Μετά από σχεδόν τρία χρόνια στην εξουσία και αφού έκλινε σε όλες τις πτώσεις το ουσιαστικό “σκευωρία” για την υπόθεση της Novartis, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει να καταθέσει αγωγή στα ελληνικά δικαστήριακατά του αμερικανικού κολοσσού της φαρμακοβιομηχανίας.

Το αφήγημα που κατά κόρον πλασάρεται στα φιλοκυβερνητικά μέσα για την υπόθεση είναι το γνωστό: Υπάρχει σκάνδαλο, τα υπόλοιπα συνιστούν σκευωρία που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να πλήξει πολιτικά στελέχη κυρίως της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Αυτό το αφήγημα συνεχίζει να είναι το κύριο επιχείρημα της κυβερνητικής πλευράς ακόμη και τώρα που ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης ανακοίνωσε ότι το ελληνικό δημόσιο θα προσφύγει κατά της εταιρείας στην ελληνική δικαιοσύνη.

Προς τι η προσφυγή;

Πίσω όμως από την απόφαση της προσφυγής (η οποία πάντως καθυστέρησε τρία χρόνια) κρύβεται εντέχνως μία προσπάθεια συμβιβασμού αλλά και απόκρυψης των βαθύτερων αιτιών που προκάλεσε την αναμφισβήτητη βλάβη του ελληνικού δημοσίου στην υπόθεση αυτή. Διότι είναι βολικό να ισχυρίζεσαι ότι η ζημιά προκλήθηκε από τις υπερβολικές συνταγογραφήσεις των γιατρών αλλά φαίνεται ότι την ίδια ώρα ξεχνάς ότι η κύρια πλευρά του σκανδάλου είχε να κάνει με την κοστολόγηση των σκευασμάτων της Novartis, για την οποία τις αποφάσεις δεν τις έπαιρναν (φυσικά) οι γιατροί αλλά υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

Έμπειρος νομικός με βαθιά γνώση υποθέσεων διαφθοράς έλεγε χαρακτηριστικά στην «Εποχή» ότι “ουσιαστικά αυτό που επιδιώκεται είναι ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός στα πρότυπα της υπόθεσης Siemens. Και αν θυμάστε στην υπόθεση εκείνη, η γερμανική εταιρεία πλήρωσε τελικά ελάχιστα μετρητά στο ελληνικό δημόσιο. Προτίμησε, μετά από συμφωνία, να πληρώσει σε είδος (υποτροφίες ελλήνων φοιτητών στην Γερμανία κτλ). Είναι πολύ πιθανό το ίδιο να γίνει και στην υπόθεση της Novartis”.

Αρκεί να κλείσει η υπόθεση

Σ’ αυτήν την περίπτωση, η κυβέρνηση πετυχαίνει ένα διπλό στόχο. Υπερασπίζεται στην πράξη τη θεωρία “υπάρχει σκάνδαλο αλλά και σκευωρία” διεκδικώντας ένα ποσό το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι απαγορευτικό για την εταιρία και την ίδια ώρα κλείνει οριστικά την υπόθεση η οποία δεν θα μπορεί να ξανανοίξει στο μέλλον. Τόμπολα. Μ’ ένα ποσό, που όπως αναφέρουν οι πληροφορίες θα είναι, σύμφωνα με τις αξιώσεις του ελληνικού δημοσίου, 200 εκατ. ευρώ, η υπόθεση Novartis θα μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Θα έχει βέβαια ξεχαστεί ότι το αμερικανικό δημόσιο απέσπασε περισσότερα χρήματα από την εταιρία στον εξωδικαστικό συμβιβασμό στον οποίο κατέληξε με την Novartis (340 εκατ. ευρώ) και ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων (τα 310 από τα 340 εκ. ευρώ) αφορούν αποκλειστικά την παράνομη δραστηριότητά της στην Ελλάδα! Και θα έχει επίσης ξεχαστεί ότι το κείμενο εκείνου του συμβιβασμού, που κοινοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2020, αναφέρει πως η Novartis προχώρησε σε δωροδοκίες κυβερνητικών αξιωματούχων, όχι απλά γιατρών όπως υποστηρίζει το κυρίαρχο αφήγημα στην Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν θα κλείσει ένα ακόμη μεγάλο σκάνδαλο που συγκλόνισε την πολιτική ζωή τα τελευταία τουλάχιστον έξι χρόνια. Θα αναρωτιόμαστε μετά από χρόνια ποιοι ήταν τέλος πάντων εκείνοι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι που εξαγοράστηκαν, έτσι ώστε η εταιρία να πετυχαίνει τις τιμές που θέλει και ποια είναι στην πραγματικότητα η ζημιά που υπέστη το ελληνικό δημόσιο από αυτού του είδους την παράνομη δραστηριότητα. Και επίσης για ποιο λόγο το αμερικανικό δημόσιο έκρινε ότι το μεγαλύτερο μέρος της παράνομης δραστηριότητας της εταιρείας αφορά την Ελλάδα; Θα θυμόμαστε όλοι τον πρώην επικεφαλής της εταιρίας, τον κ. Φρουζή, να λέει με μία εκπληκτική κυνικότητα, σε εκείνο το βίντεο που είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου, ότι “τους ελέγχουμε όλους, κάτι που είναι μέρος της δουλειάς μας” (μιλώντας, μάλιστα, στο προσωπικό της εταιρίας το οποίο πληροφορούνταν από πρώτο χέρι ότι το παιχνίδι στην αγορά είναι στημένο).

Επικοινωνιακές κινήσεις

Είναι, κοντολογίς, πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα από τα οποία ο υπουργός Υγείας θέτει δημοσίως μόνο ένα, αυτό που επικοινωνιακά τον συμφέρει: Γιατί δεν διεκδίκησε χρήματα από την εταιρία το ελληνικό δημόσιο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Ξεχνάει βέβαια ο υπουργός ότι η υπόθεση στις ΗΠΑ τελεσιδίκησε μόλις τον Ιούνιο του 2020 με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό της Novartis με το ελληνικό δημόσιο. Και κάνει, επίσης, ότι ξεχνάει ο κ. Πλεύρης ότι από τότε πέρασαν άλλα δύο χρόνια κυβερνητικής απραξίας κατά τα οποία η μοναδική έγνοια ήταν να “αποδειχθεί” ότι η υπόθεση Novartis συνιστούσε πολιτική σκευωρία και ταυτόχρονα μία υπόθεση διαφθοράς που όμως δεν άγγιζε το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Τελικά, σε ακόμη ένα σοβαρό θέμα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα πάντα κρίθηκαν στη μιντιακή υπεροπλία. Η “σκευωρία” έπαιζε στις prime time ζώνες των τηλεοπτικών καναλιών με την πρώτη ευκαιρία, την ώρα που σημαντικές πτυχές της υπόθεσης συσκοτίζονταν εντέχνως. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έλειψαν τα σφάλματα, επικοινωνιακού χαρακτήρα, από την άλλη πλευρά, ακόμη και στο πιο υψηλό επίπεδο. Η τελική ουσία όμως χάθηκε. Η ελληνική κοινωνία δεν θα μάθει ποτέ στο σύνολό της τους τρόπους με τους οποίους η Novartis ευνοήθηκε σκανδαλωδώς σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία οι περισσότεροι Ελληνες περιόριζαν ακόμα και τις βασικές τους δαπάνες για να ανταπεξέλθουν στη μνημονιακή βαρβαρότητα.