Έν ταις ημέραις εκείναις στην Θεσσαλονίκη, έγραφε ο  Γιώργος Ιωάννου, περιγράφοντας βιωματικά ένα ακόμη μεγαλύτερο θανατικό της Θεσσαλονίκης, κατά την άνοιξη του 43. Ενώ η χαραυγή της νίκης είχε φανεί, ενώ στο Στάλινγκραντ η γερμανική στρατιά ήταν ήδη αιχμάλωτη, ενώ τα ελληνικά βουνά ήταν πια γεμάτα αντάρτες, στη Θεσσαλονίκη η χιτλερική παράνοια, τότε ακριβώς ξεκίνησε την εξόντωση χιλιάδων Εβραίων πολιτών της.

Κατ’ αναλογία, η υπόλοιπη χώρα ετοιμάζεται, πολύ σύντομα, να δει τα κρούσματα κάτω από τα χίλια οπότε θα αρχίσει απερίσπαστη την συζήτηση για τους κουραμπιέδες, ενώ για την Βόρειο Ελλάδα τα Χριστούγεννα αργούν πολύ.

Δεν είναι μόνο το παρατεταμένο πλατώ στα κρούσματα, που «μυστηριωδώς» δεν λέει να σπάσει στον Βορρά. Δεν είναι μόνο οι εκατοντάδες που κινδυνεύουν σήμερα, με μόνη βοήθεια λίγο οξυγόνο και το πάθος των θεραπόντων τους. Είναι η επίγνωση ότι το φαινόμενο είναι διφασικό, ότι δηλαδή η κορύφωση των θυμάτων βραδυπορεί κατά αρκετές ημέρες από την κορύφωση των κρουσμάτων.
Ακόμη κι ένας μη ειδικός, ο Σερραίος κ Γιάννης Μαγκριώτης, έγραψε στο ΕΘΝΟΣ για τα παιδαριώδη λάθη που προηγήθηκαν. Για την μετεωρολογική επιδείνωση και την πρώιμη αλλαγή στην κοινωνική συμπεριφορά κατά το φθινόπωρο του Βορρά, για τα τεστ που γινόταν μόνο επί ύπαρξης συμπτωμάτων, με αποτέλεσμα να χαθεί η ευκαιρία της πρώιμης ανίχνευσης σε ασυμπτωματικούς ή ολιγοσυμπτωματικούς νέους. Για τις ιδιαιτερότητες της Θεσσαλονίκης- φοιτητούπολης, που ξεχειλίζει το κέντρο της από νέους ανθρώπους που χρησιμοποιούν κατ’ εξοχήν τα θρυλικά λεωφορεία της δημιουργώντας έτσι ένα επίμονο μολυσματικό ρεζερβουάρ.

Και παρακάτω: «Οι αρμόδιοι όμως, έβλεπαν μόνο τα κρούσματα που πήγαιναν στα νοσοκομεία, και τα οποία ήταν λίγα, γιατί ο ιός μεταδιδόταν κυρίως μεταξύ των νέων, που σημαίνει οι φορείς ήταν πολλοί, αλλά ασυμπτωματικοί. Όταν από τους νέους, πέρασε στους μεγαλύτερους … ήταν αργά πλέον. Ήδη ο ιός είχε μεταδοθεί και στις πόλεις της Κεντρικής Μακεδονίας, από τις μετακινήσεις των ανθρώπων από και προς την Θεσσαλονίκη. Ασυμπτωματικοί που δεν εντοπίζονται από τον τρόπο που γίνονται τα τεστ, δηλαδή κυρίως σε αυτούς που έχουν συμπτώματα και πηγαίνουν στα νοσοκομεία για τεστ.»

Ας προσθέσουμε στα αίτια τον προφανή τυχοδιωκτισμό των θρησκευτικών τελετών. Όσο για το «μυστήριο» της ανθεκτικότητας, σημαντικός είναι ο ρόλος της υγειονομικής κατάρρευσης, που επίσης την είδαμε κατά το πρώτο κύμα σε πολλές χώρες. Αφού ξεχειλίσουν οι μονάδες, αφού ανακατευτούν οι ασθενείς covid 19 με τους υπόλοιπους, αφού νοσήσουν μαζικά οι υγειονομικοί, ακολουθεί η αναπομπή προς την κοινότητα. Δηλαδή το καταφύγιο, μετατρέπεται σε φωλιά του λύκου και είναι πια τα νοσηλευτήρια που διασπείρουν την νόσο πίσω στην κοινότητα. Γιατί στο επίπεδο αυτό η καταστροφή έχει συντελεστεί προ πολλού και η ωραιοποίηση από τα δελτία ειδήσεων (στα όρια του το σύστημα, στα κόκκινα κλπ.) δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν.

Για αυτούς τους λόγους τα κρούσματα επιμένουν ψηλά παρά το παρατεταμένο και σαφώς αυστηρότερο από αλλού λοκντάουν. Οι ίδιοι πολίτες που αντιμετώπισαν το επιδημικό κύμα της επιστροφής του τουρισμού, δεν μπορεί να παλάβωσαν ξαφνικά. Δεν διαφέρουν από τους Κοζανίτες ή τους Γιαννιώτες όπου η έγκαιρη επιβολή περιορισμών, πέτυχε.

