Πώς γίνεται με 250 διασωληνωμένους στις ΜΕΘ του κορονοϊού να μας κλείνουν μέσα και με 650 να προαναγγέλλουν άνοιγμα καταστημάτων και σχολείων, χαλάρωση των περιορισμών στις μετακινήσεις των πολιτών; Το εύλογο αυτό ερώτημα βρίσκεται στα χείλη όλων, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορεί να βρει απάντηση με βάση τα επιστημονικά δεδομένα.

Βρισκόμαστε, ίσως, μπροστά στην πιο εξόφθαλμη επίπτωση της πάγιας τακτικής τής κυβέρνησης, να αξιοποιεί με προσχηματικό τρόπο τα δεδομένα για την πορεία της πανδημίας, χωρίς να τα εντάσσει σε μια αποτελεσματική στρατηγική για την αντιμετώπισή της, αλλά αξιολογώντας τα κυρίως με βάση τις επικοινωνιακές συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν οι επιλογές της. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξηγηθούν τα διαρκή πήγαινε – έλα και τα άνοιξε – κλείσε, ιδίως τους τελευταίους πέντε μήνες. Όπως, επίσης, και οι παλινωδίες του τελευταίου δεκαπενθήμερου, όπου δύο φορές προαναγγέλθηκαν μέτρα χαλάρωσης και δύο φορές αναβλήθηκαν.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δυσκολεύεται πια να επιλέξει ακόμα και τους τακτικούς ελιγμούς που θα την έβγαζαν, έστω προσωρινά, από το κουβάρι μέσα στο οποίο μας έχει μπλέξει. Η τελευταία της απόπειρα να αντιμετωπίσει την επιδείνωση των επιδημιολογικών δεδομένων με την ένταση της καταστολής και των περιοριστικών μέτρων, αφενός, και την επίρριψη της ευθύνης στην αντιπολίτευση που οργανώνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αφετέρου, στράφηκε εναντίον της. Λειτούργησε σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ιδίως των νεότερων ηλικιών, τα οποία, από τη μια, βλέπουν να μην αποδίδουν τα περιοριστικά μέτρα και, από την άλλη, να στοχοποιούνται σαν υπεύθυνα για την κατάσταση και να γίνονται αντικείμενο κατασταλτικής αστυνομικής βίας.

Διασπορά αισιόδοξων ειδήσεων

Μπροστά στα αποτελέσματα του αδιέξοδου τακτικισμού της, η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζει εικόνα σύγχυσης και επιμονής στο μόνο πράγμα που έμαθε να κάνει: στον επικοινωνιακό χειρισμό της κατάστασης. Ενώ όλοι βιώνουμε την επιδείνωση της πανδημίας, εκείνη επείγεται να διασπείρει στην ατμόσφαιρα υποσχέσεις αισιοδοξίας. Το κάνει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί έχει σαφείς ενδείξεις πολιτικών απωλειών από τις συγκρούσεις και την κούραση που η ίδια προκάλεσε και, δεύτερον, γιατί αρχίζουν να στενεύουν τα οικονομικά και δημοσιονομικά περιθώρια, καθώς διαψεύδονται οι προσδοκίες της για σύντομη διάρκεια του πρόσφατου κύματος της πανδημίας.

Το χειρότερο και το κρισιμότερο είναι ότι σκοτεινό φόντο αυτής της εικόνας αποτελεί η ασφυκτική κατάσταση του ΕΣΥ. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτό με τα δόντια προσπαθούν να το κρατήσουν όρθιο, ώστε να μην καταρρεύσει εξαιτίας της κυβερνητικής επιλογής να αποφεύγει επί ένα έτος την ουσιαστική ενίσχυσή του. Έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του, εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας ότι οι «παραπανίσιες» δαπάνες για την ενίσχυσή του είναι «πεταμένα λεφτά». Και εξαιτίας τής υστερόβουλης σκέψης ότι η συμβολή τού ιδιωτικού τομέα υγείας στον πόλεμο με τον κορονοϊό δεν είναι υποχρέωση, αλλά προπομπός της διαβόητης «συνεργασίας» του με το δημόσιο τομέα.

