Ζωή Χαλιδιά

Όταν η κυβερνητική υπεροψία, μετατρέπεται σε έκκληση.

Υπάρχει μία γνωστή λαϊκή παροιμία που λέει: «να λείψουνε τα λάδια μου να δω τις μαγειριές σου». Αυτή η φράση δεν κρύβει καμία ενδόμυχη ευχή αποτυχίας, απλά προβλέπει την αποτυχία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. 

Κατά τη διάρκεια της σκοτεινής μνημονιακής πολιτικής, ασκήθηκε η «βιοπολιτική του θανάτου». Δηλαδή υπονομεύτηκε συνειδητά η Δημόσια Υγεία σε τέτοιο βαθμό, ώστε νοσοκομειακοί  γιατροί αναγκάζονταν να επιλέγουν μεταξύ δύο ασθενών ποιον θα σώσουν, σε ποιον θα δώσουν το ένα και μοναδικό φάρμακο που διέθεταν. Συνήθως επέλεγαν τον νεότερο οργανισμό. Οι ηλικιωμένοι, οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι ψυχικά νοσούντες, το «κατακάθι» δηλαδή της ενεργής οικονομίας, στερούμενο το αγαθό της δημόσιας υγείας, υπέκυπτε στα τραύματά του.

Αυτή τη βιοπολιτική θανάτου και την οικονομική διαφθορά που βασίλευε στη δημόσια υγεία, αναχαίτισε, όσο ήταν εφικτό, η κυβέρνηση Τσίπρα. Θυμόμαστε δε πολύ καλά ότι στα πλαίσια επαναπατρισμού των Ελλήνων επιστημόνων και τόνωσης της δημόσιας υγείας, ο τότε Υπουργός Ανδρέας Ξανθός δρομολόγησε την ίδρυση των ιατρικών μονάδων γειτονιάς, ΤΟΜΥ. Θυμόμαστε επίσης ότι η ΝΔ, από τη θέση της αντιπολίτευσης, παρότρυνε τους γιατρούς να μην κάνουν τα χαρτιά τους για να στελεχωθούν οι μονάδες αυτές.

Με το come back του νεοφιλελευθερισμού, επανήλθε κι η απαξίωση των δημόσιων αγαθών. Πρωτίστως είχαμε επεισοδιακούς διορισμούς διοικητών νοσοκομείων, διότι έπρεπε να τηρηθούν κάποια συμφωνηθέντα αλισβερίσια. Δευτερευόντως είχαμε την πρωθυπουργική άποψη ότι οι δημόσιοι γιατροί πλεονάζουν και τέλος είχαμε την προεργασία «εισβολής» του ιδιωτικού τομέα στα δημόσια νοσοκομεία.

Αυτή η κυβερνητική υπεροψία και απαξίωση, που βάδιζε ακάθεκτη με το κεφάλι ψηλά, «στούκαρε» στην πανεπιδημία. Τότε δηλαδή που ανακάλυψε ο κύριος Τέλογλου τι εστί ιδιωτικός τομέας στην υγεία, τότε που αναγκάστηκε ο Υπουργός Υγείας, σε κόντρα δραματικό ρόλο, να κάνει έκκληση σε γιατρούς και νοσηλευτές, να στελεχώσουν το δημόσιο σύστημα υγείας. 

Μη βιαστείτε να πείτε ότι υπό «κάπα σίγμα» συνθήκες οι γιατροί περίσσευαν. Τουλάχιστον μην το πείτε αυτό στα νοσοκομεία των νησιών, στης Κομοτηνής και σε κάθε νοσοκομείο πόλης. Η καταστροφή της δημόσιας υγείας ήταν τέτοιου μεγέθους, που ούτε εντός μίας τετραετίας δεν πρόλαβαν τα νοσοκομεία να αποκτήσουν πλεονάζον επιστημονικό προσωπικό. 

Ας θυμηθούμε την παταγώδη αποτυχία της ιδιωτικοποίησης σιδηροδρόμων στη Βρετανία επί Θάτσερ, που δεν είχε καμία πανεπιδημία να αντιμετωπίσει. Ένα εγχείρημα που στέφθηκε με αποτυχία και με τρομακτικές συνέπειες στη ζωή όλων των Βρετανών. Τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου αυτού αγαθού ήταν: ραγδαία αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, μείωση δρομολογίων, ελλιπής συντήρηση και κυρίως τα συχνά ατυχήματα. Με αποκορύφωμα τα δύο σοβαρά πολύνεκρα ατυχήματα λόγω κακής ιδιωτικής συντήρησης, μια σοβαρή πλευρά της ιδιωτικοποίησης. Όταν απεβίωσε η Θάτσερ, δεν χρειάζεται να θυμίσουμε πως εόρτασε το συμβάν ο αγγλικός λαός, που χαίρεται να λατρεύει τη βασίλισσά του. 

Ας εννοήσει λοιπόν η κυβέρνηση ότι ουδείς έχει υπογράψει συμβόλαιο με το μέλλον και με τη φύση, γι΄αυτό ας φυλάττει ως κόρη οφθαλμού τα δημόσια αγαθά της. Δεν ξέρει από που θα της έρθει το κακό κι είναι να μην βρεθεί στην ανάγκη τους.