Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάκης Βορίδης, ήταν ο πρώτος που άνοιξε τον χορό για βασιλόπιτες αξίας 12.000 ευρώ, κάνοντας προφανώς την Κεϋνσιανή προσέγγιση ότι η ανάπτυξη επιτυγχάνεται δαπανώντας δημόσιο χρήμα. Το αξιοζήλευτο παράδειγμα ακολούθησε και ο περιφερειάρχης κ. Πατούλης που δυστυχώς για την οικονομία το ποσό περιορίστηκε στα 9.677,42 ευρώ, πλέον ΦΠΑ. Γιατί όμως φαινομενικά έξυπνοι άνθρωποι, όπως ο κ. Βορίδης προχωρούν σε τέτοια λάθη; Είναι στην αγωνία τους ότι είμαστε σε προεκλογική χρονιά και χρειάζονται μαζικές υπουργικές εκδηλώσεις για να ενισχύσουν το δεξιό ηγετικό προφίλ τους; Είναι το γεγονός ότι τα ΜΜΕ είναι στο συντριπτικό τους ποσοστό, φιλικά προσκείμενα, όποτε και να γίνει αντιληπτό, όπερ και εγένετο, θα περάσει στα ψιλά; Είναι επειδή το κομματικό τους κοινό ικανοποιείται με τις διορθωτικές δηλώσεις, πως τα λεφτά προήλθαν από τον Καμμένο άνευ περαιτέρω εξηγήσεων;
Η κυνικότητα που τα στελέχη της νεοδεξιάς αντιμετωπίζουν την εξουσία δείχνει ότι είμαστε μπροστά σε ένα εντελώς καινούργιο φαινόμενο. Δεν θεωρούν ότι οφείλουν να απολογηθούν. Η διασπάθιση δημοσίου χρήματος δεν αποτελεί ούτε ελληνική ανακάλυψη, ούτε πρόσφατη, αλλά συνήθως όταν γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης συνοδεύεται από απολογίες και παραιτήσεις. Η ελληνική δεξιά μας έχει συνηθίσει σε στελέχη τηλεοπτικά αεικίνητα με μηδενική παραγωγικότητα, όπως ο υπουργός υγείας κ. Κικίλιας (οι ρουσφετολογικοί διορισμοί διοικητών νοσοκομείων προφανώς και είναι κεντρική επιλογή) ή από στελέχη τηλεοπτικά μετριοπαθή αλλά ουσιαστικά νεοφιλελεύθερα, όπως ο υπουργός ενέργειας κ. Χατζηδάκης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παράγει πλέον ένα άλλο πολιτικό υπόδειγμα. Δεν υπάρχει πρόβλημα σε ότι και αν κάνεις αρκεί να μην πάρει υπερβολική δημοσιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο υφυπουργός εξωτερικών Διαματάρης που δεν τιμωρήθηκε λόγω ψευδούς βιογραφικού, αλλά από την έκταση που πήρε το γεγονός στα social media.
O Μάκης Βορίδης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της νεοδεξιάς. Απρόσβλητος από τις φωτογραφίες της νιότης που κραδαίνει τσεκούρι, αντιμετωπίζει κάθε γεγονός με το ίδιο σαρκαστικό μειδίαμα. Είναι κληρονομικό δικαίωμα για τα στελέχη της νεοδεξιάς η εξουσία και το απολαμβάνουν. Και πλέον μπορούν να είναι ωμοί φασίστες. Θεωρούν ότι η επάνοδος της δεξιάς στην εξουσία, τους έχει ξεπλύνει από όλα τα λάθη της προηγούμενης τριαντακονταετίας και εμπνευσμένοι από τη θρασύτητα των Trump, Bolsonaro και Salvini συμπεριφέρονται σαν αριστοκράτες μιας ακροδεξιάς φεουδαρχίας.
Η δημόσια πολιτική σκηνή συνήθισε από πολιτικά στελέχη που χαρακτηρίζονται από αλαζονεία όπως ο κ. Βενιζέλος που θεωρούν 9ότι όλοι τους οφείλουν και αυτοί δεν οφείλουν να απολογηθούν. Ο κ. Βορίδης είναι η εξέλιξη του είδους. Αντιλαμβάνεται καθημερινά την στελεχιακή ανεπάρκεια της νεοδεξιάς, τον πολιτικό εγκλωβισμό του κ. Μητσοτάκη στις προεκλογικές λαϊκίστικες εξαγγελίες και την περισσή σπουδή για επικοινωνιακή διαχείριση και γνωρίζει ότι νομοτελειακά έρχεται η σειρά του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να τον «τσεκουρώσει» τοποθετώντας τον στο αδιάφορο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν είναι δυνατόν να στεφθεί από επιτυχία. Σε μια κυβέρνηση που δεν αξιολογείται από κανέναν επί της ουσίας, ο ρητορικά ικανός κ. Βορίδης δεν κινδυνεύει να τον εξοβελίσουν ως άχρηστο. Θα πρέπει να θυσιαστούν πολλοί μέχρι να φτάσουν σε αυτόν, ίσως όλοι. Εξάλλου στον βασιλιά φτάνεις στο τέλος…
ΥΓ: Η Hillary Clinton είπε για τον Bernie Sanders ότι δεν τον συμπαθεί κανείς (sic) στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και δεν θα τον στηρίξει απαραίτητα απέναντι στον Trump, αν κερδίσει το χρίσμα. Αποδεικνύεται ότι η εμπάθεια και η αλαζονεία είναι γνώρισμα όποιου ταυτίζεται με την εξουσία και σε οδηγούν να κάνεις δηλώσεις εκτός τόπου και χρόνου.