Στη βάση αυτή αναπτύσσεται και η κριτική τής αντιπολίτευσης και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Ο πρόεδρός του είχε τη δυνατότητα, σε τηλεοπτική συνέντευξη, να τονίσει τα σημεία τής αντίθεσης με την κυβερνητική πολιτική και τα βασικά στοιχεία της διαφορετικής στρατηγικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μέτρα που προκαλούν αλλεργία στην κυβέρνηση

Η έγκαιρη και σταθερή ενίσχυση του ΕΣΥ σε όλες τις βαθμίδες του, ιδίως στην πρωτοβάθμια υγεία, σε αντίθεση με την πρακτική της αντιμετώπισης των χρόνιων προβλημάτων με μπαλώματα της τελευταίας ώρας και συχνά μετά τη ζημιά, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στον πυρήνα μιας αντίπαλης στρατηγικής τής Αριστεράς.

Πέρα από αυτό, όμως, που αποτελεί κοινό τόπο μετά την εμπειρία του κορονοϊού, υπάρχουν και ορισμένα άλλα κρίσιμα σημεία στην πολιτική τής κυβέρνησης, τα οποία μας βοηθούν να αντιληφθούμε τι είναι εκείνο που δυσκολεύει τις αισιόδοξες προαναγγελίες της κυβέρνησης να γίνουν πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση μήνες τώρα ανοίγει και κλείνει καταστήματα, σχολεία, ωράρια, κυκλοφορίες, χωρίς να αγγίζει ποτέ την επιβολή μέτρων προστασίας -και τον έλεγχο της εφαρμογής τους- σε χώρους εργασίας, στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους εκπαίδευσης. Με αποτέλεσμα να μένουν στο απυρόβλητο εστίες μεγάλης μετάδοσης του κορονοϊού, καθιστώντας συχνά εντελώς αναποτελεσματικά τα όποια άλλα μέτρα. Η εύκολη λύση να φορτώνει στις λαϊκές κινητοποιήσεις την ευθύνη, έχει πια ακυρωθεί και με τη βοήθεια του ίδιου του… πρωθυπουργού. Η έκθεση έγκυρου διεθνούς ινστιτούτου, που αστόχαστα επικαλέστηκε στη Βουλή για να ενοχοποιήσει τις πολλαπλασιαζόμενες κινητοποιήσεις, παραθέτει τα εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από την εμπειρία τόσο την ευρωπαϊκή, όσο και των ΗΠΑ, όπως αποκάλυψε ο Αλ. Τσίπρας.

Αλλά και στην πρόταση για στοχευμένα τεστ ανίχνευσης, που θα καλύπτουν κρίσιμη μάζα του πληθυσμού και θα επαναλαμβάνονται τακτικά σε ευρεία κλίμακα, η κυβέρνηση επιμένει να κλείνει τα αφτιά της, αν και το μέτρο είχε άριστα αποτελέσματα σε άλλες χώρες. Δεν είναι τυχαίο ότι η εφαρμογή αυτών των μέτρων προϋποθέτει ενίσχυση δομών του δημοσίου και των απαραίτητων δημόσιων δαπανών. Γι’ αυτό προκαλούν αλλεργία στα κυβερνητικά στελέχη. Δυστυχώς για όλους μας, όμως, η αγνόησή τους προκαλεί και την αστοχία πολλών άλλων μέτρων που εξαγγέλλει κατά καιρούς η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Με τα αλληλοαναιρούμενα μέτρα, τις αδιανόητες παραλείψεις, τις αλαζονικές συμπεριφορές, προκαλείται σύγχυση στον πληθυσμό και υπονομεύεται το αίσθημα εμπιστοσύνης, που τόσο αναγκαίο είναι για την εφαρμογή απαραίτητων μέτρων σε συνθήκες πανδημίας. Αλλά κι αυτή την ανάγκη η κυβέρνηση της ΝΔ την αντιμετωπίζει με τη γνωστή αλαζονική αυτάρκεια. Την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για εκεχειρία και διακομματική πολιτική για την αντιμετώπιση της πανδημίας την αγνοεί για τρίτη φορά, από φόβο μη θιγεί ο μύθος τής παντοδύναμης και αλάνθαστης κυβέρνησης. Προτιμάει να αφήνει αδύναμη και ανοχύρωτη την κοινωνία.