Στο ζοφερό κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον που ζούμε, με την κυριαρχία του σκληρού ακροδεξιού μοντέλου της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι λογικό να επικρατεί ένας έντονος προβληματισμός για τη στάση της Αριστεράς απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η κοινωνία και οι στοιχειώδεις κατακτήσεις της. Μια Αριστερά που παραμένει αθεράπευτα πολυδιασπασμένη, αμυντική, χωρίς να κερδίζει την εμπιστοσύνη των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Στις παρέες μας, όπου οι περισσότεροι είμαστε ανένταχτοι, οι προβληματισμοί και οι κουβέντες είναι έντονες αντικατοπτρίζοντας την αμηχανία και το αδιέξοδο της τρέχουσας συγκυρίας.

Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, έχω επιχειρήσει εδώ και καιρό να θέσω ως προτεραιότητα το κομβικό θέμα των επόμενων εκλογών που θα γίνουν με απλή αναλογική, με το πλαφόν, βέβαια, του 3%. Με το δεδομένο ότι με αυτό το σύστημα δεν σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση, το ζήτημα είναι τί μπορεί να κάνει συνολικά η Αριστερά ώστε να καταστεί βιώσιμη μια εναλλακτική κυβερνητική λύση που θα μας γλυτώσει από την κυνική, ακροδεξιά λαίλαπα που ζούμε καθημερινά. Αυτό που θέτω ως επίδικο είναι η προετοιμασία βήμα-βήμα της δύσκολης προσέγγισης, χωρίς κανένα προαπαιτούμενο, της συνάντησης των βασικών δυνάμεων της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ 25. Μπορεί να προχωρήσει αυτό το αναγκαίο εγχείρημα με αμοιβαίες υποχωρήσεις, ανοχή κι ό,τι άλλο χρειαστεί;

Οι περισσότεροι της παρέας μας είναι επιφυλακτικοί και απαισιόδοξοι θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο αγγίζει την επιστημονική φαντασία. Εκεί φτάσαμε, να μην πιστεύει κανείς ότι είναι εφικτός ο κοινός βηματισμός της Αριστεράς. Εγώ μέχρι τώρα επέμενα στην ενωτική κατεύθυνση, υπεραμυνόμενος μάλιστα την άποψη ότι κάτι τέτοιο δεν έχει λόγο και αποτελεσματικότητα να γίνει χωρίς την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενώ αυτή η συζήτηση άρχισε να παρουσιάζει απήχηση κι ενδιαφέρον, έρχεται η παράταξη των καθηγητών του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) και μου χαλάει ολοκληρωτικά το αφήγημα. Ενώ ψήφιζε αρχικά τις αγωνιστικές προτάσεις για απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, προτάσεις που κινητοποίησαν το 80% των εκπαιδευτικών, άλλαξε άρδην θέσεις και τώρα φτιάχνει μια παραλυτική πλειοψηφία στην ΟΛΜΕ μαζί με ΔΑΚΕ (ΝΔ) και ΠΕΚ (ΠΑΣΚΕ) αφήνοντας έκθετους τους εκπαιδευτικούς κι αποδεχόμενη την εφαρμογή της αξιολόγησης. Ακόμα και σχηματικά ή συμβολικά, βλέπουμε τους εκπρόσωπους του ΣΥΡΙΖΑ να εγκαταλείπουν την κοινή στάση με τις άλλες αριστερές παρατάξεις και να συντάσσονται με την ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ. Αυτό δεν χωνεύεται με τίποτα. Φαίνεται ότι ούτε για στοιχειώδεις αντιπολιτευτικούς λόγους ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από τις εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις που συνάδουν με την αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση των σχολείων και καταλήγει, νομοτελειακά, να υποστηρίξει αυτό που επί της ουσίας πιστεύει και να δίνει ανέλπιστη χείρα βοηθείας στο υπουργείο Παιδείας. Καταχωρείται, τελικά, στο μπλοκ των συστημικών δυνάμεων, εγκαταλείποντας την Αριστερά στο πιο κρίσιμο σημείο ενός αγώνα που ενέπνευσε χιλιάδες εκπαιδευτικούς.

 Άντε τώρα να υποστηρίξω το αφήγημα της σύμπραξης, με οποιαδήποτε μορφή, του ΣΥΡΙΖΑ με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς εν όψει των εκλογών με απλή αναλογική. Συγχωρήστε με για τον προσωπικό τόνο, αλλά θα με πάρουν με τις λεμονόκουπες. Με τέτοιες εξόφθαλμες πρακτικές, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει οριστικά την Αριστερά και οριοθετείται στο πολιτικό σκηνικό ως συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία. Έτσι όμως θα χάσει, εκτός από την ψυχή του, κάθε επαφή και ελκτική δύναμη με τον ανένταχτο χώρο της Αριστεράς που αναζητά λύσεις απέναντι στην ακροδεξιά λαίλαπα που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Και μη νομίζουν οι επιτελείς κι οι επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι αριστεροί ανένταχτοι θα τον ψηφίσουν και τώρα, όπως είχαν κάνει στις περασμένες εκλογές δίνοντάς του ένα μεγάλο ποσοστό παραπάνω σε σχέση με τις ευρωεκλογές που προηγήθηκαν. Η κουτοπόνηρη άποψη που λέει «τι θα κάνουν, αν δεν έχουν τι να ψηφίσουν θα έρθουν σε μας» δεν ισχύει πλέον. Αυτή η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνει οριστικά τον ανένταχτο κόσμο της Αριστεράς και τον οδηγεί πιθανότατα στην αποχή…