Γράφει ο Ηρακλής Πιτσιλαδής

Σ’ αυτή τη στάση εκφράζεται η σχέση με το σώμα μας, με την κοινωνία , καθώς και η σχέση μας με τον ορθό λόγο και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε.

Ακόμα και οι θρησκευόμενοι έχουν ένα ισχυρό ιδεολογικό υπόστρωμα που καθορίζει τον τρόπο που πιστεύουν και αισθάνονται το θεό τους. Άλλωστε οι περισσότεροι πιστοί δεν έχουν πρόβλημα με το εμβόλιο. Αυτοί που εμπλέκουν το θεό τους με τις ανθρώπινες επιστήμες και λένε ότι δεν τις εγκρίνει είναι φανατικοί παρωπιδοφόροι. Ισχύει το ακριβώς αντίθετο και απλώς οι ίδιοι έχουν «μωραθεί» μέχρις «απωλείας». Καθοδηγούνται από ζηλωτές –επαγγελματίες παπάδες οι οποίοι αντιμετωπίζουν την ορθολογική επιχειρηματολογία σαν εχθρό του δικού τους «θεόσταλτου» λόγου με τον οποίο κουμαντάρουν το ποίμνιο και στηρίζουν την εξουσία τους.

Οι «θρησκευτικοί» αρνητές του εμβολιασμού όμως είναι μόνο ένα μικρό μέρος στο σύνολο. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των αρνητών φαίνεται να έχει αιχμαλωτιστεί από το φόβο. Ο φόβος εμποδίζει τη λογική επεξεργασία των δεδομένων. Και έχει αναπτυχθεί με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ένας υπερβολικός φόβος για –ελαχιστότατα πιθανές – παρενέργειες από τα εμβόλια. Αυτός ο φόβος κατισχύει του φόβου να νοσήσεις και να χάσεις στο τέλος και τη ζωή σου, γιατί ενώ ο κορονοϊός καταλαμβάνει το σώμα σου ανεπαισθήτως και χωρίς να ειδοποιηθείς, το εμβόλιο το κάνεις οικειοθελώς και το βάζεις στο σώμα σου με μια ένεση, ανεπιστρεπτί. Ο φόβος συνηθέστατα δεν ομολογείται, αλλά εκφράζεται σαν θυμός, οργή, δυσπιστία, συνωμοσιολογία και εξέγερση κατά του καταπιεστικού συστήματος. Έτσι προκύπτουν και τα μεγάλα ποσοστά μη λογικών αιτιολογιών που καταφεύγουν οι αρνητές του εμβολίου. Υπάρχουν και ορισμένα-λίγα επιχειρήματα με λογική βάση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν να αφορούν την αντιμετώπιση της πανδημίας σε επίπεδο κοινότητας και δημόσιας υγείας. Προβάλουν δηλαδή το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του ατόμου απέναντι στην ανάγκη της κοινωνίας να αμυνθεί συλλογικά στην αντιμετώπιση του συλλογικού κινδύνου.

Είναι πράγματι ανησυχητική η διασπορά ανορθολογισμού που γίνεται μέσω του αντιεμβολιαστικού λόγου όλων των τύπων. 

Και η σύγχυση επιδεινώνεται από τον αυταρχικό –εξουσιαστικό τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να επιβάλλει τον εμβολιασμό. Ό, τι κάνει πάντα η εξουσία δηλαδή. Σπεύδει να «τσακίσει» την άλλη άποψη με την πυγμή και να επιβάλλει τη δική της. Τυφλωμένη από την ισχύ της παραβλέπει τα αυτονόητα, ότι οι απόψεις και οι ιδέες στον νου των ανθρώπων αλλάζουν μόνο με πειθώ. Αντίθετα η δια της βίας προσπάθεια, δημιουργεί εξεγερσιακή διάθεση και κινήματα αντίδρασης.

Πάντως το σύνολο των αρνητών του εμβολιασμού δεν φαίνεται να έχει εμφανή κοινά χαρακτηριστικά. Αντίθετα, μέσα σ’ αυτό συμπλέουν ποικίλες ομάδες από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως και πολύ διαφορετικές καταβολές, όπως οι θρησκόληπτοι αλλά και οι οπαδοί των εναλλακτικών ιατρικών (ομοιοπαθητική κλπ). Κατά συνέπεια η επιχειρηματολογία τους είναι πολύ διαφοροποιημένη αλλά και ανορθολογική ως επί το πλείστον. Αδύνατο λοιπόν να εκτεθούν και να απαντηθούν όλες οι αιτιάσεις των αρνητών του εμβολιασμού. 

Υπάρχει όμως ένα καίριο ερώτημα, που δεν υποτιμά τη λογική και το οποίο περιέργως δεν έχει τεθεί από καμία πλευρά και γύρω από το οποίο μπορεί να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση.  Θα μπορούσε και θα έπρεπε η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει την πανδημία χωρίς εμβόλια;  Πως θα ήταν το παγκόσμιο τοπίο σήμερα; Και πως θα είναι στη συνέχεια αν σταματήσει ο εμβολιασμός;

Κάποιες σοβαρές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορούν να δοθούν με τη βοήθεια και επιστημονικών μοντέλων που με τα υπάρχοντα στοιχεία μπορούν να δημιουργηθούν (υποθέτω αφού δεν είμαι ειδικός).

Είμαι πάντως σίγουρος ότι αν οι αρνητές του εμβολιασμού θέλουν να υποστηρίζουν μια λύση για την κοινωνία και όχι ατομιστική και διχαστική, έτσι πρέπει να θέτουν το πρόβλημα.