ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Απόψεις Δεύτερο Θέμα

Μόνο δύο δρόμοι;

Η Αριστερά της μονοδιάστατα οικονομικής διεκδίκησης, η Αριστερά της στενής διεκδίκησης, της «λεπτομέρειας», και η Αριστερά του εκσυγχρονιστικού κρυφο-νεο-φιλελευθερισμού αποτελούν τις παραδόσεις μιας απόλυτης στρέβλωσης. Μετά την κοινοβουλευτική αποκατάσταση, ο εργατισμός και ο διεκδικητικός λαϊκισμός μετακίνησαν το κέντρο των αποφάσεων και της πολιτικής παραγωγής στις ορμές ομάδων, ευνοούμενων των κομμάτων εξουσίας και ακριβώς έτσι ο εργατίστικος λαϊκισμός εξέθρεψε και το αντίθετο: έναν αγανακτισμένο εκσυγχρονιστικό (τάχα μου) αντιλαϊκισμό.

Το πρώτο εξετράπη στον χυδαίο ωφελιμισμό ορισμένων (αριστοκρατικών) κλάδων και παραγόντων, που μπορούσαν να αποσπάσουν αγαθό από την πολιτική εξουσία (πουλώντας συγχρόνως εκδουλεύσεις) και το δεύτερο, ο τάχα μου αντιλαϊκισμός, κατέληξε σε μια παρέα «σκιών», που κινούνταν από πόρτα σε πόρτα, από χαραμάδα σε χαραμάδα, παίρνοντας «όλες τις δουλειές».

Φυσικά αυτή η παραφθορά της πολιτικής γλώσσας και διαφθορά στην πολιτική ήταν από τους αδυσώπητους αντιπάλους και φθορείς των δειλών και δύσκολων βημάτων εκδημοκρατισμού που προσπάθησε η κυβέρνηση από το 2015 και μετά. Διότι Αριστερά σημαίνει και εξορθολογισμός και υψηλότερη ποιότητα των διεκδικήσεων κι όχι μόνο μια ρητορική αριστερόμορφη επικάλυψη κάθε διεκδίκησης. Της οποίας μάλιστα οι πιο σκληροπυρηνικοί εκφραστές ήταν δεξιοί επαγγελματίες συνδικαλιστές.

Το νέο ρευστό προλεταριάτο έμενε άστεγο, αστήρικτο. Οι ντελιβεράδες όχι μόνο με τα μηχανάκια, αλλά και αυτοί της γνώσης, που στελεχώνουν περιστασιακά κάθε σύνθετη παραγωγική δράση (προωθημένες τεχνολογικές εφαρμογές, εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, οικονομικές και θεσμικές ανανεώσεις, νέα προγράμματα, τραπεζικό σύστημα, τα παιδιά των εμπορικών ιστοσελίδων, το προλεταριάτο της μπλογκόσφαιρας), όλοι αυτοί ντελιβεράδες είναι, υπό προθεσμία, θνησιγενείς χρήσιμοι, που αύριο μπορεί να πεταχτούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες. Χιλιάδες εργαζόμενοι, άστεγοι, άφραγκοι, μένουν έξω εξαιτίας και του γραφειοκράτη, ευνοούμενου εργατοπατέρα.

Αλλά και η αδυναμία να ανιχνευτεί από την αριστερά το ριζικά «άλλο», η αδυναμία γειωμένης και στρατηγικής αντιπρότασης, συχνά η αδυναμία στοιχειώδους επιχειρηματολογημένης αντίστασης σχετίζεται μ’ αυτόν το «ακαδημαϊσμό», μ’ αυτή την ιδιωφελή παπαγαλία «φιλεργατισμού» που προσπαθώ να περιγράψω. Και πάνω σ’ αυτή την παραποίηση πατάει η χυδαιότερη αποικοδόμηση: κανείς και τίποτα. Μόνο «δικοί τους».

Υπάρχει δε χαιρέκακο πλήθος που επιδοκιμάζει.  Άλλο το θρασύ άπαν (τρελά εφάπαξ, ειδικές ρυθμίσεις για τον τάδε, ειδικές συντάξεις για τον δείνα, ειδικά δικαιώματα, ειδικά πόστα για μαφιόζους κ.λπ.) και διαφορετικό το τίποτα για κανέναν.  Άλλωστε ποιος θα είναι αλληλέγγυος με έναν που δουλεύει σε γραφείο ευρωπαϊκών προγραμμάτων, σε φοροτεχνικό, δικηγορικό, ιατρικό, διαφημιστικό γραφείο; Ποιος μπορεί να συγκινηθεί, να ταυτιστεί με τον καλοντυμένο, κακοπληρωμένο και χωρίς δικαιώματα ταμία μιας τράπεζας; Με τον αναπληρωτή εκπαιδευτικό; Με τον επιστήμονα που εργάζεται σε μεταφορική εταιρεία;

Η Αριστερά δεν είναι έξω από τις μερικότητες, τους κλάδους, το καθένα.  Όμως το πρόβλημα είναι ότι αθροίζει απλώς αιτήματα, στηρίζει απλώς διεκδικήσεις, χωρίς να συστήνει ένα βαθύ σώμα κριτικής και διοργάνωσης μιας διεξόδου. «Ευκολάκια».  Όταν είσαι αντιπολίτευση, υιοθετείς τα πάντα.  Όταν είσαι κυβέρνηση, τι; ΟΚ η τρόικα, εντάξει τα επιδόματα (συχνά σε αλλοπρόσαλλους δικαιούχους), εντάξει η άμυνα επειδή πιέζεσαι, αλλά τι είσαι τελικά;

Σε αυτή την τεράστια απορία μένει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και σε αυτή την αμηχανία τυλίγεται και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν μπορεί επ’ άπειρον να υπηρετείς πολιτικές άκρως συστημικές και να «ξεκαρφώνεσαι» με ένα (περιφερειακό) προοδευτικό μέτρο. Το κάνει και η «Δράση» αυτό. Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεφύγει από τη μέγγενη νεοφιλελεύθερες παραδοχές στην οικονομία, ακτιβισμός σε ορισμένα επιλεγμένα δικαιώματα; Δεν ήρθε γι’ αυτό στο προσκήνιο. Αλλά μπορεί να «φύγει» εξαιτίας αυτού. (Συνεχίζεται).