Άναψαν στις γειτονιές φωτιές και μύρισαν λουλούδια και οι καπνοί έφτασαν ίσα με τις ταράτσες των σπιτιών κι ακόμα πιο ψηλά. Μέχρι του Άη Γιάννη του Κλήδονα τα μπατζάκια. Τόσο ψηλά.

Πώς χώθηκε μέσα στις φλόγες, πώς ήταν ατρόμητος και βγήκε άκαυτος. Κι αυτός και τα παπούτσια του, που συχνά οι λαστιχένιες σόλες τους γίνονταν ένα με τα καρβουνιασμένα ξύλα που μάζεψαν οι πιτσιρίκοι από τους κάδους των σκουπιδιών και τις αποθήκες από το απόγευμα μέχρι να νυχτώσει.

Απέναντι, με τα γελάκια τους κρυμμένα πίσω από τα χέρια τους, τα κορίτσια. Να σιγοψιθυρίζουν μυστικά για τον κάθε παλικαρά της γειτονιάς που νίκησε τις φλόγες και για εκείνους που δίστασαν να δοκιμάσουν. Με τα μάτια τους να διαπερνούν τις φλόγες και το βλέμμα τους να φτάνει μέχρι το μεδούλι του κάθε επίδοξου άλτη την ίδια ώρα που έδειχναν αδιάφορες για την κοκορομαχία.

Αλλά τι σημασία είχε; Στα μάτια των αγοριών έμοιαζαν έτοιμα να εντυπωσιαστούν από το κάθε άλμα, για να διαλέξουν τον πιο δυνατό να τον ερωτευτούνε. Νόμος της φύσης ή ματαιοδοξία; Ποιος ξέρει και ποιος νοιάζεται!

Καθώς μίκραιναν οι φλόγες, πλησίασαν και τα μικρότερα να δοκιμάσουν κι αυτά το θάρρος τους με τη φωτιά. Αγόρια και κορίτσια ανακατεμένα τούτη τη φορά. Με ένα κλαδάκι καρβουνιασμένο στην άκρη να ζωγραφίζουν οχτάρια, κύκλους και γραμμές με τις καύτρες, προσπαθώντας να πετύχουν τον τέλειο κύκλο και να ενώσουν τη γραμμή απ’ την αρχή ως το τέλος.

Εκεί δεν είχε επίδειξη, ήταν μόνο η χαρά του παιχνιδιού που είχε σημασία, και ο τέλειος κύκλος. Γέλια και πανηγύρια κάθε φορά που ήθελε “μόνο τόσο” για να κλείσει ο κύκλος και δώστου του ξανά απ’ την αρχή.