Του Πάνου Λάμπρου
Στη γειτονιά του “Σοφού”, στη γειτονιά του Νίκου Σαμπάνη
Σήμερα το πρωί πήγαμε στον Ασπρόπυργο. Στη γειτονιά “Σοφό”. Όμως, πόσο Σοφό άραγε είναι ένα μέρος, μια πλαγιά, μέσα στο ατελείωτο πουθενά; Μέσα στα σκουπίδια και την εγκατάλειψη; Πόσο “Σοφός” να είναι άραγε ένας συνοικισμός χωρίς νερό και ρεύμα;
Αλλά δεν μας φταίει το μέρος, η πλαγιά, ο συνοικισμός. Άλλα μας φταίνε. Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια (ακραία όσο δεν παίρνει), ο ρατσισμός, όλα όσα οδηγούν στην απόγνωση και εντέλει στο θρήνο.
Σήμερα το πρωί πήγαμε, με πρωτοβουλία του Τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ στο συνοικισμό “Σοφό” του Δήμου Ασπροπύργου για να επισκεφθούμε την οικογένεια του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη, ο οποίος έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στο Πέραμα.
Συναντήσαμε τη γυναίκα του, τα δύο μικρά παιδιά του, μωρά, στην κούνια και ας μην υπάρχει αυτή. Συναντήσαμε τη μάνα, τον πατέρα, την αδελφή, τους συγγενείς, τους φίλους, τον κόσμο, φιλόξενο και ωραίο, γεμάτο θλίψη, αλλά και οργή για την αδικία, το χαμό, τον τρόμο από τη συνεχόμενη και απροκάλυπτη παραβατικότητα του κράτους εναντίον των Ρομά, εναντίον των ανθρώπων, εναντίον όλων μας.
Σημειώνω: Όσο ήμασταν εκεί ουδείς ήξερε πως θα έφτανε η νεκροφόρα στο συνοικισμό “Σοφό” για να μεταφέρει το αδικοχαμένο παιδί…
Σημειώνω: Την άρνηση του Δήμου, αλλά και άλλων Δήμων, να δεχτούν στα κοιμητήριά τους τον Νίκο Σαμπάνη.
Σημειώνω: την παρουσία αστυνομικών, οι οποίοι παρακολουθούσαν διακριτικά (προκλητικά θα έλεγα) την επίσκεψή πολυπληθούς παρουσίας του κόμματός μας και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στον Σοφό.
Σημειώνω: την αξιοπρέπεια και ευγένεια των ανθρώπων, τα αθώα χαμόγελα των παιδιών, που δεν μπορούσαν εύκολα να εξηγήσουν την παρουσία τόσου κόσμου, τις φωνές, το κλάμα, την οργή.
Σημειώνω: τις συνεχείς αποκαλύψεις, οι οποίες φέρνουν στο φως την αλήθεια. Όχι, δεν τραυματίστηκαν αστυνομικοί. Ναι, γνώριζαν ότι στο διωκόμενο αυτοκίνητο ήταν ρομά.
Σημειώνω: τα λόγια του γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Τζανακόπουλου για απόδοση δικαιοσύνης, για μη παρέμβαση στη δικαιοσύνη (που απροκάλυπτα γίνεται από στελέχη της κυβέρνησης μέχρι τώρα), για αλληλεγγύη και στήριξη στην οικογένεια, που για μας είναι αυτονόητο καθήκον.
Σημειώνω, λοιπόν, την ανάγκη να γίνουμε “ανάδοχοι” και “ανάδοχες” των δύο μωρών, αλλά και του τρίτου που σε λίγο καιρό θα έρθει σε αυτόν τον κόσμο, ελπίζοντας ότι θα συναντήσει την αγάπη και όχι μόνο το ρατσιστικό μίσος, την αλληλεγγύη και όχι μόνο τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ανθρωπιά και όχι μόνο τη βαρβαρότητα.
Σημειώνω: δύο κόσμοι αντιθετικοί, ανταγωνιστικοί, εκ διαμέτρου διαφορετικοί. Κάποιοι συνεχίζουν να ρίχνουν το δηλητήριο του ρατσισμού. Κάποιοι, κάποιες θα συνεχίσουμε να φτάνουμε στις διαχωριστικές ζώνες και να τοποθετούμαστε χωρίς φόβο, με περίσσιο πάθος στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Είμαστε με τον άνθρωπο, με τον αδικημένο, το φτωχό, τον ρομά. Είμαστε με τα παιδιά του κόσμου….
