Στην τελική ευθεία εισέρχονται οι διαδικασίες για το κρίσιμο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Και το θεωρώ κρίσιμο παρακολουθώντας τις έντονες διαφορές των τάσεων για τον χαρακτήρα του κόμματος στη νέα εποχή. Ο πλουραλισμός των απόψεων, δυστυχώς, έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε κακοφωνία, αποκαλύπτοντας την παρατεταμένη εσωστρέφεια για την εγχώρια (και όχι μόνο) δημοκρατική Αριστερά, που, παρότι έφτασε ώς τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν κατάφερε να χτίσει δεσμούς με τις δυνάμεις της κοινωνίας.

Θα μπορούσαν όλα αυτά να έχουν μικρότερη σημασία, αν οι συνθήκες στη χώρα επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες. Και αυτό διότι το να διεκδικείς την κυβερνητική εξουσία σε μια υπερχρεωμένη χώρα, περιορισμένης ανεξαρτησίας, η οικονομία της οποίας συρρικνώνεται δραματικά συνεχώς και δεν της επιτρέπει να αποπληρώσει τα χρέη που της έχουν φορτώσει ώστε να ασκηθεί ανεξάρτητη πολιτική, είναι λόγος βαθιάς περισυλλογής.

Επιπλέον, μετά την αριστερή παρένθεση (2015 – 2019), οι εγχώριες ελίτ, σε μεγάλο βαθμό παρασιτικές, κινητοποιήθηκαν και συνασπίστηκαν στηρίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του, για να μην ξανασυμβεί στο μέλλον παρόμοιο «ατύχημα».

Η κυβέρνησή τους, περιορισμένου ήθους και χωρίς την παραμικρή αναστολή, παραβιάζει όλους τους κανόνες χρηστής διαχείρισης, περιφρονώντας τις δημοκρατικές διαδικασίες, ακόμα και τους συνταγματικούς κανόνες.

Φρόντισαν εγκαίρως να ελέγξουν τα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ και να υποτάξουν τη Δικαιοσύνη με «παραγγελίες» για τις αποφάσεις που επιθυμούσαν. Και αφού άσκησαν ασφυκτικό έλεγχο στις τέσσερις εξουσίες, περιόρισαν και τις Ανεξάρτητες Αρχές, μεταφέροντας το κέντρο όλων των αποφάσεων στο «παλάτι» του Μαξίμου.

Στη συνέχεια, διέλυσαν όλες τις ΔΕΚΟ αποσύροντας το κράτος από κάθε δυνατότητα να ασκήσει ρυθμιστική πολιτική. Επιθετικά κερδοσκοπικά funds εισέβαλαν παντού. Τα τραπεζικό σύστημα είναι εκτός ελέγχου και μάλιστα με «δώρο» τη νομοθετική ασυλία (!) των διοικήσεων σε παράνομες αποφάσεις που ελήφθησαν ή πρόκειται να ληφθούν!

Στις τηλεπικοινωνίες, η εξάρτηση είναι απόλυτη. Το μεγαλύτερο όμως έγκλημα συντελείται με την ταχύτατη ιδιωτικοποίηση της ενέργειας. Το κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ άρχισε να παραδίδεται σε κοράκια, ενώ το μονοπώλιο του δικτύου διανομής προσφέρθηκε σε μια, αποτυχημένη στη Βρετανία, αυστραλιανή εταιρεία. Η αγορά καυσίμων, μετά την εκποίηση των ΕΛΠΕ, ελέγχεται πλέον από δύο μεγάλες οικογένειες (Βαρδινογιάννη – Λάτση), χορηγούς και προστάτες της φαμίλιας Μητσοτάκη.

Κρίσιμοι τομείς, όπως η Υγεία και η Παιδεία, υποβαθμίζονται για να παραχωρηθεί έργο στον ιδιωτικό τομέα. Νέα ταξικά φράγματα υψώνονται παντού. Η διαφθορά καλπάζει, η αγορά ναρκωτικών διπλασίασε τους τζίρους της, τη στιγμή που η αστυνομία υπάρχει μόνο ή κυρίως για την καταστολή των διαδηλώσεων και η τροχαία για να ανοίγει δρόμο στα αυτοκίνητα των VIP.

Το πλιάτσικο κορυφώνεται και η χώρα εξελίσσεται στο νέο μεγάλο πλυντήριο μαύρου χρήματος, κάτι που δεν διέφυγε της προσοχής των ευρωπαϊκών Αρχών. Στην πρόσφατη επιστολή της Ευρωπαίας επιτρόπου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας Μέιριντ Μακγκίνες επισημαίνεται ότι: «Στην πλειονότητά τους οι μη χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις και επαγγέλματα έχουν περιορισμένη κατανόηση των κύριων απειλών και τρωτών σημείων για το ξέπλυμα χρήματος και τα σχετικά μέτρα περιορισμού και ελέγχου ποικίλλουν μεταξύ των κλάδων».

Μετά από όλα αυτά και πολλά άλλα, πώς μπορεί τα μέλη και τα στελέχη ενός κόμματος που φιλοδοξούν να σώσουν τη χώρα να κοιμούνται χωρίς να βλέπουν εφιάλτες, από τις δυσκολίες που τους περιμένουν, αν ο λαός τολμήσει και τους αναθέσει για μια ακόμη φορά την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας;

Τα νοικοκυριά απειλούνται με βίαιη φτωχοποίηση, περισσότερο από ποτέ, όταν, μετά τη συνεχιζόμενη πανδημία, ο νέος Ψυχρός Πόλεμος που ξεκίνησε αναστατώνει την παραγωγική και εμπορική ομαλότητα που γνώριζε ο κόσμος στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Όταν λογαριασμός ρεύματος, κοινόχρηστα, κόστος τηλεφωνίας και ύδρευσης, συν ενοίκιο, υπερβαίνουν πλέον κατά πολύ έναν μικρομεσαίο μισθό, ποια εργαλεία έχουν απομείνει για παρεμβάσεις σε μια χώρα ασφυκτικά εξαρτημένη από τις εισαγωγές που εξαφάνισαν τα τελευταία χρόνια κρίσιμους κλάδους της οικονομίας της;

Θα τα αφήσουμε όλα αυτά στην μπάντα και θα τσακωθούμε αν η Κεντρική Επιτροπή θα εκλέγεται με το μάξιμουμ δημοκρατίας από όλα τα μέλη ή από τους συνέδρους, σε μάχες με «χαρτάκια»;