Εκεί που το σκοτάδι απειλεί να καλύψει το φως βλέπεις αναπάντεχα την τρυφερότητα των ανθρώπων. Στην αεροσυνοδό που οδηγεί με προσοχή μια ηλικιωμένη στη θέση της: «Θα πέσω και θα ρίξω κι εσένα μαζί, κορίτσι μου», «Μη φοβάστε κι αν πέσουμε, χαλάλι σας». Στον περιπτερά που αγκαλιάζει τον άνεργο γείτονα λέγοντάς του: «Πάρε τσιγάρα και μονάδες για το τηλέφωνο, θα τα βρούμε», «Θα σου τα δώσω μόλις πιάσω δουλειά». Στον σερβιτόρο που φέρνει νερό, μαντιλάκια και έξτρα μπισκότα στην κυρία που έκλεισε ένα απελπισμένο τηλέφωνο: «Θα λογικευτεί, μην ανησυχείτε, τα κάναμε όλοι σε αυτήν την ηλικία», «Θα πρέπει να ’ναι κάνα δυο χρόνια μικρότερος ο γιος μου, έχει μπλέξει». Στον μπροστινό σου στην ουρά που έχει ακούσει πως βιάζεσαι: «Περάστε, δεν πειράζει», «Ευχαριστώ, άργησα στη δουλειά». Στην κομμώτρια που θέλει να σε δει να γελάς: «Μοντέλο θα σε κάνω, τυφλά να ’χει η Μπελούτσι», «Ποιος με πιάνει δηλαδή…». Στο παντοπωλείο της γειτονιάς που σου κρατάει τον σκύλο σου, για να πας στο μεγάλο σούπερ μάρκετ: «Πού είναι το κορίτσι μου; Ελα δω να σου δώσω λιχουδίτσα, θα κάνουμε παρέα εμείς, πηγαίνετε» «Δεν θα αργήσω, σας εμπιστεύεται».

Εκεί και σε πολλά άλλα μέρη συναντάς την τρυφερότητα των ανθρώπων. Μα σημασία έχει να την εκπέμπεις κι εσύ. Να βρίσκει γέφυρα η ανθρωπιά να περπατά ανάμεσά μας σε καιρούς κυνικούς και ανάλγητους. Τα γράφω όλα αυτά, ενώ σκέφτομαι την αντίδραση των χρηστών των μέσων κοινωνικών δικτύων για την υπόθεση των ντελιβεράδων που βρέθηκαν έρμαιο της ιδιοκτησίας. Φαίνεται πως δημιουργείται ένα κίνημα κατά της αδικίας. Μεγάλη κουβέντα η λέξη «κίνημα». Φαίνεται πως η αντίδραση της κοινωνίας γίνεται όλο και πιο στοχευμένη και η καλοσύνη από τον έναν άνθρωπο προς τον άλλο φαντάζει πολύ προτιμότερη από μια γενικόλογη αγάπη για όλη την ανθρωπότητα.

Αν κάτι διαπιστώνει κανείς από την τρυφερότητα των άλλων, είναι η δυνατότητα να αναπτύσσουμε σχέσεις πιο σημαντικές από στόχους, ρόλους, καθήκοντα και θέσεις. Σχέσεις καθημερινές. Αλλωστε το τοποθέτησε πολύ σωστά ο Σολζενίτσιν: Δεν θα έπρεπε να κατευθύνουμε τους ανθρώπους προς την ευτυχία, κι αυτή είναι ένα είδωλο της αγοράς. Θα έπρεπε να τους κατευθύνουμε προς την αμοιβαία τρυφερότητα.