«Από τη βορινή πλευρά αυτού του βράχου, ο Ενετός κυρίαρχος έριξε κατοίκους του νησιού που αντιστάθηκαν στα βάρβαρα σχέδιά του». Αυτό μάς ενημέρωνε η ταμπέλα και, πιστέψτε με, είναι πολύ απότομη η «βορινή πλευρά αυτού του βράχου». Φαντάσου πώς θα ήταν το 1393 όταν έγινε ό,τι έγινε. Σαν να τα ’βλεπα μπροστά μου τα καταχτυπημένα κορμιά να κατρακυλάνε μέχρι κάτω την κοιλάδα.

Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο σημείο στο συγκεκριμένο νησί θεωρείται το πλέον ρομαντικό! Η θέα είναι πραγματικά υπέροχη (ειδικά το ηλιοβασίλεμα), το τοπίο δωρικό (το αγαπημένο μου), ο βράχος με την γκρι πέτρα και τα φρύγανα ονειρικός. Δεκάδες ζευγαράκια ανεβαίνουν για να βγάλουν σέλφι και να δώσουν όρκους αιώνιας αγάπης (και πίστης; Ποιος ξέρει;). Εμένα πάλι, μου έκανε ως το ιδανικό μέρος για να πας με κάποιον «φίλο», να τον αμολήσεις να «χαρεί» τη θέα και μετά ν’ αφήσεις απλά τον άνεμο να κάνει τη δουλειά του…

Είναι ένα ζήτημα αυτό με τον «ρομαντισμό». Σαν ποτέ να μην μου πολυταίριαζε. Μου έκατσε άσχημα απ’ όταν μελετούσα την Ιστορία της Λογοτεχνίας στην Ευρώπη και έπεσα πάνω στο Ρομαντικό κίνημα. Γυναίκα για γυναίκα δεν είχαν αφήσει ζωντανή όλοι εκείνοι οι ποιητές. Ολες τις πέθαιναν και μετά στέκονταν στην άκρη των ποταμών και μοιρολογούσαν, γράφοντας αριστουργήματα. Μεταφορικά βέβαια, αλλά και πάλι. Πολύ θανατικό και κλάψα για να με συγκινήσει.

Αυτό το «κακό» πέρασε και στην αφήγηση των ιστορικών γεγονότων, ειδικά από τη μεριά των καταπιεσμένων. Οχι πάντα, όχι κατά κανόνα, αλλά συνήθως βρίσκει έναν τρόπο και τρουπώνει. Αυτό το «κρίμα οι κακόμοιροι, πολέμησαν και τελικά προδώθηκαν» ή «μα είναι δυνατόν να δίνεις τη ζωή σου και να μη μένει τίποτα στο τέλος;» – όλες αυτές οι φράσεις μαζί με άλλες παρόμοιες που ακούγονται από καιρό σε καιρό σε παρέες, συζητήσεις, ομιλίες όταν η κουβέντα γυροφέρνει σε κοινωνικές διεκδικήσεις και επαναστατικές πράξεις, πολύ με ανταριάζουν. Ισως, ή μάλλον ακριβώς, γιατί κρύβουν μέσα τους μία μικροαστική χριστιανική ηθική, όπου «εμείς» ως «ανώτερη τάξη» κοιτάμε αφ’ υψηλού και μ’ ένα αίσθημα σχεδόν φιλανθρωπίας (φυσικά και ρομαντικής διάθεσης) όλους όσοι εντελώς συνειδητά δεν έκαναν τίποτε άλλο από το εξής απλό στη βάση του: να αγωνιστούν για ό,τι θεωρούσαν (και είναι) απαραίτητο για να λέγεσαι άνθρωπος.

Ετσι είναι. Από τη μια, ο καπιταλισμός κατόρθωσε να μετουσιώσει κάθε εναλλακτικό κίνημα και ριζοσπαστική δράση σε μόδα ή καταναλωτικό προϊόν (από τον Τσε, που τον ανάβουμε πλέον στα τσιγάρα μας, έως τη ροκ μουσική και την άρτε πόβερα ή τα γκράφιτι του Μπασκιά που τα φοράμε από μπλουζάκια μέχρι σουτιέν και στολίζουν τους διαδρόμους των μεγάρων των παμπλούτιων). Και από την άλλη, ο χριστιανισμός (σε όλες του τις μορφές) δημιούργησε ένα πλέγμα διαστρεβλωμένης ηθικής, σύμφωνα με την οποία η αλληλεγγύη και η κοινωνική πρόνοια ανάγεται σε φιλανθρωπία και ατομική πρακτική στη λογική του «περισσεύματος».

«Οι “προοδευτικοί” που φωνάζουν για την εκκένωση των σπιτιών, γιατί δεν διαθέτουν και το δικό τους σπίτι για διαμονή προσφύγων;».

Αυτό ανήρτησε λίγες μέρες μετά την επιχείρηση «αθόρυβης ηλεκτρικής σκούπας» στα Εξάρχεια, που «ρούφηξε» τα «σκουπίδια και τη σκόνη» (όπως είπε ο αρχισυνδικαλιστής της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων αναφερόμενος στις οικογένειες προσφύγων), ποιος νομίζετε; Αν και η ρητορική ανήκει πλήρως στην Ακροδεξιά, ο άνθρωπος που το έγραψε είναι αγαπημένος, γνωστός και σπουδαίος καλλιτέχνης, με σημαντική αντιστασιακή δράση στο παρελθόν και όχι μόνο.

Το διάβασα κι έμεινα κάγκελο. Απ’ αυτά τα ψηλά, τα μαύρα, με τις κοφτερές σαν λόγχες άκρες, που βάζουν στις εξώπορτες των μεγάρων τους οι παμπλούτιοι.

Δεν θ’ αναφέρω τον διαδικτυακό μας διάλογο. Δεν χρειάζεται. Θα πω μόνο πως έχω βαρεθεί αυτό το αριστερό ομπρελίνι που κρατούν αρκετοί πάνω απ’ τα κεφάλια τους και ενώ πέφτουν οι φασιστικές πέτρες βροχή, δεν το τρυπάνε, μόνο κάνουν «ντόινγκ» και πέφτουν πάνω στα δικά μας κεφάλια.

Εξήγηση γι’ αυτό δεν έχω. Εχω όμως δεκάδες «καρούμπαλα». Και πονάνε τα ρημάδια. Διάολε, πώς πονάνε!