Ένας νέος κόσμος φτιάχνεται μπροστά στα μάτια μας. Ένας κόσμος επιταχυμένος από τη διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης η οποία έχει επιβληθεί. Γιατί η καραντίνα δεν υπήρξε απλώς μια συνθήκη υγειονομικού χαρακτήρα, με στόχο την περιφρούρηση της υγείας των πολιτών. Πολύ περισσότερο υπήρξε ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό εργαστήριο. Εκεί όπου παλιές κατακτήσεις και δεδομένα επαναδιαπραγματεύθηκαν, εκεί όπου νέες προσεγγίσεις και εφαρμογές κέρδισαν έδαφος. Ενώ λοιπόν εμείς μέναμε (και μένουμε) κλεισμένοι στα σπίτια μας, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Όχι με μικρές μετατοπίσεις, αλλά με μεγάλες δρασκελιές προς έναν νέο ορίζοντα που μοιάζει διαρκώς να διαμορφώνεται.
Η περίοδος της καραντίνας, όπως έρχεται να διαδεχτεί την περίοδο της κρίσης, ουσιαστικά αποτελεί μια εκ νέου διαπραγμάτευση βασικών εννοιών, αξιών και σχέσεων. Εδώ συναντούμε μια εκ νέου συζήτηση για την υγεία, την ασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα και τους όρους και τρόπους εργασίας, την καθημερινότητα και τον δημόσιο χώρο. Τη σχέση του ανθρώπου με το σώμα του, τη σχέση του ατόμου με τον κοινόχρηστο χώρο, τη σχέση του πολίτη με τους γύρω πολίτες. Και όμως η περίοδος αυτή δεν αποτελεί μια στρογγυλή τράπεζα ανταλλαγής επιχειρημάτων σε σχέση με μελλοντικές εκδοχές. Είναι μια περίοδος αμείλικτων και άμεσων εφαρμογών όπου η ιδεολογία βιώνεται ως μέτρο, ως επιβολή και ως περιορισμός. Εντός αυτού του πολιτικού επιταχυντή δεν υπάρχει χρόνος για σκέψεις. Ζούμε μια αμείλικτα πρακτική εποχή, η οποία πιέζει προς ακαριαίες και ενστικτώδεις απαντήσεις.
Είναι εύκολο να διαπιστώσουμε πως η Αριστερά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, δεν κινήθηκε και δεν κινείται με ετοιμότητα. Αντίθετα στέκει με αμηχανία, άλλοτε συμφωνεί και άλλοτε διαφωνεί, αλλά στην πραγματικότητα και επί της ουσίας δεν διαμορφώνει τη συζήτηση. Ή μάλλον την διαμορφώνει με την απουσία της.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η παρουσία της Αριστεράς στους δρόμους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η Αριστερά παραμένει εξαφανισμένη, με λίγες εξαιρέσεις, συνήθως επετειακού χαρακτήρα, όπως η 17 Νοέμβρη, η επέτειος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα κτλ. Αντίθετα, μπορούμε να πούμε πως αυτή που τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί στους δρόμους της Ευρώπης είναι η Άκρα Δεξιά. Και μάλιστα σε όλες της τις παρδαλές εκδοχές. Θρησκόληπτοι, αντιεμβολιαστές, ψεκασμένοι, εθνικιστές, νεοναζί είναι αυτοί που καλούν σε πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις, διαλαλώντας ένα μήνυμα κάπου ανάμεσα στο μίσος και τον σκοταδισμό. Ανεξάρτητα, όμως, από το μήνυμα, βρίσκονται σε κινητικότητα και διαμορφώνουν την επόμενη μέρα. Φέρνοντας έτσι ακόμα περισσότερο σκοτάδι σε μια, έτσι και αλλιώς σκοτεινή, μελλοντική εκδοχή του κόσμου μας.
Αν η Αριστερά θέλει να παίξει κάποιον ρόλο και αν δεν επιθυμεί να παραμένει μαγκωμένη στο ξάφνιασμα της και τη διαδικτυακή υπεροπτική της άποψη, οφείλει να γίνει άμεσα πρακτική. Με τρόπους παλιούς και μαζικούς, προσαρμοσμένη σε ζητούμενα και ανάγκες, απλοποιώντας τα μηνύματα και τις απαιτήσεις. Μέσα από συγκεντρώσεις και πορείες με ξεκάθαρα αιτήματα, μέσα από συνεχείς καμπάνιες και πρωτοβουλίες, μέσα από απόλυτα πρακτική εμπλοκή. Με έναν λόγο που θα αναδείξει τις αξιακές διαφορές και θα κάνει κοινό το αίτημα για καθολική δημόσια υγεία, για τις ελευθερίες και για τελείως διαφορετικούς όρους εργασίας.
Αν σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή, η Αριστερά δεν κινηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση, απλά δεν έχει λόγο ύπαρξης.