Οπότε οι αναφορές σε 30% θετικότητα, στις ομάδες που ελέγχονται (δεν αποτελούν τυχαίο δείγμα του γενικού πληθυσμού), δεν συγκροτούν πολιτικό άλλοθι. Προέκυψαν μέσα από συγκεκριμένη αβελτηρία γιατί προειδοποιήσεις υπήρξαν πολλές από τα τέλη Οκτωβρίου, κι όχι μόνο από αυτή τη στήλη, όταν ο Πρωθυπουργός έκανε διάγγελμα επιβάλλοντας μάσκες στους θαμώνες των ταβερνών.

«Συνεχίζει να μεταδίδεται μέσα στα σπίτια και όχι μόνο, συνεπώς, η σημαντική μείωσή του θα γίνει, όταν ο ιός κάνει τον κύκλο του, νοσήσει και εισαχθεί στα νοσοκομεία ή μπει σε ατομική καραντίνα ένα σημαντικό μέρος ανθρώπων, και εξασθενήσει το ιικό φορτίο» καταλήγει ο τ. υπουργός κ. Μαγκριώτης, κάνοντας μια εφιαλτική πρόγνωση. Η φωτιά θα σβήσει μόνη της όταν δεν θα έχει πια να κάψει τίποτε άλλο.

Αιώνες ίσχυσε αυτό το σύστημα «πυρόσβεσης» και η πανδημία έχει αποδείξει ότι μπορεί να φέρει τον οιονδήποτε, αιώνες πίσω.

Φτάσανε, λοιπόν, τα πράγματα εδώ. Δεν είναι η Βόρεια Μακεδονία, δεν είναι ένα άλλο κράτος Ελλήνων σαν την Κύπρο, που «κείται μακράν». Είναι κομμάτι αυτού του άθλιου κράτους των Αθηνών, που παρακολουθεί εκ του ασφαλούς.

Μετά την Καρδίτσα, ο Πρωθυπουργός κάτι ψυχανεμίστηκε για την αγάπη του λαού σε περιπτώσεις καταστροφής. Ωστόσο η εικόνα του κ Τσίπρα να ενημερώνεται με αυτοπρόσωπη επιτόπια παρουσία στα πιο κρίσιμα σημεία ενώ η κυβερνητική αποστολή φωτογραφίζει πολυελαίους στο Αμπου Ντάμπι υπήρξε δηλητηριώδης. Το πράγμα δεν έπαιρνε πια αναβολή κι αποφάσισε να μπει στο κάδρο. Γενναίο εκ μέρους του.

Αν είναι να αποδειχθεί και χρήσιμο, ας σώσει οτι σώζεται κι όχι πάντως τα προσχήματα. Η διακομιδή εκατοντάδων ανθρώπων είναι αδύνατη για πολλούς λόγους, οπότε όσα έγιναν αυτές τις ημέρες δεν συνιστούν ουσιαστική βοήθεια αλλά μάλλον συμβολική. Τέσσερα πράγματα πρέπει να γίνουν άμεσα:

Άμεση μεταφορά επί τόπου ισχυρών στρατιωτικών υγειονομικών δυνάμεων.
Επίταξη σοβαρού ποσοστού των κλινών του τοπικού ιδιωτικού τομέα ΜΕ τους εργαζόμενους, με οιαδήποτε μορφή εργάζονται σε αυτά (έμμισθοι, συνεργάτες κοκ) Όχι δηλαδή τα άδεια κτίρια μικρών κλινικών που θα δουλέψουν με μαχόμενους γιατρούς του δημοσίου.
Πρόσκληση για ένα πανελλήνιο κύμα εθελοντών προς την Κεντρική Μακεδονία και την Θεσσαλία, με ταυτόχρονη διακήρυξη ενός πλέγματος κινήτρων, κυρίως ηθικών και την βοήθεια των ενεργών εθελοντικών οργανώσεων της χώρας.
Εφαρμογή μαζικών τεστ δωρεάν σε .όλη την πόλη και όχι μόνο στους προσερχόμενους πάσχοντες.
Αυτά δεν θέλουν παρά λίγες ώρες για να διαταχθούν Ο Πρωθυπουργός προλαβαίνει ακόμη και προ της επιτόπιας επίσκεψης του.

Δεν θέλω να προβλέψω πόσοι ακόμη αποτρέψιμοι θάνατοι περιμένουν την Βόρεια Ελλάδα. Παρά τους πολλούς της αδικοχαμένους, κι αυτό μια μέρα θα περάσει αλλά όχι για όλους. Η οργή δεν γνωρίζω που θα διοχετευτεί, δεδομένου ότι έχουν υπάρξει ήδη οι πρώτες μηνύσεις κατά των υγειονομικών λειτουργών κι όχι εναντίον των αληθινά υπευθύνων.

Είναι βαθιά πληγή ο αποτρέψιμος θάνατος και το πένθος θα πάει κυρίως στις οικογένειες. Όπως έγραψε, ένας από τους πολλούς βάρδους της Θεσσαλονίκης για άλλη περίπτωση: «φέγγουν οι αθάνατοι, σ’ ένα βυσσινί βαθύ, χαίρε Ελληνίς Ανατολή, κι από το σκοτάδι πλάι η μορφή τους μας κοιτάει και χαμογελάει βουρκωμένη, θεϊκή…»