Η υπόθεση με τα προγράμματα της Ελληνικής Αγωγής είναι πολλαπλώς και εξόχως προβληματική. Πρώτον, δεν είναι ηθικά και πολιτικά ορθό εκπαιδευτικά προγράμματα που εμπορεύεται εταιρεία υπουργού να εγκρίνονται από άλλο υπουργείο και να προωθούνται στα σχολεία. Η επίκληση της προαιρετικής ή δωρεάν χρήσης από μαθητές και εκπαιδευτικούς είναι προσχηματική και εντέλει αδιάφορη. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει άμεσο χρηματικό όφελος για την Ελληνική Αγωγή, έμμεσο υπάρχει σίγουρα: η πρόσβαση στην εκπαιδευτική κοινότητα συνιστά έμμεση διαφήμιση σε γονείς και μαθητές. Εκτός αυτού, είναι απορίας άξιο πώς ο υπουργός, κάποιος συνεργάτης ή συγγενής του, διαχειριστές της εταιρείας, σύναψαν σύμβαση με το Δημόσιο, έστω και για δωρεάν παραχώρηση των προγραμμάτων.

Πέρα όμως από αυτά, το ίδιο το περιεχόμενο της «παιδείας» της Ελληνικής Αγωγής είναι πρόβλημα. Τι σχέση έχει ο αντιεπιστημονικός χυλός με την εκπαίδευση; Η επιστημονική γνώση δεν είναι προβολές στο YouTube, δεν είναι «παραεπιστήμη του Διαδικτύου». Παρακολουθούμε άναυδοι το ελληνικό σχολείο να υποδέχεται το σκεπτικό και το ύφος προσώπων και φορέων που ταιριάζουν σε μεταμεσονύκτιες trash εκπομπές. Σχολείο με όρους virality! Η Ελληνική Αγωγή κινείται στο πεδίο της αφόρητης γραφικότητας και κάποτε της ψευδοεπιστήμης. Προβάλλοντας μια δήθεν εμβρίθεια για τα θέματα γλώσσας, βρίθει φαιδρών ισχυρισμών για σκυλάκια που ακούνε αρχαία ελληνικά και αντιμετώπιση της δυσλεξίας με την εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών. Υπό την έννοια αυτή, το μείζον θέμα είναι το πολιτικό νεύμα που έχει δοθεί από την κυρία Κεραμέως προς το ΙΕΠ να ανοίξουν οι πόρτες των σχολείων στον νεοσυντηρητισμό της προγεννητικής αγωγής, στην αρχαιολατρία και στις συνωμοσίες του DNA, θεωρίες περί ανωτερότητας της φυλής και εθνοφυλετισμού. Δυστυχώς, το ΙΕΠ έχει γίνει ένας σάκος του μποξ. Αυτό είναι πολύ κακό για το θεσμικό κύρος φορέων που είναι επιφορτισμένοι με στρατηγικές επιλογές στον χώρο της εκπαίδευσης. Και γι’ αυτό δικαιούμαστε να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από τη διοίκησή του.

Το ελληνικό σχολείο έχει προχωρήσει με αργά και κάποτε ασταθή βήματα προς τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του. Προχώρησε όμως. Δόθηκαν μάχες, έγινε πρόοδος. Η τωρινή πολιτική ηγεσία, με την κατάργηση μαθημάτων που επέτρεπαν τον προβληματισμό για τα δικαιώματα του ανθρώπου και την ετερότητα, με την εισαγωγή αναχρονιστικών προγραμμάτων, κλείνει το μάτι σε όσους ονειρεύονται ένα σχολείο κατήχησης και νεοσυντηρητισμού. Και όλα αυτά σε εποχές που οργιάζει ο ανορθολογισμός του αντιμεβολιασμού, η έμφυλη βία, ο οπαδισμός και ο ρατσισμός. Αντί το σχολείο να ορθώσει αναχώματα σε όλα αυτά, τα ανέχεται ή και τα ευνοεί.

Είναι εκπαιδευτικός, τ. γ.γ. Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων