Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δύο μήνες από τη στιγμή που ο αρχηγός του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος κατήγγειλε την παρακολούθησή του από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και ακόμα ούτε ο ίδιος ούτε η κοινωνία γνωρίζουν τους λόγους για τους οποίους έγινε αυτό.

Το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους Κουκάκη-Μαλιχούδη, όπως επίσης και για τον Χρήστο Σπίρτζη. Είναι προφανές ότι η λίστα των θυμάτων τηλεφωνικών υποκλοπών δεν σταματά στους τέσσερις, με την κυβέρνηση να αγνοεί επιδεικτικά το Σύνταγμα της χώρας, να το ερμηνεύει κατά το δοκούν και να επιμένει στο δυστοπικό σκηνικό που έχει στηθεί με ευθύνη της και το οποίο παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Τόσο δύσκολη είναι μια συνεννόηση ώστε να πραγματοποιηθεί μια πορεία διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή ως μέσο πίεσης απέναντι στην κυβερνητική αλαζονεία; Τόσο έχουν απομακρυνθεί τα κόμματα από τον κόσμο ώστε δεν μπορούν να συγκεντρώσουν κάποιες χιλιάδες κόσμου και να διεκδικήσουν διαφάνεια και δημοκρατία; Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός τούς έχουν δώσει απλόχερα και επανειλημμένα την αφορμή. Τι τους εμποδίζει λοιπόν να κατέβουν στον δρόμο, ειδικά σε μια εποχή που απειλούνται ευθέως η Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών;