Η επίμονη προβολή της «ατομικής ευθύνης» ως μοναδικού καθοριστικού παράγοντα ενδέχεται να αποδειχθεί σκέτο σόφισμα, που το χρησιμοποιούν αυτοδικαιωτικά όσοι έχουν εκ του νόμου και της εξουσίας τους την ευθύνη να προστατεύουν το κοινωνικό σύνολο. Μακάρι το μόνο πρόβλημα να ’ταν η μάσκα, που τη φοράμε-δεν τη φοράμε. Και εν πάση περιπτώσει, η μασκοφορία δεν μπορεί να είναι ένα μέτρο που αίρεται τη Δευτέρα (για εμπορικούς ή τουριστικούς λόγους) και επαναφέρεται άρον άρον την Τετάρτη, από αμήχανο πανικό. Ούτε είναι νοητό και ηθικό να αφορά, τόσο αυτή όσο και η αποφυγή του συνωστισμού, τη μάζα, για δε τους κατόχους μιας κάποιας επωνυμίας να είναι ένα «βάρος περιττό» ή χρήσιμη μόνο για ένα ενσταντανέ, για τις ανάγκες της φωτογενούς προπαγάνδας. Πώς  θα πείσει τους δύσπιστους και τους δυσφορούντες, ή τους επιπόλαιους ή συνωμοσιολάγνους αρνητές, ο άνευ μάσκας συνωστιζόμενος κυβερνητικός παράγων, του πρωθυπουργού και των μισών υπουργών συμπεριλαμβανομένων, για να μην αναφερθούμε σε δημάρχους, περιφερειάρχες, κομματάρχες κ.λπ.;

Σε κάθε χώρα με δημόσιο σύστημα υγείας, οι γιατροί επιμένουν –και στις βαριές ημέρες της καραντίνας και στις χαλαρές εβδομάδες που ακολούθησαν– ότι με μπαλώματα δεν φτιάχνεις πανοπλία. Διαδήλωσαν, απευθύνθηκαν στους κυβερνώντες και δεν έγιναν δεκτοί, έστρεψαν έπειτα και αυτοί τις πλάτες τους στους αρμόδιους υπουργούς (στη Γαλλία και στην Ελλάδα). Και βέβαια λοιδορήθηκαν από τους εμμονικούς εχθρούς του Δημοσίου, που μάλλον θα ’χαν χειροκροτήσει κι αυτοί απ’ το μπαλκόνι τους τον Μάιο. Με προσωρινές μετακινήσεις γιατρών και περιορισμένες προσλήψεις συμβασιούχων, και δίχως αποθέματα υλικού, δεν θα τα βγάλεις πέρα μ’ έναν πολέμιο που έχει πάψει να είναι αόρατος.