Η ΝΔ αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας επιδόθηκε σε μια πολιτική εκδικητικότητα.

Ό,τι κατάφερε να αναχαιτίσει τα προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα ζωντάνεψε και τα έθρεψε. Μπορεί ο Μητσοτάκης να επέλεξε ως ένδυση το χρυσό φούμο της αριστείας, αλλά αυτό που μας κληροδοτεί είναι ακροδεξιά, συντηρητισμό, θρησκοληψία και σκοταδισμό.

Έσβησε τα φώτα του πολιτισμού και της γνώσης κι άναψε καντήλια και μανουάλια. Έκλεισε τις υποδομές προσφύγων κι άνοιξε φυλακές και θαλάσσιους τάφους. Πέταξε στα σκυλιά της λίστας Πέτσα ότι κοινωνικό, αλληλέγγυο και προοδευτικό. Και βρομοκόπησε τη χώρα από τα έργα του, τι κι αν έσκαβε λάκκους για να θάβει σκάνδαλα και οικονομικές αμαρτίες που έζεχναν. Είχε την ατυχία ο Άριστος, να πέσει ο ίδιος μέσα στο λάκκο των υποκλοπών.

Αλλά μαζί του έπεσε και η Δημοκρατία. Κι αυτό είναι συμφορά. Η αποκάλυψη των υποκλοπών είναι ένα ιστορικό συμβάν, δεν δρομολογεί όμως από μόνο του πολιτικές εξελίξεις. Τις πολιτικές εξελίξεις τις δρομολογούν οι κοινωνικές αντιδράσεις. Και τέτοιες υπάρχουν ελάχιστες. Δεν λέμε να βγει ο κόσμος στους δρόμους φωνάζοντας με πάθος «114» ή «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Απλά να ‘ρθει στοιχειωδώς στα συγκαλά του αντί να φέρει όλα τα συμπτώματα ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής ανεστιότητας. Εκτός αν σπάσει τη σιωπή του στην κάλπη, με όρους εκδίκησης, ως μια ανταπόδοση για την ψυχρολουσία της ακρίβειας και το ψοφόκρυο που θα υποστεί τούτον τον χειμώνα. Κι εξαντλημένος από τις παραβιάσεις να ψηφίσει ακριβώς αυτούς που του έμαθε θα εχθρεύεται…

Προς ώρας η δικαιοσύνη είναι εξόριστη κι απουσία της στοιχειώνει το παρεκκλίνον πολιτικό παρόν της χώρας. Ακόμα και οι νόμοι είναι λειψοί, αν όχι σε γύψο.