Να πάψει ο εφιάλτης της πανδημίας, να πιούμε ένα κρασί χωρίς να φοβόμαστε, να ξανά αποκτήσει η λέξη συνωστισμός την παλιά της αίγλη, να ξανά αγκαλιαστούμε στις συναυλίες, στη μέθη στην ξεγνοιασιά.

Να ταξιδέψουμε ξανά…να ονειρευτούμε. Να ξαναγίνουν οι νέοι η ελπίδα μας κι όχι οι υπεύθυνοι για τα κορωνοπάρτι, οι καλλιτέχνες η παρηγοριά μας κι όχι οι γκρινιάρηδες που θέλουν επιδόματα. Να ξαναγίνουν οι διαδηλωτές οι ενεργοί πολίτες που μάχονται για την κοινωνική ισότητα και όχι οι αντιδραστικοί αριστεροί που εναντιώνονται στις «μεταρρυθμίσεις».

Μοιάζει κοινότοπη η λίστα των ευχών, αλλά κανέναν δεν πειράζει. Εξάλλου όλοι πάνω κάτω τα ίδια επιθυμούμε. Όλοι; Ίσως όχι όλοι τελικά.

Γιατί θα ξαναπιούμε το κρασί μας στις ταβέρνες, θα ξανασμίξουν τα χνώτα μας στις συναυλίες, θα ξανά γεμίσουμε τις βαλίτσες μας αναζητώντας αγαπημένους προορισμούς αλλά χιλιάδες συμπολίτες μας θα ξυπνήσουν σε έναν εργασιακό μεσαίωνα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη. Χωρίς τη δυνατότητα να επιστρέψουν σε μια νύχτα μαγική, χωρίς τους πόρους για να ταξιδέψουν.

Πολύ θα ήθελα να με απασχολούν μόνο οι χαμένες βραδινές μου έξοδοι και τα ματαιωμένα ταξίδια γνωρίζοντας πως η μετά την πανδημία εποχή θα είναι δύσκολη έστω, αλλά όχι καταστροφική για όλους και όλες όσοι έσφιξαν τα δόντια έναν χρόνο τώρα, μετρώντας απώλειες, αγωνίες, στερήσεις. Παλεύοντας με τα έξω και τα μέσα τους θηρία. Προσπαθώντας να υπακούσουν ή να αντιδράσουν… να καταλάβουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πράξει ένας ευσυνείδητος πολίτης, μέσα στη δύνη των αντιφατικών κυβερνητικών οδηγιών και των απανωτών σκανδάλων.

Πολύ θα ήθελα να αισθάνομαι ότι η έξοδος από την πανδημία ισοδυναμεί με έξοδο προς την ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα. Πως δεν θα μείνουν εκτός πανεπιστημίων χιλιάδες παιδιά προκειμένου να ευεργετηθούν τα κολέγια, πως δεν θα μείνουν παντελώς απροστάτευτοι οι εργαζόμενοι που εξαναγκάζονται σε απλήρωτες υπερωρίες, πως δεν θα γίνει η τηλε-εργασία συνήθεια, πως δεν θα ποινικοποιηθούν οι απεργίες, πως δεν θα στύβουν ανθρώπινες ζωές σαν λεμονόκουπες πλέον και με τον νόμο, πως δεν θα επιστρέψουμε στην εποχή πριν από τις αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγου.

Καλά τα γέλια που κάναμε με την τούρτα των γενεθλίων του Χατζηδάκη, την οποία κοσμούσαν οι ταφόπλακες των οργανισμών που ξεπούλησε, αλλά το μέλλον που μας επιφυλάσσει δεν είναι καθόλου για γέλια. Είναι μόνο για κλάματα.

Κι εμείς είμαστε πολύ κουρασμένοι για να κλαίμε πάνω στην ταφόπλακα των εργασιακών δικαιωμάτων. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στις αγκαλιές και στα ξενύχτια, αφού έχουμε ματαιώσει τα σχέδια τους. Κι ας το γιορτάσουμε, όπως μας αξίζει.