμαι, Είναι καιρός τώρα, που η μόνιμος επωδός ” Ναι αλλά ο Πολάκης καπνίζει” κυριαρχεί στο fb καθώς και  αυτή η άκρως ευήθης επιχειρηματολογία, που αυτόματα σε κατατάσσει στη θέση του απολογουμένου,  ” Ναι αλλά εσείς τι θα μάς κάνατε, αν εμείς συμπεριφερόμαστε κατά τον ίδιο τρόπο;”

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι αρμόδιοι επιτελείς του κομματικού μηχανισμού του Σύριζα, δεν έχουν πάρει χαμπάρι το πως ασκείται η φαιά προπαγάνδα από τη Ν.Δ. Αλλ΄ούτε και πως θα την αντιμετωπίσουν. Άπραγοι και άβουλοι, (να πω ότι αφέθηκαν σε μεταφυσικές “προσευχές”) θα τους αδικούσα γιατί τινάζεται στον αέρα όλο το πιστεύω τους. Πάρα ταύτα όμως, η πολιτική τους είναι επιεικώς για κλάματα. Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς από τους ιθύνοντες, ότι μ’ αυτή τη “νέα εφεύρεση” των εξωδίκων, που εμείς οι παλιοί δικηγόροι, ούτε να τις ακούσουμε θέλαμε και που ποτέ δεν απαντούσαμε, (γιατί επικρέμονταν και ο κίνδυνος της εξώδικης ομολογίας), ότι ιδρώνει το αυτί των ακριβοπληρωμένων από τα αφεντικά τους, εξωνημένων κατ’ επάγγελμα συκοφαντών; Αυτά είναι μόνο για τους αφελείς. που νομίζουν  ότι κατατροπώθηκε  ο “άθλιος Παπαχρήστος”. Που βέβαια δεν κατατροπώθηκε αφού γνωρίζει καλά, ότι από τη λάσπη που με ευκολία ρίχνει, πάντα κάτι μένει. ‘Άλλωστε αυτό είναι το πρώτο μάθημα της σχολής του Γκαίμπελς κι αυτοί έχουν πάρει ήδη  και ντοκτορά.

Κατά τη γνώμη μου  η μόνη αξιοπρεπής και δραστική μορφή αντιμετώπισης των δόλιων συκοφαντών είναι αυτή της αγωγής και βέβαια από κοντά και της έγκλησης.

 Γιατί εδώ ο συκοφάντης, έχει όχι μόνον περιθώρια ελιγμών, αλλά και  την ευκολία της συγγνώμης που του ζητούν, και  που εκ των πραγμάτων θα είναι πέρα για πέρα υποκριτική αφού μπορεί εύκολα να την χειρισθεί μ΄ένα ψευτοδημοσίευμα σε κάποια εσωτερική στήλη  της εφημερίδας του.  Όταν όμως πλήττεται άμεσα η τσέπη του τότε το πράγμα αλλάζει κι είναι το μόνο που καταλαβαίνει.

 Με το εξώδικο, που παίρνουν στα χέρια τους και που το γράφουν εκεί “που δεν πιάνει μελάνι” κατά την  ήκιστα συμπαθητική έκφραση των τριώδων, τους δίνεται η ευχέρεια – και απορώ πως δεν το καταλαβαίνουν ο θιγόμενοι – επί μέρες να έχουν στην επικαιρότητα το θέμα, να το φορτώνουν με καινούρια ψέματα και ο αρχικός τους στόχος να παίρνει τέτοιες διαστάσεις που να μην συμμαζεύεται εύκολα. Και οι αδαείς αναγνώστες του διαδικτύου, οι φίλα προσκείμενοι στον Σύριζα,  να νομίζουν ότι ο  υβριστής στριμώχτηκε για τα καλά, ενώ αυτός συνεχίζει το θεάρεστο έργο του με περισσότερο θράσος, μιας και  γνωρίζει άριστα την “δραστικότητα” των εξωδίκων. Αν αυτό λέγεται δυναμική αντιπολίτευση, λυπάμαι αλλά καλά θα κάνουν, να πάψουν να ασχολούνται και να αφεθούν στην μακαριότητα  και στο ηθικό τους πλεονέκτημα. 

‘Όμως μ΄αυτά και μ΄αυτά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και που ίσως είναι και η  πιο κρίσιμη στιγμή της εξέλιξης των πολιτικών μας πραγμάτων.

Και θα εξηγήσω το γιατί.

Με αφορμή το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αίγυπτο , τη συνοδεία της πεθεράς αυτού, ως οιονεί υπουργού των Εξωτερικών της χώρας, βγήκαν πάλι οι γνωστοί απολογητές να πουν τα ίδια βλακώδη λογάκια, που τα θεωρούν ως  ένα τεράστιο επιχείρημα στα όσα εξοργιστικά πράττει ο φυρερίσκος της χώρας, για να τον κατακεραυνώσουν.

Και τι λένε. ” Αν αυτά τα έκανε ο Τσίπρας και έπαιρνε τη δική του πεθερά,  θα σκούζατε από το πρωί μέχρι το βράδυ στα βοθροκάναλα σας”. 

Εύγε σύντροφοι. Τέτοια πάντα και τους εκμηδενίσατε.

Και πέρασε και πάλι στο ντούκου, το μεγαλύτερο ατόπημα που διέπραξε όλα αυτά τα χρόνια ο ολετήρας της ανάπηρης δημοκρατίας μας, ο ολίγιστος αυτός πρωθυπουργός μας..

Εδώ, η ενός ανδρός αρχή,  σ’ όλο της το μεγαλείο. Αυτό κι αν είναι κατάλυση του πολιτεύματος. Πρόκειται για ξεκάθαρη μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Οι θεσμοί πήγαν περίπατο και ο αδίστακτος αυτός άνθρωπος αφού έστησε κυβέρνηση μέσα στην τύποις λειτουργούσα κυβέρνηση που όρκισε, αφού πρώτα έφτιαξε ένα μικρό σχήμα έμπιστων τοποτηρητών, που ουσία κυβερνούν και ελέγχουν απόλυτα τους  κατ’ όνομα υπουργούς του, προχώρησε έτι περαιτέρω και αφού κατάργησε τον υπουργό του επί των Εξωτερικών, πήρε μαζί του, – ως τι άραγε – την πεθερά του και πήγε στην ξένη χώρα για να διαπραγματευθεί  τα συμφέροντα μας.

Μη σας φανεί παράξενο,  με το μεγαλείο που τον δέρνει,  εδώ στην μακρινή Αίγυπτο, μη και απαιτήσει να στεφθεί ως Φαραώ στην χώρα των Φαραώ και αφού επιστρέψει με την Νεφερτίτη – πεθερά του, μην και αλλάξει θωριά  και γίνει Καλιγούλας, κι όπως εκείνος έχρισε το άλογο του συγκλητικό, χρίσει και τον δικό του σκύλο,  τον Φιστίκι, υπουργό Επικρατείας στη θέση, του ούτως ή άλλως ανυπάρκτου, δακρυρροήσαντος κάποτε – τον είχε πνίξει το άδικο- Πικραμένου.

Κι όμως μέσα σ’ αυτήν την ευτράπελη ιστοριούλα κρύβεται το δράμα της χώρας μας. Μήπως είναι καιρός να αφυπνισθούμε. Και να τους ταράξουμε στη νομιμότητα μέσα στον φυσικό χώρο της δημοκρατίας , στον χώρο του κοινοβουλίου, που ο ασεβής “φυρερίσκος” μαγαρίζει με την εσκεμμένη απουσία του.

Λέω μήπως;

Ιούνιος 2021