Σε κάποιο κανάλι άκουσα τον Πάπα να λέει κάτι που δεν είχα ξανακούσει, ότι δηλαδή ο Ολλανδός ζωγράφος Βαν Γκογκ, ωθούμενος από το πάθος για τη συνάντησή του με το θείο έβγαινε τις νύχτες στο ύπαιθρο με τα πινέλα του, τα χρώματά του, τον τρίποδά του και με μανία ζωγράφιζε [υπό] τον έναστρο ουρανό – συνήθως αριστουργήματα. Αυτό ήταν το φως του βόρειου Ευρωπαίου, η ξαφνική εισβολή του άγνωστου στο πνεύμα του και στην ακτινοβολία αυτού του πνεύματος, η απορρόφηση του φωτός με μανία, με μέθη, με σπαραγμό να δημιουργήσει, να προλάβει –να προλάβει τι; Κι έτσι του φανερώνονταν οι θεοί του, εισχωρούσαν στα μύχιά του και στο μισοταραγμένο μυαλό του και επερχόταν η «επιφοίτηση», όπως λένε τα δόγματα και οι μύθοι.

Στον ουρανό έβρισκε το «Αγιο Πνεύμα» ο μεγάλος ζωγράφος, στα σκοτάδια του, που ήσαν όμως φως. Ισως να τον έφτιαχνε ο ίδιος τον ουρανό του σαν τον δικό μας Νικόλαο Κάλα π.χ., στην «Επανάστασή» του: «Θα ήθελα να φτιάξω έναν ουρανό/ να ’χα τώρα που νύχτωσε ένα στερέωμα να κοιτάζω/ Θα το ’καμνα μεγάλο, γιομάτο άστρα με σχήματα παράξενα/ θα του ’βαζα αντίς από ’να, δυο φεγγάρια ανόμοια/ το ’να σαν μικρό παιδί, τ’ άλλο μεγάλο σαν παράπονο/ Δε θα πήγαιναν τα δυο πάντα μαζί/ το πρώτο θα πλάγιαζε κοντά στο βορρά/ και το μεγάλο θα ρχότανε πάνω από το ρολόι μου να σημάνει/ μεσάνυχτα/ Την εποχή όπου θα πήγαιναν πλάι πλάι/ σα δυο μάτια γλαυκά –της τύφλας τα μάτια/ θα ’βλεπαν όσα ο φόβος έχει φτιάξει/ θα ’βλεπαν ριγμένα κοντά μου λόγια –της μέρας τα λόγια».

Αν καθένας έφτιαχνε τον δικό του ουρανό δεν θα είχε καμιά διάθεση να περιμένει την επιφοίτηση οποιουδήποτε αγίου πνεύματος, θα ψήφιζε καθημερινά την αιωνιότητα και θα προσπαθούσε να αναμετρηθεί όχι με τον χρόνο αλλά με τον πόνο, να εξορύξει εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να τον κρατήσουν όρθιο –και κάπως επινεύοντα στη ροή των ανθρώπων [και πραγμάτων] και του δικού του φωτός, του δικού του έναστρου ουρανού.

Στις εσχατιές της χώρας ξαμολύθηκαν ο πρωθυπουργός και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σε μια συμβολική υποτίθεται κίνηση ότι ενδιαφέρονται για τους ακρίτες της χώρας – τα καθήκοντά τους δεν τους επιτρέπουν προφανώς να επισκέπτονται τέτοια μέρη συχνότερα. Καλά είναι κι έτσι· ίσως κατανοήσουν πώς αναπνέουν εκείνοι οι μακρινοί Ελληνες [αναπνέουν;]. Από κοντά και ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των «σοσιαλιστών», ο οποίος δεσμεύτηκε ότι θα λύσει τα προβλήματά τους. Τι σου κάνει μερικές φορές το άγιο πνεύμα, ακόμη και σε ανθρωπιστή μπορεί να σε μεταμορφώσει.

Είσαι άνθρωπος, έλεγε ο Σιμωνίδης ο Κείος, και γι’ αυτό ποτέ μην πεις τι πρόκειται να συμβεί αύριο, μήτε να προβλέψεις, σαν δεις κανέναν να ευτυχεί, πόσο θα κρατήσει αυτό. Ο ίδιος έλεγε ότι χιλιάδες χρόνια δεν είναι παρά μια στιγμή ή, μάλλον, κλάσμα της στιγμής =μόριον στιγμής. Κι έτσι τέλειωσαν οι ιερές μέρες…